"Besət" səhifəsinin versiyaları arasındakı fərqlər

Onun baş vermə tarixində [[şiə]] və [[Əhli-Sünnət|sünnülər]] arasında ixtilaf var. Beləki [[şiə]] alimlərinin çoxu onun tarixini 40-cı amül fil ili [[Rəcəb|rəcəb ayının]] 27-də<ref>Əmali ibni Şeyx,s28(امالی ابن الشیخ، ص 28)</ref><ref>Biharül Ənvar,c18,s189(بحارالانوار، ج 18، ص 189.)</ref> biliblər.əhliƏhli sünnət arasında isə ən məşhur tarix həman ilin [[ramazan]] ayıdır, onun da hançıhansı gün olduğunda ixtilaf var. bəzisiBəzisi 17,18, və bəzisidə 24-ü biliblər.<ref>Biharül Ənvar,c18,s190(بحار الانوار ج 18 ص 190 )</ref><ref>Sirətül Nəbəviyyə,İbni Kəsir,c1,s393(سیرة النبویة ابن کثیر ج 1 ص 393.)</ref>

'''Əli bin İbarhim Qumi deyir''': Məhəmməd 37 yaşına yetirdi, yuxu gördüki bir nəfər ona [[Məhəmməd peyğəmbər|Ya Rasuləlla]](یا رسول اللّه) deyir. zamanZaman keçdi, o, bu yuxunu heç kimə açıqlamadı.Həmçinin bəzi günlərdə ki [[Əbu Talib]]in davarlarını otarmaq üçün çölə aparırdı bir nəfər ona yaxın gəlib dedi Ya RəsuləllahRəsulullah! Həzrəti Məhəmməd ona dedi sən kimsən? dedi mən Cəbrayılam və Allah tərəfindən sənin peyğəmbər olacağını deməyə gəlmişəm. Cəbrayıl ona [[namaz]] və [[dəstəmaz]]ı öyrətdi. Məhəmmədin 40 yaşı dolanda bir gün namaz qılarkən [[Əli]] onu görüb dedi, bu nədir? Məhəmməd dedi bu namazdır ki Allah onu qılmağı mənə əmr edib və Əli onunla namaz qıldı.<ref>Biharül Ənvar,c18,s184.194(بحارالانوار، ج 18، ص 184 و 194.)</ref>

[[İmamlar|İmam]] cavab verdi: Allah tamam [[Peyğəmbər|peyğəmbərlərinə]] bir [[mələk]] qondarırdı ki onların gördüyü işləri yazıb, onlara peyğəmbər olacaqlarını [[Göz|gözləri]] görmədən [[Qulaq|qulaqlarına]] oxusun. Məhəmmədədə südəmərlik dönəmindən sonra belə etdi və onu pisliklərdən saxlamaq, düz yola yollamaq və allahaAllaha yönləndirmək üçün böyük bir mələyi onunla yol bir etdi. gənclikGənclik dönəmində isə Məhəmməd Ya Rəsulləlah sözünü eşidirdi amma deyənini görməyib belə düşünürdü ki ona dam duvar Ya RəsulləlahRəsullullah deyir! vəVə nə nəqədərqədər baxırdı kimsəni görmürdü.<ref>[[Nəhcül-Bəlağə]] şərhi,İbni Əbilhədid,c13,s207(ابن ابی الحدید، شرح نهج البلاغه، ج 13، ص 207. )</ref>