Finlandiya vətəndaş müharibəsi

Finlandiya vətəndaş müharibəsi
Birinci Dünya müharibəsi və 1917-1923 İnqilabları
Münaqişə zamanı Tamperedə dağılmış yaşayış binaları
Tarix	27 yanvar – 15 may 1918 (3 ay, 2 həftə və 4 gün)
Yeri	Finlandiya
Nəticəsi	Fin Ağlarınların qələbəsi 1918-ci ilin noyabrına qədər alman hegemonluğu Finlandiya cəmiyyətində bölünmə
Münaqişə tərəfləri
Fin Ağlar Almaniya İmperiyası İsveç Komandası Eston və polyaklardan təşkil edilmiş hərbi könüllülər Fin Qırmızılar  RSFSR
Komandan(lar)
K. Q. E. Mannerheym Hannes İqnatius Ernst Linder Ernst Lyofstryom Martin Vetzer Karl Vilkman Hyalmar Frisell Harald Hyalmarson Hans Kalm S. Prus-Boquslavski Rüdiger von der Qoltz Hans von Çirski und von Byogendorff Konrad Volf Otto von Brandenşteyn Huqo Moyer Ali Aaltonen Eero Haapalaynen Eyno Rahya Adolf Taymi Evert Eloranta Kullervo Maner Avqus Uesli Huqo Salmela Haykki Kalyunen Fredrik Yohansson Matti Autio Verner Lehtimyaki Konstantin Yeremeyev Mixail Sveçnikov Georgi Bulatsel
Tərəflərin qüvvəsi
Ağ Qaravullar 80,000–90,000 Yaqerlər 1,450 Alman İmperiya Ordusu 14,000 İsveç Komandası 1,000 Eston könüllülər Polyak Legion 1,737 Qırmızı Qaravullar 80,000–90,000 (2,600 qadın) Keçmiş Rusiya İmperator Ordusu 7,000–10,000
İtkilər
Ağlar 3,500 nəfər hadisələrdə ölmüş 1,650 nəfər edam edilmiş 46 nəfər itkin düşmüş 4 müharibə məhbusu ölmüş İsveçlilər 55 nəfər hadisələrdə ölmüş Almanlar 450–500 nəfər hadisələrdə ölmüş Cəmi 5,700–5,800 ölü (100–200 neytral/"Ağ" vətəndaş) Qırmızılar 5,700 nəfər hadisələrdə ölmüş 10,000 nəfər edam edilmiş 1,150 nəfər itkin düşmüş 12,500 nəfər müharibə məhbusu həlak olmuş, 700 nəfər sərbəst buraxıldıqdan sonra ölmüş Ruslar 800–900 nəfər hadisələrdə ölmüş 1,600 nəfər edam edilmiş Cəmi 32,500 ölü (100–200 neytral/"Qırmızı" vətəndaş)
Vikianbarda əlaqəli mediafayllar

Finlandiya vətəndaş müharibəsi - Finlandiyada Finlandiya knyazlığından müstəqil dövlətə keçid mərhələsi ərzində ölkədəki hakimiyyəti ələ almaq üçün 1918-ci ildə başlayan vətəndaş müharibəsidir. Toqquşmalar Avropada Birinci Dünya müharibəsindən (Şərq cəbhəsi) sonra yaranan milli, siyasi və sosial qarışıqlıq zəminində baş vermişdir. Müharibədə Sosial Demokrat Partiyasının bir qolu tərəfindən idarə olunan Qırmızılar və konservativ əsaslı Senat və Almaniya İmperiyası tərərəfindən idarə olunan Ağlar döyüşmüşdür. Sənaye və təsərrüfat işçilərindən ibarət yarımhərbi Qırmızı Qaravullar cənubi Finlandiyanın şəhər və sənaye mərkəzlərini idarə edərkən, fermerlərdən, orta və nisbətən üst sinif təbəqədən təşkil edilən yarımhərbi Ağ Qaravullar kənd mərkəzlərinə və şimali Finlandiyaya nəzarət edirdi.

Münaqişədən əvvəl Finlandiya cəmiyyətində əhalinin sürətli təbii artımı, sənayeləşdirmə, şəhərləşmə və hərtərəfli işçi hərəkatının yüksəlişi qeydə alınmışdı. Ölkənin siyasi və hökumət sistemləri demokratikləşmə və modernləşmənin qeyri-sabit mərhələsində idilər. Ölkədəki sosio-iqtisadi durum və əhalisi nin təh sil səviyyəsindən başqa, milli düşüncə də zamanla inkişaf etdi, mədəni həyatda oyanış yaşandı.

Finlandiyada iqtidar boşluğuna səbəb olan Birinci Dünya müharibəsi Rusiya İmperiyasını çöküşə aparmış və ardınca hakimiyyət mübarizəsi üçün militarizasiyanı və sol yönümlü işçi hərəkatı ilə mühafizəkarlar arasında artan krizi özüylə gətirmişdi. Sovet Rusiyası tərəfindən silahlandırılan Qırmızılar 1918-ci ilin fevralında uğursuz ümumi hücum təşkil etmişdi. Apreldə Almaniya İmperiyasının dəstək qüvvələriylə güclənən Ağlar martda əks hücuma başladı. Müharibənin taleyini həll edən Vıborq və Tampere döyüşləri Ağlar və Almanların ümumi qələbəsini gətirən Lahti və Helsinki döyüşləri Alman qoşunlarının qələbəsi ilə nəticələnmişdi. Siyasi zorakılıq bu müharibənin bir hissəsi olmuşdu. Təxminən 12500 Qırmızı məhbus düşərgələrdəki xəstəlik və yetərsiz qidalanma səbəbiylə dünyasını dəyişmişdi. 36 000-i finlər  olan 39 000 nəfər münaqişədə həlak olmuşdu.

Nəticədə, finlər Rusiya idarəçiliyindən çıxaraq, Almaniyaya tabe Finlandiya monarxiyası qurmaq üçün Almaniyanın təsiri altına düşdülər. Bu plan Birinci Dünya müharibəsində Almaniyanın məğlub edilməsindən dolayı baş tutmadı, əvəzində Finlandiya müstəqil, demokratik bir dövlətə çevrildi. Vətəndaş müharibəsi xalqı onillərlə bölmüşdü. Finlandiya cəmiyyəti uzun müddətli mülayim siyasi mədəniyyətə əsaslanan sosial kompromislər, din və müharibə sonrası iqtisadi yaxşılaşma vasitəsi ilə yenidən birləşdi.

Arxa planı

Rusiyanın tərkibində olan Finlandiya knyazlığının 1825-ci ilə aid xəritəsi. Xəritədəki yazılan rus və isveç dillərində yazılıb

Beynəlxalq siyasət

Finlandiya vətəndaş müharibəsinin arxasındakı əsas faktor Birinci Dünya müharibəsinin yaratdığı siyasi böhran idi. Böyük Müharibənin basqıları altında 1917-ci ildə Fevral və Oktyabr inqilabları yaşanmış, Rusiya Imperiya dağılmışdır. Bu sarsıntı iqtidar boşluğu yaratmış və sonrasında Şərqi Avropada hakimiyyət mübarizələrinə səbəb olmuşdur. Bu qarışıqlıqda Rusiyanın Finlandiya knyazlığı da dağılmışdı. Qitənin içərisində yerləşən Moskva-Varşava keçidindən daha az geosiyasi önəmə sahib olan Finlandiya təcrid olmuş bir şəkildə Baltik dənizin yanında yerləşirdi. Bu sabitlik 1918-ci ilə qədər davam etmişdi. Almaniya İmperiyası və Rusiya arasındakı müharibənin finlər üzərində yalnız dolaylı təsirləri var idi.19-cu əsrin sonlarından bəri Finlandiya knyazlığı inkişaf edən Rusiya İmperiyasının paytaxtı Petroqrad (müasir Sant Petersburq) üçün vacib sənaye məhsulu, ərzaq, əmək və xammal mənbəyinə çevrilmişdi və Birinci Dünya müharibəsi onun bu rolunun önə çıxmasına səbəb olmuşdu. Stratejik olaraq Finlandiya ərazisi nisbətən az əhəmiyyətli eston-fin keçidinin şimal bölməsi idi və Narva bölgəsi, Finlandiya körfəzi və Karel bərzəxi vasitəsilə Petroqrada gedən yollan üzərində bufer zona yaradırdı.

Alman İmperiyası həm Birinci Dünya müharibəsi müddətində, həm də gələcək üçün Şərqi Avropanı, əsas da Rusiyanı lazımlı məhsul və xammal mənbəyi olaraq görürdü. Onun sərvətləri iki cəbhəli müharibə tərəfindən gərilmişdi: Almaniya bolşeviklər və Sosialist Inqilab Partiyası  kimi inqilabçı, Germanizm yönümlü olan Finlandiya milli fəal hərəkatı kimi radikal, seperatçı qruplara maliyyə dəstəyi təmin etməklə Rusiyanı bölməyə cəhd etdi. Bu məqsədlə 30-40 milyon mark isifadə edildi. Fin bölgəsinin idarəsi Alman Imperiya Ordusuna mədən sənayesi üçün lazım olan zəngin xammala sahib Petroqrad və Kola yarımadasını işğal etməyə şərait yarada bilərdi. Finlandiyanın geniş filiz ehtiyatları və yaxşı inkişaf etmişmiş meşə sənayesi vae idi.

1809-dan 1898-ci ilə qədər davam edən Paks Russica dövründə Finlandiyanın ətraf ərazilər üzərində olan hakimiyyyəti zamanla artmış və Rusiya-Finlandiya əlaqələri Rusiyanın digər hissələriylə müqayisədə çox mülayim idi. /Rusiyanın 1850-ci illərdə Krım müharibəsində məğlub olması ölkənin modernləşməsinin sürətləndirən cəhdlərin artmasına səbəb oldu. Bu Finlandiya knyazlığında, fin dilinin statusunun yüksəlməsi də daxil olmaqla, 50 illik iqtisadi, sənaye, mədəni və təhsil inkişafını özüylə gətirdi. Bütün bunlar fin milliyətçiliyini və Fennomanın hərəkətinin yaranması vasitəsilə mədəni birliyi cəsarətləndirdi. Fennoman hərəkət finləri daxili idarə hüququna təşviq edir, Finlandiya knyazlığının Rusiya imperiyası daxilində  muxtar dövlət olması fikrini dəstəkləyirdi.

1899-cu ildə Rusiya İmperiyası Finlandiyanın ruslaşdırılmasıyla inteqrasiya siyasətinə başladı. Güclənmiş, pan-slavist mərkəzi iqtidar Rusiya Çoxmillətli Hakimiyyət Birliyini birləşdirməyə çalışırdı, çünki Almaniya və Yaponiyanın yüksəlməsiylə birlikdə Rusiyanın hərbi və strateji durumu riskli vəziyyətdəydi. Finlər artan hərbi və inzibati nəzarəti Zülmün Birinci Periodu adlandırdılar və ilk dəfə fin siyasətçilər Rusiyadan ayrılmağın ya da müstəqil Finlandiyanın planlarını cızmağa başladılar. inteqrasiya ilə mübarizə aparmaq üçün fəallar işçi sinifindən çəkilməyə, i sveç dilli ziyalılar terror hadisələri törətməyə başladılar. Birici Dünya müharibəsi və germanizmin yüksəliş dövründə isveççi svekomanlar Almaniya İmperiyası ilə gizli əməkdaşlıq yaratdı . 1900 fin könüllüdən təşkil olunan Jager batalyonu 1915-17-ci illərdə Almaniyada təlim keçdi.

Daxili siyasət

Finkər arasında s iyasi gərginliyi artıran əsas səbəblər rus çarının avtoritar idarəsi və krallıq mülkünün demokratik olmayan sinif sistemidir.

Ikinci səbəb Rusiya hakimiyyətindən əvvəl mövcud olan Isveç İmperiyası dövründə yaranmış və Finlandiya xalqını iqtisadi, sosial və siyasi olaraq bölmüşdü. Finlandiya əhalisi 19-cu əsrdə sürətlə artmışdı  (1810-cu ildə əhalinin sayı 860,000, 1917-ci ildə 3,130,000 olmişdur ) və bu dövrdə sənaye, fermer  və kənd təsərrüfatı işçi sinifi yaranmağa başlamışdır. Qərbi Avropanın qalanından daha gec başlasa da, Sənaye Inqilabı Finlandiyada çox sürətli gedirdi. Sənayeləşmə dövlət tərəfindən maliyələşdirilir və sənaye prosesi ilə əlaqədar sosial problemlərin bəziləri idarəetmə hərəkətləri ilə azaldılırdı. Şəhər işçiləri arasındakı sosio-iqtisadi problemlər sənaye böhranının mərhələləri dövründə daha da dərinləşmişdi. Kənd işçilərinin mövqeyi on doqquzuncu əsrin sonundan sonra pisləşmişdi, çünki fermer təsərrüfatı daha effektiv və bazar yönümlü olmuşdu. Sənayenin inkişafı kənd yerlərindəki sürətli artımı tam şəkildə Among urban workers, socio-economic problems steepened during periods of industrial depression. The position of rural workers worsened after the end of the nineteenth century, aüçün s farming became more efficient and market-oriented, and the development of industry was insufficiently vigorous to fully utilise the rapid population growth of the countryside.

Skandinav-Fin (Fin-Uqor xalqları) və Rus-Slav mədəniyyətləri arasındakı fərq fin milli inteqrasiyasının təbiətinə öz təsirini göstərmişdi.

Üst sosial sinif idarəni ələ aldı və 1809-cu ildə Rus çarından daxili muxtariyyət əldə etdi. Idarəçilər elit və ziyalılar  tərəfindən idarə olunan muxtar Finlandiya dövlətinin inşasını planlaşdırdılar. Fennoman hərəkəti sadə xalqı qeyri-siyasi bir mühitə çəkməyi hədəfləmişdi, işçi hərəkətləri, tələbə birliklər və spirtli içki qadağasını dəstəkləyən hərəkətlər ilk başda yuxarıdan idarə olunurdu.

Tampere 2015-ci ildə. Şəhər 1905-ci il ümumi tətillərində ideoloji mərkəzləri arasında idi. Şəhər, həmçinin, Finlandiya vətəndaş müharibəsinin strateji əhəmiyyətli nöqtəsi olmuşdur

1870-1916-cı illər aralığında sənayeləşmə sosial vəziyyəti yaxşılaşdırmış, işçi sinifinin özünə güvənini yaratmışdır. Ümumi xalqın standart yaşayışı yüksəlsə də, varlı və kasıb arasındakı uçurum önəmli səviyyədə dərinləşmişdi. Sadə insanlarda sosio-iqtisasi fərqindəlik və siyasi iştirakçılığın artması sosializm, sosial liberalizm və milliyətçilik ideyalarını gündəmə gətirmişdi. Işçilərin təşəbüssləri və bu təşəbbüslərə idarəçilərin cavabları Finlandiyada sosial münaqişəni dərinləşdirmişdi.

19-cu əsrin sonlarında spirtli içki qadağası, dini və Fennoman hərəkətindən yaranan fin işçi hərəkəti fin milliyətçisi işçi sinifi xarakteri daşıyırdı. Hərəkət 1899-1906-cı illərdə Fennoman hakimiyyətinin patriarxal düşüncəsinə işıq tutaraq, tam şəkildə müstəqil oldu və 1899-cu ildə təsis edilən Fin Sosial Demokrat Partiyası ilə təmsil olunmağa başlandı.

Işçilərin fəallığı ruslaşdırma siyasətinə qarşı və sosial problemlərin həllinə yönəlmiş, demokratiya tələbinə cavab vermişdi. Bu bir növ 1880-ci illərdən bəri fin əsilzadə-burjuaziyası ilə işçi hərəkəti arasında ümumi xalq səsvermə hüququyla bağlı davam edən daxili münaqişəyə olan reaksiya idi.

Itaətkar yükümlülüklərinə rəğmən, knyazlığın dinc və siyasi olmayan sakinləri (o nlar bir neçə onil əvvəl sinfi sistemi həyatlarının təbii bir qaydası kimi qəbul etmişdilər), sadə xalq öz vətəndaş hüquqlarını və Finlandiya cəmiyyətində vətəndaşlıqlarını tələb etməyə başladılar.

Fin əsilzadələr və Rusiya idarəçiliyi arasındakı iqtidar mübarizəsi işçi hərəkəti üçün konkret bir model və azad boşluq yaratdı. Digər tərəfdən, ən azından 100 əsrlik ənənə və muxtariyət  təcrübəsinə sahib fin elitası özünü xalqın əsas lideri olaraq gördü. Demokratiya üçün siyasi mübarizə Finlandiyadan kənarda, beynəlxalq siyasətdə həll olmuşdu. Belə ki, Rusiya İmperiyası 1904-1905-ci ildə Yaponiyaya qarşı müharibədə məğlub olmuş, bu da Rusiyada 1905 Inqilabına, Finlandiyada ümumi tətillərə səbəb olmuşdu. Ümumi narazıçılığı basdırmaq məqsədi ilə zadəganlıq sistemi 1906-cı ildəki Parlament islahatında ləğv edilmişdi.  Ümumi tətillər sosial demokratlara olan dəstəyi böyük ölçüdə artırmışdı. Partiya dünyanın hər hansısa bir yerindəki sosialist hərəkətdən daha çox öz xalqını əhatələyə bilmişdi.

1906 Islahatı bütün Finlandiya xalqının sosial və siyasi liberallaşması üçün böyük bir sıçrayış olmuşdu, çünki rus Romanovlar ailəsi Avropanın ən konservativ və ən avtokratik idarəçisi idi. Finlər ümumxalq səsverməsiylə tək kamerallı parlamenti, Finlandiya parlamentini seçmişdilər. Qadınların da olduğu s əs verənlərin sayı 126 000-dən 1 273 000-ə yüksəlmişdi. Islahat sosial demokratların bütün səslərin əlli faizini əldə etməsinə gətirdi, ancaq 1905 böhranından sonra Çar öz hakimiyyətini yenidən bərpa etdi. Ardınca,  finlər tərəfindən Zülmün Ikini Mərhələsi olaraq adlandırılan daha sərt ruslaşdırma proqramı müddətində çar Finlandiya parlamentininin gücünü 1908-1917-ci illərdə zəiflətdi.O, məclisi ləğv etdi, parlament seçkilərinin illik keçirilməsini və tərkibinin parlamentlə əlaqəsi olmayan Finlandiya Senatından seçilməsini əmr etdi.

Finlandiya parlameninin sosio-iqtisadi problemləri həll etmə səriştəsi təhsilsiz xalq və köhnə zadəganlar tərəfindən əngəllənmişdi.

Başqa bir münaqişə işverənlərin kollektiv bazarlıq və işçilərinin  özlərini işçi ittifaqında təmsil etmə hüququnu rədd etməsindən sonra qızışmağa başlayırdı.   The parliamentary process disappointed the labour movement, but as dominance in the Parliament and legislation was the workers' most likely way to obtain a more balanced society, they identified themselves with the state. Ümumi daxili siyasət Rusiya İmperiyasının çöküşündən 10 il əvvəlki müddətdə Finlandiya dövləti hakimiyyəti uğurunda mübarizəyə səbəb oldu.

Fevral inqilabı

Güclənmə

İkinci ruslaşdırma mərhələsi çar II Nikolayın taxtdan endirilməsi ilə nəticələnən Fevral inqilabı səbəbiylə 15 mart 1917-ci ildə dayandı. Rusiyanın çöküşünə hərbi məğlubiyyətlər, uzun müddət davam edən Birinci Dünya müharibəsindən tükənmə və Avropanın ən mühafizəkar rejimi ilə modernləşmə arzulayan Rusiya xalqı arasındakı fikir ayrılığı səbəb olmuşdu. Çarın iqtidarı [Rusiya İmperiyasının Dövlət Duması|Dövlət Dumasına]] (Rusiya parlamenti) və sağ müvəqqəti hökumətə transfer edilmişdi, ancaq bu hökumətə ölkədə ikili idarəetməyə səbəb olan Petroqrad soveti tərəfindən meydan oxunmuşdu.

Finlərin 1809-1899-cu illərdəki muxtar status Rusiya müvəqqəti hökumətinin 1917-ci il mart manifestosu il birlikdə geri qaytarılmışdı. Tarixdə ilk dəfə Finlandiya parlamenti de fakto siyasi gücə sahip olmuşdu. Əsasən sosial demokratlardan təşkil olunan siyasi sol mülayimdən radikal inqilabçı sosialistlərə  qədər geniş bir spektruma sahib idi. Siyasi sağdakı vəziyyət bundan daha qarışıq idi: burada sosial liberallar və mülayim mühafizəkarlardan ən qatı sağçı konservativlər var idi. 4 əsas partiya :

• Fin Partiyası – Konservativdir.
• Gənc Fin Partiyası – Liberal və konservativlərdən ibarətdir. Liberallar da özlüyündə sosial liberallar və iqtisadi liberallara bölünürdü.
• Kənd Təsərrüfatı Cəmiyyəti – sosial reformist, mərkəz sağdır. Əsas dəstəyi kiçik və orta örçülü fermalarda işləyən kəndlilərdən gəlir.
• İsveç Xalq Partiyası – Keçmiş zadəganların və Finlandiyadakı az sayılı isveçdillilərin hüquqlarını bərpa etməyə çalışan konservativ partiyadır.

1917-ci il ərzində hakimiyyət mübarizəsi və sosial parçalanma bir birinə qarşılıqlı təsir göstərməyə başladı. Rusiyanın çöküşü hökumət, hərbi və iqtisadiyyatdan başlayan və lokal idarəetmə, iş yerləri və sakinlər kimi cəmiyyətin hər bir sahəsinə yayılan zəncirvari sosial parçalanmaya səbəb oldu. Sosial demokratlar əvvəl qazandıqları vətəndaş hüquqlarını yenidən əldə etmək və sosialistlərin cəmiyyət üzərində olan təsirini artırmaq istəyirdi.  Mühafizəkarlar uzun müddətdir əllərində tutduqları sosio-iqtisadi üstünlərini itirməkdən qorxurdular. Hər iki müxalif Rusiyada eyni ideologiyaya sahib həmkarları ilə işbirliyi edir, bu da ölkə içərisindəki qütbləşməni dərinləşdirirdi.

Helsinki Senat Meydanında nümayiş.

Sosial Demokrat Partiyası 1916-ci il parlament seçkilərində mütləq üstünlüyü qazandı. Yeni senat 1917-ci ilin martında Oskari Tokoy tərəfindən təsis edildi, ancaq parlamentdəki socialist üstünlüyü burada görünmürdü: senat altı sosial demokrat və altı sosial demokrat olmayan üzvdən ibarət idi. Nəzəriyyədə senat milli koalisiya şurasından ibarət idi, ancaq praktikada (əsas siyasi qrupların kompromisə getməsindəki istəksizlik və üst siyasətçilərin senatın kənarında qalmasıyla) o, hər hansısa bir böyük Fin problemini həll etmək iqtidarında olmadığını sübut etmişdi. Fevral inqilabından sonra siyasi iqtidar küçə səviyyəsinə : kütləvi mitinqlər, tətil təşkilatları və sol işçi-əsgər şurası və sağ yönümlü işçilərin fəal təşkilatlarına endi. Hər iki tərəf də dövləti zəiflətməyə xidmət edirdi.

Fevral inqilabı Rusiya müharibə iqtisadiyyatından yaranan Finlandiya iqtisadi canlılığını dayandırdı. İqtisadiyyatdakı çöküş yüksək inflyasiya və işsizliyə səbəb oldu, ancaq işçilər iş yeri problemlərini həll etmək şansını əldə etdilər. Xalqın gündə səkkiz saatlıq iş, daha yaxşı iş şəraiti və yüksək maaşlar kimi tələbləri nümayişlərə və iqtisadiyat və sənaye işçilərinin böyük miqyaslı tətillərinə səbəb oldu. Finlandiya süd və yağ istehsalında ixtisaslaşsa da, ölkə üçün lazım olan ərzaq tədarükünün əsas hisəsi cənubi Rusiyanın taxıl istehsalından asılıdır. Rusiyanın ayrılmasından sonra taxıl idxalının kəsilməsi Finlandiyada ərzaq çatışmazlığına səbəb oldu.  Senat bu məsələylə bağlı kartoçka sistemini gətirdi, bazar qiymətlərinə nəzarət etməyə başladı. Fermerlər dövlət müdaxiləsinə qarşı gəldilər, bu, kəskin yüksələn qiymət fərqləriylə birlikdə qara bazarın meydana gəlməsinə və Petroqradın azad bazarına ixracın artmasına səbəb oldu. Ərzad tədarükü, qiymətlər və sonda aclıq qorxusu əsasən işsiz şəhər işçilər və fermerlar arasında emosional siyasi problemə çevrildi.

Hakimiyyət uğrunda yarış

Ali Qüvvənin Qanunu olaraq da bilinən Tokoy Senat bəyannaməsinin 1917-ci ilin iyulunda qəbul edilməsi sosial demokratlarla mühafizəkarlar arasındakı hakimiyyət mübarizəsində önəmli böhranlardan birini alovlandırdı. Rusiya Imperiyasının çökməsi özüylə birlikdə keçmiş knyazlıqda kimin suveren siyasi hakimiyyətdə olacağı sualını gətirmişdi. Onillər davam edən siyasi ümidsizlikdən sonra Fevral inqilabı fin sosial demokratlara idarəetmə fürsəti yaratdı, onlar da parlamentdə mütləq üstünlüyü ələ keçirdilər. Sosialistlərin 1899-cu ildən bəri davam edən və 1917-ci ildə pik həddini yaşayan, cəmiyyət üzərindəki davamlı artan təsiri konservativləri narahat etməyə başlamışdi.

Ali Qüvvənin Qanunu parlamentin səlahiyyətlərini böyük ölçüdə artırmaq üçün özündə sosialistlər tərəfindən hazırlanan, parlamentar olmayan sistemə və 1906-1916-cı illər arasında Finlandiya Senatının mühafizəkar idarəçiliyinə qarşı reaksiya olan planı birləşdirdi. Bəyannamə Finlandiyanın daxili siyasətdəki səlahiyyətlərini artırmışdı: Rusiya müvəqqəti hökumətinə sadəcə Finlandiyanın xarici və hərbi siyasətinə müdaxilə etməyə icazə verilmişdi. Akt Sosial Demokrat Partiyası, Aqrar Cəmiyyət, qismən Gənc Fin Partiyası və Finlandiyanın suverenliyini istəyən bəzi fəalların dəstəyiylə qəbul edildi. Mühafizəkarlar bəyannaməyə qarşı idilər və ən qatı sağ yönümlü təmsilçilərdən bəziləri parlamentdən istefasını verdi.

Helsinkidə rus əskərləri.

Petroqraddakı sosial demokratlar bolşeviklərə arxalanma planları qurmuşdular. Onlar 1917-ci ilin aprelindən bəri müvəqqəti hökumətə qarşı üsyan qaldırmağı düşünürdü. Iyuldakı Sovetçi nümayişlər bu məsələni son həddə çatdırdı. Helsinki soveti və bolşevik Ayvar Smilqanın rəhbərlik etdiyi Fin Sovetlərinin Regional Komitəsi hər hansısa bir hücum təhlükəsi durumunda Finlandiya parlamentini qoruyacaqlarına söz verdilər. Ancaq müvəqqəti hökumətin hələ də Rusiya ordusunda bu hərəkatı b asdıracaq qədər yetərli dəstəyi var idi və küçə hərakatı zəiflədikcə, Vladimir Lenin Kareliyaya qaçmışdı. Bu hadisələrin nəticəsində Ali Qüvvənin Qanunu ləğv edildi və zamanla sosial demokratlar geri çəkildi. Daha çox Rusiya qoşunu Finlandiyaya göndərildi və fin konservativlərin əməkdaşlıq və israrı ilə parlament buraxıldı, yeni seçkilər elan edildi.

1917-ci ilin oktyabrında keçirilən seçkilərdə sosial demokratların parlamentdə müstəq ünlüyü itirməsi işçi hərəkatlarını radikallaşdırdı, mülayim siyasətə olan dəstəyi azaltıdı. 1917-ci ilin iyulundakı böhran 1918 yanvar Qırmızı Inqilabını özündə gətirməsə də, Fennomania və sosializm idealarının xalq tərəfindən şərhinə əsaslanan siyasi gedişatlarla birlikdə bu hadisələr fin inqilabını yetişdirdi. Sosialist güc qazanmaq üçün parlamentə üstün gəlməliydilər.

Fevral inqilabı Finlandiyada institutisional səlahiyyətlətin itirilməsi və polis qüvvəsinin dağılması, qorxunun və qeyri müəyyənliyin yaranması ilə nəticələndi. Bunun qarşılığında, həm sağ həm də sol qruplar ilk başqa lokal və silahsız olan öz təhlükəsizlik qüvvələrini təşkil etməyə başladılar. 1917-nin sonuna qədər, parlementin buraxılmasından sonra, güclü hökumət və milli silahlı qüvvələrin yoxluğunda təhlükəsizlik qüvvələri asayiş məsələsini daha geniş şəkildə öz üzərlərinə götürdü və yarımhərbi qüvvə xarakteri almağa başladı. Sivil Qaravullar və sonrasındakı Ağ Qaravullar konservativ akademiklər, sənayeçi böyük torpaq sahibləri və fəallardan təşkil edilmişdi. Işçilərin Nizam Qaravulları və Qırmızı Qaravullar isə yerli sosial demokrat partiya sıraların və həmkarlar ittifaqının arasından seçilmişdi.

Oktyabr inqilabı

Bolşeviklər və Vladimir Leninin 7 noyabr 1917-ci ildəki Oktyabr inqilabı Petroqraddakı siyasi gücü radikal, solçu sosialistlərə ötürdü. Alman hökumətinin sürgündə olan Lenin və yoldaşlarının Isveçrədən Petroqrada 1917-ci ilin aprelində keçməsinə şərait yaratması uğurlu alınmışdı. Almaniya və bolşevik rejim arasındakı atəşkəs 6 dekabrda qüvvəyə mindi və 22 dekabr 1917-ci ildə Brest Litovskda sülh danışıqları başladı.

1917-ci ilin noyabrı Finlandiyanın idarəçiliyi uğrunda 1917-1918-ci illərdə gedən mübarizədə başqa bir dönüm nöqtəsi oldu. Finlandiya parlamentinin buraxılmasından sonra sosial demokratlarla mühafizəkarlar arasındakı qütbləşmə önəmli ölçüdə artdı və bu period siyasi zorakılıqların meydana çıxmasına şahid oldu. 9 avqust 1917-də Ypayada lokal tətil zamanı bir aqrar işçi, 24 sentyabrda Malmidə lokal siyasi krizis zamanı bir Sivil Qaravul üzvü öldürüldü. Oktyabr inqilabı sosialist olmayan finlər ilə Rusiya müvəqqəti hökuməti arasındakı sülhü əngəlləmişdi. Üsyana necə cavab vermək barədə gedən mübahisələrfən sonra siyasətçilərin əksəriyyəti Aqrar Cəmiyyətin lideri Santeri Alkiyo tərəfindən edilən təklifə kompromisə getməyi qəbul etdi. Sosialistlərin Ali Qüvvənin Qanunu-na əsaslanan parlament 15 noyabr 1917-ci ildə Finlandiyadakı suveren hakimiyyəti ələ keçirdi və onların gündə 8 saat işləmə və 1917-ci ilin iyulundan davam edən yerli seçkilərdə ümumi səsvermə tələblərini qəbul etdi.

Tamperenin şəhər ətrafı bölgəsi Leinoladakı Ağ Qaravul döyüşçüləri

Açıq şəkildə sosialist olmayan, mühafizəkar yönümlü Per Evin Svinhufvud hökuməti 27 noyabrda seçildi. Bu seçilmə mühafizəkarların uzun müddətli hədəfi və 1917-ci ilin noyabrı ərzində baş tutan işçi hərəkatı problemlərinə bir növ cavab idi. Svinhufvudun uzun müddətdir güddüyü əsas hədəfləri Finlandiyanı Rusiyadan ayırmaq, Sivil Qaravulları gücləndirmək və parlamentin yeni səlahəyyətlərinin bir hissəsini Senata qaytarmaq idi. Yerli birliklər və qəsəbə və kənd yerlərindəki əlavə Ağ Qaravullarla birlikdə 31 avqust 1917-ci il etibarilə Finlandiyada 149 Sivil Qaravul var idi. Bu rəqəm 30 sentyabrda 251-ə, 31 oktyabrda 315-ə, 30 noyabrda 380-a və 26 yanvar 1918-ci ildə 408-ə yüksəldi. Qaravullar arasında təlim keçirməklə bağlı ilk ciddi cəhd 1917-ci ilin sentyabrında Porvoo qəsəbəsi ərazisindəki Saksanniemi mülkündə 200 nəfərlik hərbi məktəbin qurulmasıydı. Fin Yaqerlərin ilk dəstələri və alman silahlılar 1917-ci ilin oktyabr-noyabr aylarında Equity yükdaşıyıcı gəmisi və alman U-boat UC-57-də Finlandiyaya gəlib çatmışdı. Təxminən 50 yaqer 1917-ci ilin sonuna qədər qayıtmışdı.

1917-ci ilin iyul və oktyabr aylarındakı siyasi məğlubiyyətlərdən sonra sosial demokratlar Biz Tələb Edirik adlı kompromissiz proqramı siyasi güzəştlər əldə etmək üçün 1 noyabrda irəli sürdü. Onlar 1917-ci ildə parlamentin buraxılmasından əvvəlki siyasi statusunun qaytarılmasını, Sivil Qaravulların ləğv edilməsini və Finlandiya Seçici Məclisini təsis etmək üçün seçkilər keçirilməsində israr etdilər. Proqram uğursuz oldu və sosialistlər Ali Qüvvənin Qanununa və 15 noyabrda suveren iqtidarın parlamentar bəyanına qarşı olan konservativlər üzərində olan siyasi təzyiqi artırmaq üçün 14-19 noyabrda ümumi tətillərə başladılar.

Siyasi idarəetməni itirdikdən sonra Inqilab radikallaşmış sosialistlərin əsas hədəfinə çevrilmişdi və 1917-ci ilin noyabrındakı hadisələri sosialist üsyanı sürətləndirmişdi. Tam bu mərhələdə Petroqradın təhdidi altında Lenin və Iosif Stalin sosial demokratları Finlandiyada iqtidarı ələ almağa məvbur etdi. Bolşeviklərin istəksiz inqilabçılar adını verdiyi fi n sosialistlərin əksəriyyəti mülayim idi və parlamentar üsullara öncəlik verirdi. Cənubi Finlandiyadakı işçilər üzərinə təsir göstərən əsas kanalı ortaya çıxaran ümumi tətillərin baş tutması bu istəksizliyi azaltmışdı. Tətilin idarə edilməsi 16 noyabrda inqilaba başlamaq üçün dar bir əksəriyyətlə seçilmiş, ancaq üsyan inqilabı tətbiq edəcək fəal inqilabçıların çatışmazlığı səbəbiylə eyni gündə dayandırılmalı olmuşdu.

1917 noyabrının axırında inqilabi yoxsa parlamentar vasitələrdən istifadə edilməsi üzərinə olan debatda sosial demokratlar arasındakı mülayim sosialistlər radikal olanlara qalib gəldi, ancaq onlar tam şəkildə sosialist inqilab fikrini ləğv etmə qərarını məclisdən keçirməyə çalışdıqda partiya nümayəndələri bə bir neçə önəmli lider bunun əleyhinə oldu. Finlandiya işçi hərəkatı öz hərbi qüvvəsini davam etdirmək və inqilaba gedən yolu da həmçinin açıq saxlamaq istədi. Tərəddüdlü fin sosialistlər Lenini məyus etdilər və o da, buna cavab olaraq, Petroqraddakı fin bolşevikləri cəsarətləndirməyə başladı.

Işçi hərəkatı içərisində 1917-ci il hadisələrinin nəticəsi olaraq əsas qeyd edilməli olan Işçilərin Nizam Qaravullarının yüksəlişi idi. 1917 31 avqust-30 sentyabr arasında 20-60 ayrı qaravul var idi, 20 oktyabrda, parlament seçkilərindəki məğlubiyyətdən sonra Finlandiya işçi hərəkatı daha çox işçi birliyinin təsis edilmıli olduğunu elan etdi. Bu çağırış hərəkata qoşulanlar arasında kəskin artışa səbəb oldu: 31 oktyabrda onların sayı 100-150, 30 noyabrda 342, 26 yanvar 1918-ci ildə 375 oldu. 1917-ci ilin mayından bəri solun yarımhərbi təşkilarları iki phasedə inkişaf edirdi, üstünlük Işçilərin Nizam Qaravullarında idi. Finlandiyada 1905-1906-ci illər ərzində formalaşan əsil Qırmızı Qaravullara əsaslanan Finlandiya Qırmızı Qaravulları azlıqda idilər və Helsinki, Kotka, Tampere kimi səneyləşmiş şəhər və mərkəzlərdə, qismən yeraltı qruplar olaraq yaranmışdılar.

Iki əks silahlı qüvvənin varlığı ikili güclə idarə olunan dövlət yaratdı və Finlandiya cəmiyyətindəki suverenliyi böldü. Qaravullar arasındakı həlleedici toqquşma ümumi tətillər zamanı yaşandı: Qırmızılar cənubi Finlandiyadakı bir neçə müxalifi edam etdilər, bu da Qırmızı və Ağlar arasında ilk silahlı toqquşmaya səbəb oldu. Ümumilikdə, 34 nəfərin öldüyü qeyd edildi. 1917-ci ilin siyasi rəqabəti zamanla silahlanma yarışına və vətəndaş müharibəsinə aparan gərginliyə səbəb oldu.

Finlandiyanın müstəqilliyi

Rusiyanın dağılması finlərə milli müstəqilliklərini qazanmaq üçün tarixi fürsət yaratdı. Oktyabr inqilabından sonra mühafizəkarlar solu idarə etmək və bolşeviklərin təsirini azaltmaq üçün Rusiyadan ayrılmağa can atırdılar. Sosialistlər konservativ qaydalar altında suverenliyə şübhəli baxırdılar, ancaq digər tərəfdə də milləyçi işçilər arasında olan dəstəklərini itirməəkdən qorxurdular, xüsusilə də "Ali Qüvvənin Qanunu" vasitəsilə milli azadlığı artırmağa söz verdikdən sonra. Vaxt keçdikçə ölkə idarəçiliyinin tərkibi barədə güclü anlaşmazlıqlar olsa da, hər iki siyasi müxalif müstəqil Finlandiya fikini dəstəklədi.

Milliyətçilik 19-cu əsrin sonuna qədər Finlandiyada "şəhər dini" olmuşdu, ancaq 1905-ci il ümumi tətili zamanı hədəf tam müstəqillik deyil, 1809-1898-ci illər muxtariyyətini bərpa etmək idi. Unitar İsveç rejimi ilə müqayisədə Finlandiyanın daxili iqtidarı Rusiyanın yeknesək idarəçiliyindən çox da təsirlənməmişdi. İqtisadi olaraq Finlandiya knyazlığı müstəqil daxili dövlət büdcəsi, milli məzənnəli (markka - 1860-cı ildən istifadə edilir) mərkəzi bank, gömrük təşkilatları və 1860-1916-cı il sənaye inkişafının çox böyük faydasını görmüşdü. İqtisadiyyatı böyük Rusiya bazarından asılı idi, ondan ayrılmaq gəlirli Finlandiya maliyyə bölgəsini sıradan çıxara bilərdi. 1917-ci ildə Rusiyanın iqtisadi çöküşü və Finlandiya dövləti uğrunda iqtidar mübarizəsi Finlandiyaya müstəqilliyi gətirən əsas faktorlar arasında idi.

Svinhufvudun Senatı Finlandiya Istiqlal Bəyannaməsini 4 dekabr 1917-ci ildə təqdim etmiş və parlement tərəfindən də 6 dekabrda qəbul edilmişdir. Alternativ suverenlik bəyənnaməsi hazırlayan sosial demokratlar Senatın təklifinə qarşı səs vermişdilər. Müstəqil dövlətin qurulması kiçik Finland xalqı üçün zəmanətli son nəticə deyildi. Rusiya və digər böyük güclər tərəfindən tanınma vacib idi. Svinhufvud bu açıqlama ilə bağlı Leninlə danışıqlar aparmalı olduğu qəbul etdi. 1917-ci ilin iyulundakı Rusiya idarəçiliyə ilə danışıqlara girməyə həvəssiz olan sosialistlər Lenindən Finlandiyanın suverenliyini təsdiq etməsi üçün Petroqrada 2 nümayəndə heyəti göndərdi.

1917-ci ilin dekabrında Lenin Brest Litovsk sülh danışıqlarını nəticələndirməsi üçün almanlar tərəfindən yüksək təzyiq altında idi və təcrübəsiz idarəetmə və güclü siyasi və hərbi müxalifətlə üzləşən inamsız ordusu olan bolşevil idarəçiliyi də böhranda idi. Lenin bolşevikərin Rusiyanın daxili hissələri üçün döyüşə biləcəyini, ancaq bunun üçün daha az siyasi önəmə sahib olan, şimal-qərb küncündəki Finlandiya daxil olmaqla, bəzi ətraf ərazilərindən əl çəkməli olduğunu hesabladı. Nəticədə, Svinhufvudun nümayəndə heyəti 31 dekabr 1917-ci ildə Leninin müstəqillik güzəştini əldə etdi.

Vətəndaş müharibəsi başlayana qədər Avstriya-Macarıstan, Danimarka, Fransa, Almaniya, Yunanıstan, Norveç, Isveç və Isveçrə Finlandiyanın müstəqilliyini tanımışdı. Lenin rejimini zərərsizləşdirərək Rusiyanı Alman Imperiyasına qarşı müharibəyə qaytarmağa ümid edən Birləşmiş Krallıq və ABŞ bu müstəqilli qəbul etməmiş, gözləmə mövqeyində qalaraq Finlandiya və Almaniya arasındakı münasibətləri izləmişdir. Digər tərəfdə almanlar isə Finlandiyanı öz təsir dairəsindəki ərazilərdən birinə çevirmək üçün onun Rusiyadan ayrılmasını sürətləndirmişdi.

Müharibə

Qızışması

Müharibəyə səbəb olacaq son gərginlik həm qırmızıların həm də ağların bir birlərinin hər hərbi və siyasi hərəkətinə müvafiq əks hücumlarla cavab verməsiylə 1918-ci il yanvarın əvvəllərində başlamışdı. Hər iki tərəf öz fəaliyyətlərinə, xüsusilə də dəstəkçilərinə müdafiə tədbiri kimi bəraət qazandırırdı. Solda hərəkatın öncü dəstələri Helsinki, Kotka və Turkudan olan şəhərli Qırmızı Qaravullar idi. Onlar kəndli Qırmızılara rəhbərlik edir və sülh və müharibə arasında tərəddüddə qalan sosialist liderləri inqilabı dəstəkləməyə inandırırdılar. Sağın əsas dəstələri isə Finlandiyaya göndərilmiş olan Yaqerlər və cənub-qərb Finlandiya, Finlanlandiyanın cənub-şərq küncündə yerləşən Vıborq və cənubi Ostrobotnia əyalətlərinin Sivil Könüllüləri idi. Ilk yerli döyüşlər 9-21 yanvar 1918-ci ildə silahlanma yarışında üstünlüyü əldə etmək və Vıborqu idarə etmək uğrunda cənub və cənub şərqi Finlandiyada getdi.

12 yanvar 1918-ci ildə parlament Svinhufvud Senatına dövlətin yerinə nizam və intizamı yaratması üçün səlahiyyət verdi. 15 yanvarda keçmiş Rusiya Imperiya Ordusunun fin generalı Karl Qustav Emil Mannerheym Sivil Qaravulların baş komandanı təyin edildi. Senat Qaravulları, bundan belə Ağ Qaravullar adlanacaqdı, Finlandiyanın Ağ Ordusu olaraq seçdi. Mannerheym Ağ Ordunun qərargahlarını Vaasa-Seynajoki ərazisinə yerləşdirdi. Ağ Ordunun fəaliyyəti 25 yanvarda başladı. Ağlar 21-28 yanvar tarixləri arasında, xüsusilə cənubi Ostrobotniada silahsızlaşdırılmış rus qarnizonları hesabına xeyli sayda hərbi sursat əldə etdi.

Ali Aaltonenin rəhbərlik etdiyi Qırmızı Qaravullar Ağların hegemonluğunu tanımaqdan imtina etdilər və öz silahlı qüvvələrini yaratdılar. Aaltonen öz qərargahlarını Helsinkidə yerləşdirdi və bolşeviklərin Petroqraddakı qərargahı olan Smolni Institutuna işarə etmək üçün Helsinkidəki qərargaha Smolna adını verdi. Inqilabın Qırmızı Ordusu 26 yanvarda tam fəaliyyətə başladı və üsyanin simvolik göstəricisi olan qırmızı fənər Helsinki Işçi Binasının qalasında yandırıldı. 23-26 yanvar aralığında aktivləşən qırmızıların böyük miqyaslı hərəkətliliyi vacib mövqeləri qorumaq və Petroqraddan Finlandiyaya gedən ağır qataryolu yükdaşımalarına müşayiət etmək üçün 27 yanvar axşamın gec saatlarda Helsinki Qırmızı Qaravulu və Vıborq-Tampere dəmiryolu boyunca yerləşən bəzi qaravullarla başladı. Ağların qoşunları bu nəqliyyatı ələ keçirməyə çalışdı: Qırmızı və Ağ 20-30 fin 27 yanvar 1918-ci ildə Karel bərxəzindəki Kamara döyüşündə həyatını itirdi. Iqtidar uğrunda fin rəqabəti kulminasiya nöqtəsinə çatmışdı.

Qarşı tərəflər

Qırmızı Finlandiya və Ağ Finlandiya

Müharibənin başlanğıcında ölkəni Ağ Finlandiya və Qırmızı Finlandiya olaraq ölən kəsikli cəbhə xətti cənubi Finlandiyanın qərbindən şərqinə doğru gedirdi. Qırmızı Qaravullar cənub bölgədəki böyük qəsəbələr, sənye mərkəzləri və tərkibindən çox sayıda əkinçi və icarəçi fermerin olduğu çox böyük mülk və fermalar üzərində tam nəzarəti saxlayırdı. Ağ Ordu isə əsasən aqrar və kiçik və orta ölçülü ferma və içarəçi fermerlərdən ibarət şimal əraziləri idarə edirdi. The number of crofters was lower and they held a better social status than those in the south. Cəbhə xəttinin hər iki tərəfindən muxalif güclərin anklavları mövcud idi: Ağların əraziləri boyunca Varkaus, Kuopio, Oulu, Raahe, Kemi və Tornio kimi sənaye mərkəzləri, Qırmızıların əraziləri boyunca Porvoo, Kirkkonummi və Uusikaupunki əraziləri qalmışdı. Bu mərkəzlərin sıradan çıxarılması 1918-ci ilin fevralında hər iki ordu üçün öncəliyə çevrilmişdi.

Qırmızı Finlandiya 28 yanvar 1918-ci ildə Helsinkidə qurulan Xalq Nümayəndəliyi ilə idarə olunurdu. Nümayəndəliyin hədəfi Finlandiya Sosial Demokrat Partiyasının ethosuna əsaslanan demokratik sosializmi tətbiq etmək idi. Bu mənada onların baxışı Leninin proletariat diktatorluğundan fərqlilik göstərirdi. Otto Ville Kuusinen Isveçrə və ABŞ-ın konstitusiyalarına bənzəyən yeni bir konstitusiya təklifini ortaya qoydu. Bununla siyasi gücdə hökumətin rolunu azaldaraq, parlamentin gücünün artırılması planlaşdırılırdı. Təklifə çox partiyalı sistem, məclis, nitq və media azadlığı və siyasi qərarvermə prosesində referandumdan istifadə daxil idi. Işçi hərəkatının səlahiyyətlərinin də vurğulanması üçün xalqa daimi inqilab hüququ verildi. Sosialistlər özəl mülkiyyət hüquqlarının böyük bir hissəsini dövlət və yerli idarəçiliklərə ötürməyə planlaşdırdılar.

Qırmızı Finlandiya xarici siyasətdə bolşevik Rusiyaya arxalanırdı. Qırmızılar Qırmızı Finlandiyanın Finlandiya Sosialist Işçi Respublikası olaraq adlandırıldığı fin-rus müqavilə və sülh razılığını 1 mart 1918-ci ildə imzaladı. Müqavilə üçün danışıqlar - ümumi olaraq Birinci Dünya müaribəsində olduğu kimi - millətçiliyin hər iki tərəf üçün beynəlxalq sosializmdən daha vacib idi. Qırmızı finlər bolşeviklərlə müttəfiqliyi çox rahat qəbul etmədilər və Qırmızı Finlandiya və Sovet Rusiyası arasındakı sərhəddin demarkasiyası kimi böyük münaqişələr meydana gəldi. Bolşeviklər və Almaniya Imperiyası arasında 3 mart 1918-ci ildə imzalanan Brest-Litovsk müqaviləsi rus-fin müqaviləsinin əhəmiyyətini yox etmişdi.

Leninin millətlərin öz müqəddaratını təyin etmə hüququ haqqında siyasəti hərbi zəiflik dövrü ərzində Rusiyanın parçalamasını önləməyə yönəlmişdi. O düşündü ki, müharibədə məğlub olmuş, bölünən Avropadakı azad millətlərin proletariyasl sosialist inqilabları gerçəkləşdirəcək və daha sonra Sovet Rusiyaya birləşdiriləcəkdi. Finlandiya işçi hərəkatının böyük əksəriyyəti Finlandiyanın müstəqilliyini dəstəklədi. Sayca az olmarına baxmayaraq təsir gücü böyük olan fin bolşeviklər Finlandiyanın Rusiyaya ilah edilməsini dəstəkləyirdi.

Ağ Finlandiya hömuməti olan Pehr Evind Svinhufvudun birinci senatı yerini daha təhlükəsiz, ölkənin qərb sahilində yerləşən Vaasa şəhərinə köçüdükdən sonra Vaasa Senatı adlandırıldı. Vaasa 29 yanvar-3 may 1918 tarixləri aralığında Ağların paytaxtı kimi fəaliyyət göstərirdi.

Daxili siyasətdə Ağ Senatın əsas hədəfi Finlandiyada siyasi sağı yenidən hakimiyyətə qaytarmaq idi. Konservativlər parlamentin rolunun azaldıldığı, monarxiya sisteminə keçməyi planladılar. Konservativlərin bir hissəsi həmişə monarxiyanı dəstəkəyib, demokratiyaya qarşı çıxırdı, digərləri isə inqilabi 1906 islahatından sonra parlament sistemini qəbul etsələr də, 1917-1918 böhranından sonra sadə xalqın güclənməsinin işə yaramayacağı qənaətinə gəldilər. Sosial liberallar və sosialist olmayan reformistlər parlamentar sisteminin məhdudlaşdırılmasına qarşı idilər. Onlar ilk başda alman hərbi köməyinə müxalif idilər, ancaq uzanan müharibə hərbi və siyasi köməyi dəyişdirdi. Onların məqsədi Qırmızı finləri məğlub etmək, Finlandiyadakı bolşevik Rusiya təsirini sonlandırma və Finlandiya ərazisini geosiyasi olaraq əhəmiyyəti böyük olan, fin-ural dilli xalqların vətəni sayılan Şərqi Karelə qədər genişləndirmək idi. Rusiyanın zəifləməsi Böyük Finlandiya ideyasını həm sağ həm də solun genişləməçi fraksiyaları arasında genişləndirdi: Qırmızıların da eyni ərazilər üzərində iddiaları var idi. General Mannerheym Şərqi Karelin tutulmalı olduğu və alman silahlarını istəməyi fikrinə razı olsa da, Finlandiyaya Almaniya müdaxiləsinə qarşı çıxdı. Mannerheym Qırmızı Qaravulların döyüş bacarıqların zəif olduğunu görür və alman təlimi keçmiş fin yaqerlərə inanırdı. Keçmiş Rusiya ordusu zabiti kimi Mannerheym Rusiya ordusunun ruhdan düşməsinin çox yaxşı fərqində idi. O, Finalndiya və Rusiyadakı Ağlara yaxın zabitlərlə əməkdaşlıq etdi.

Əsgərlər və silahlar

Hər iki tərəfdəki fin qoşunlarının sayı 70 000 - 90 000 aralığında dəyişirdi və hər iki tərəfdə 100 000 tüfəng, 300-400 pulemyot və bir neçə yüz top var idi. Qırmızı Qaravullar əksəriyyətlə müharibənin başlanğıcında maaşları ödənmiş könüllülərdən təşkil olunsa da, Ağların böyük hissəsi əskərə yeni çağırılmış 11 000-15 000 ibarət idi. Idealizm və sinfi təzyiqdən başqa, gəlir və qida kimi sosio-iqtisadi faktorlar da könüllüyün əsas motivləri arasında idi. Qırmızı Qaravulların sıralarında sənaye mərkəzləri və cənubi Finlandiyanın şəhərlərindən gələn 2600 qadın da var idi. Şəhər və kənd təsərrüfatı işçiləri Qırmızı Qaravulların əksəriyyətini, böyük ərazi sahibi fermerlər və təhsil almış əhali Ağ Ordunun özəyini təşkil edirdi. Hər iki ordu, əsasən, 14-17 yaş aralığındakı az yaşlı əskərlərdən istifadə etmişdi. Yeniyetmə əskərlərdən istifadə etmək Birinci Dünya müharibəsi üçün qeyri-adi bir hal deyildi: o vaxtın uşaqları böyüklərin mütləq idarəçiliyi altında idi və istismara qarşı qorunmurdular.

Rusiya imperiyasından gələn tüfəng və pulemyotlar Qırmızı və əsas silahlandırılması idi. Ümumi olaraq ən çox istifadə olunan silah 1891 Model rus istehsalı 7.62 mm (0.3 in) Mosin-Nagant idi. Silah tədarükündə problemlərə səbəb olan təxminən 10 fərqli tüfəng əskərlər tərəfindən istifadə edilmişdir. Maksim gun ən çox istifadə edilən pulemyot idi. M1895, Colt-Browning, Levis və Madsen pulemyotları isə daha az istifadə edilmişdi. Döyüşlərdəki itkilərin çox böyük hissəsinə pulemyotlar səbəb olmuşdu. Rus sahə silahları əsasən bir başa atəşlərlə istifadə olunurdu.

Vətəndaş müharibəsi əsas olaraq dəmiryolları boyunca gedirdi. Çünki dəmiryolları qoşun və tədarükün, silahlanmış vaqonların, təchiz edilmiş yüngül topların və ağır pulemyotların daşınması üçün əsas vasitə idi. Strateji olaraq ən əhəmiyyətli dəmiryol qovşağı Tamperenin 100 km şimal şərqində yerləşən, Finlandiyanı şərqdən qərbə, şimaldan cənuba birləşdirən Haapamaki idi. Digər kritik qovşaqlara Kouvola, Riihimaki, Tampere, Toiyala və Vıborq daxildir. Ağlar Vilppula döyüşünün nəticəsi olaraq 1918-ci ilin yanvarın sonunda Haapamakini ələ keçirdilər.

Qırmızı Qaravullar və Sovet qoşunları

Finlandiya Qırmızı Qaravulları 28 yanvar 1918-ci ildə Helsinkinin nəzarətini ələ keçirdikdən və 1918-ci ilin fevralından martın əvvəlinə qədər davam edən hücuma başladıqdan sonra müharibədə bir addım önə keçmişdilər. Qırmızılar nisbətən daha yaxşı silahlanmışdılar, ancaq həm komandanlıq səviyyəsində, həm də döyüş ərazisində bacarıqlı liderlərin çatışmazlığı onların bu məqamda kapitallaşmasını əngəlləyir və hücumları nəticəsiz qoyurdu. Finlandiya Qırmızı Qaravulları 28 yanvar 1918-ci ildə Helsinkinin nəzarətini ələ keçirdikdən və 1918-ci ilin fevralından martın əvvəlinə qədər davam edən hücuma başladıqdan sonra müharibədə bir addım önə keçmişdilər. Qırmızılar nisbətən daha yaxşı silahlanmışdılar, ancaq həm komandanlıq səviyyəsində, həm də döyüş ərazisində bacarıqlı liderlərin çatışmazlığı onların bu məqamda kapitallaşmasını əngəlləyir və hücumları nəticəsiz qoyurdu. Hərbi əmr iyerarxiyası nisbətən daha təşkilatlı və iş görə biləcək səviyyədəydi, ancaq idarəçilik sahə komandirlərinin çoxunun qoşunların rəyiylə seçilməsindən dolayı zəif olaraq qalırdı. Ümumi qoşunlar hərbi təlimi, intizamlılığı və döyüş əhval ruhiyyəsi eyni səviyyədə bərabər və aşağı olan silahlı vətəndaşlardan yaradılmışdı.

28 yanvar 1918-ci ildə baş komandan Ali Aaltonen Eero Haapalaynen ilə əvəzlənildi. O da, sırasıyla Eyno Rüahya, Adolf Taymi və Evert Elorantanın bolşevik üçlər hökuməti tərəfindən 20 martda əvəzlənildi. Qırmızı Qaravulların son baş komandiri aprelin 10-dan müharibənin son perioduna qədərki (hansı ki, bu mərhələdə komandirlərin adı bilinmirdi) müddətdə dəstəyə rəhbərlik etmiş Kullervo Manner idi. Tampere döyüşündəki Hüqo Salmela kimi bəzi bacarıqlı komandirlər uğurlu idarəçiliklərini ortaya qoysalar da, bu müharibənin gedişatını dəyişməyə bəs olmamışdı. The Reds achieved some local victories as they retreated from southern Finland toward Russia, such as against German troops in the Battle of Syrjäntaka on 28–29 April in Tuulos.

Təxminən 50 000lik keçmiş çar ordusu qoşunu 1918-ci ilin yanvarında Finlandiyada yerləşdirildi. Müharibələrdən yorulan əskərlərin əhval-ruhiyyəsi xeyli aşağı idi və keçmiş torpaq sahibləri də inqilablardan sonra boş qalmış torpaqları ələ keçirməyə can atırdı. Qoşunların əksəriyyəti 1918-ci il martının sonuna qədər Rusiyaya qayıtdı. Ümumilikdə 7000-10000 Qırmızı rus əskəri fin Qırmızıları dəstəkləmişdi, anca onların təxminən yalnız 3000-i, ayrılıqda 100-1000 əskərlik kiçik birlik ön cəbhədə vuruşmağa razı salınmışdı.

Rusiyadakı inqilavlar Sovet Ordusunun zabitlərini siyasi olara bölmüşdü. Onların Finlandiya vətəndaş müharibəsinə olan fikirləri dəyişkənlik göstərirdi. Mixail Sveçnikov Finlandiya Qırmızı qoşunlarına qərbi Finlandiyadav, Konstantin Yeremeyev Sovet qüvvələrinə Karel bərxəzində rəhbərlik etsə də, digər zabitlər öz inqilabçı yoldaşlarına qarşı inamsız idilər, elə bu səbəbdən də Finlandiyadakı tərki silah olmuş Sovet qarizonlarında general Mannerheymlə əməkdaşlıq edirdilər. 30 yanvar 1918-ci ildə Mannerheym Finlandiyadakı Rusiya əskərlərinə Ağ Ordunun Rusiyaya qarşı döyüşmədiyini, ancaq Ağ kompaniyanın məqsədinin fin Qırmızıları və onları dəstəkləyən Sovet qoşunlarını məğlub etmək olduğunu açıqladı.

Almaniya 18 fevral 1918-ci ildə Rusiyaya hücum etdiyi zaman vətəndaş müharibəsindəki fəal əskərlərin sayı böyük ölçüdə azaldı. 3 mart tarixində Sovet Rusiya və Almaniya arasında imzalanan Brest-Litovsk müqaviləsi bolşeviklərə fin qırmızılar üçün silah və tədarük dəstəyi etməyi qadağan etmişdi.

Sovetlər şimal-şərq cəbhəsində, əsas da 1918-ci ilin fevral-aprel ayları arasında gedən və Petroqrad ətrafını müdafiə etdikləri Karel bərxəzindəki Rautu döyüşündə aktivlik göstərmişdilər.

Ağ Qaravullar və İsveçin rolu

Münaqişə bəziləri tərəfindən "Həvəskarlar Müharibəsi" adlandırılsa da, Ağ Ordu Qırmızı Qaravullardan iki böyük üstünlüyə sahib idi: 84 İsveç könüllü zabiti və Finlandiyanın keçmiş zabitlərindən ibarət Qustav Mannerheym və heyətinin peşəkar hərbi rəhbərliyi altında çar ordusu; və 1.900 nəfərlik Yaqer batalyonunun 1450 əsgəri. Bölüyün əksəriyyəti 25 fevral 1918-ci ildə Vaasa gəldi. Şərq cəbhəsindəki təcrübəsiylə amansızlaşmış Yaqerlər döyüş meydanında göstərdikləri idarəçilikləri ilə Ağların ümumi qoşunlarının mümkün ən intizamlı hücumunu etmişdilər. Ağların əskərləri də Qırmızılara bənzəyirdi: əskərlər az və yetərsiz təlim görmüşdülər. Müharibənin əvvəllərində Ağ Qaravulların baş idarəçiliyinin sadəcə öz lokal liderlərinə tabe olan könüllü Ağ birliklər üzərində çox az səlahiyyəti var idi. Fevralın sonunda Yaqerlər 6 çağırış alayının sürətli təliminə başladı.

Yaqer batalyonu da siyasi olaraq bölünmüşdü. Çoxusu sosialist olan dörd yüz əlli Yaqer əskəri Almaniyada qalmağa davam edirdi, çünki bu əskərlərin Qırmızıların tərəfinə keçməsindən şübhələnirdilər. Ağ Qaravulların liderləri də gənc oğlanları 1918-ci ilin fevralında orduya çağıran zaman bənzər problemlə üzləşmişdi: Finlandiya işçi hərəkatının açıq dəstəkçisi 30 000 nəfər heç vaxt ortada görünməmişdi. Həmçinin, şimali və mərkəzi Finlandiyanın kiçik ölçülü və kasıb fermalarından toplanan ümumi qoşunların fin Qırmızılarla döyüşmək üçün nə qədər motivasiyasının olması sual altında idi. Ağların propaqandasına görə, onlar bolşevik ruslara qarşı müdafiə müharibəsi aparırdılar və düşmənləri arasında olan Qırmızı Finlərin rolunu kiçildirdilər. Sosial bölünmələr, həmçinin, cənubi və şimali Finlandiyada, habelə Finlandiyanın kənd ərazilərində də ortaya çıxırdı. Şimalın cəmiyyəti və iqtisadiyyatı cənuba görə daha az yavaşlıqda modernləşmişdi. Şimalda xristianlıq və sosializm arasındakı münaqişə daha aydın idi və fermerləri Qırmızılara qarşı vuruşmağa həvəsləndirən ferma sahibkarlığı əsas sosial status olaraq qəbul olunurdu.

İsveç həm Birinci Dünya müharibəsində, həmdə Finlandiya vətəndaş müharibəsində öz neytrallığını bəyan etmişdi. Ümumi fikir, xüsusilə də İsveç elitası arasında İttifaq dövlətlərinin və Mərkəz qüvvələrinin arasında bölünmüşdü, Germanizm fikri məşhurlaşmağa başlayırdı. Üç müharibə öncəsi prioritet İsveç liberal-sosial demokratik hökumətinin praqmatik siyasətini təyin etmişdi: Almaniyaya qida və dəmir filizi ixracına əsaslanan sağlam iqtisadiyyat, İsveç cəmiyyətinin siyasi sabitliyini davam etdirmək və geosiyasət. Hökumət isveçli könüllü zabit və əskərlərin inqilabi narahatçılığın Skandinaviyaya yayılmasını əngəlləmək üçün Finlandiya Ağ Ordusunda iştirakını qəbul etmişdi.

Hyalmar Frisellin rəhbərlik etdiyi, 1000 nəfərlik yarımhərbi İsveç Birliyi Tampere döyüşündə və qəsəbənin cənubu uğrunda gedən döyüşlərdə iştirak etmişdi. 1918-ci ilin fevralında İsveç Dəniz Donanması Finlandiya Yaqerlərini və alman silahlarını daşıyan Almaniya dəniz eskadrasına müşayiət etdi və onun İsveç dəniz sularından keçməsinə icazə verdi. İsveç sosialistləri Ağlar və Qırmızılar arasında sülh danışıqlarını başlatmağa cəhd etdi. Finlandiyanın zəifliyi İsveçə geosiyasi olaraq əhəmiyyətli olan Finlandiya Aland adalarını, Stokholmun şərqini ələ keçirməyə şərait yaratsa da, alman ordusunun Finlandiya əməliyyatı bu planı dayandırdı.

Alman müdaxiləsi

1918-ci ilin martında Almaniya Imperiyası Ağ Ordunun tərəfində Finlandiya vətəndaş müharibəsinə daxil oldu. Germanizmə arxalanan finlandiyalı fəallar 1917-ci ilin sonlarından bəri Finlandiyanı Sovet hegemoniyasından azad etmək üçün Almaniyada kömək axtarsalar da, Almaniya qərb cəbhəsində üzləşdiyi təzyiq səbəbiylə Sovetlər Ittifaqı ilə olan sülh danışıqlarını və müqaviləni təhlükəyə atmaq istəmirdi. Almanların mövqeyi 10 fevraldan sonra, bolşeviklərin durumunun zəif olmasına rəğmən inqolabların Almaniya Imperiyasında başlayacağına və hər şeyin dəyişəcəyinə inanan Leon Troçskinin danışıqları dayandırmasıyla dəyişdi. 13 fevralda Almaniya idarəçiliyi qisas almağa qərar verdi və Finlandiyaya hərbi dəstək birlikləri göndərdi. Aqressiyaya bəhanə kimi almanlar Rusiyanın qərb qonşuluğunda yerləşən ölkələrin kömək tələbini göstərirdilər. Ağ Finlandiyanın Berlindəki nümayəndə heyəti də öz növbəsində fevral ayının 14-də dəstək üçün müraciət etdilər.

Almaniya Imperiya Ordusu 18 fevralda Rusiyaya hücum etdi. Hücum Sovet qüvvələrinin sürətli çöküşünə və 3 mart 1918-ci ildə bolşeviklər tərəfindən birinci Brest-Litovsk müqaviləsinin imzalanmasına səbəb oldu. Bununla Finlandiya, Baltikyanı ölkələr, Polşa və Ukrayna alman təsir dairəsinə düşmüşdü. The Finnish Civil War opened a low-cost access route to Fennoscandia, where the geopolitical status was altered as a British Naval squadron invaded the Soviet harbour of Murmansk by the Arctic Ocean on 9 March 1918. Almaniya müharibə lideri general Erik Ludendorff Vıborq-Narva ərazisi üzərindən Petroqradı təhdid altında saxlamaq və Finalndiya ərazisində alman-yönümlü monarxiya qurmaq istəyirdi. 5 mart 1918-ci ildə Almaniya dəniz donanması Aland adalarına gəldi (eyni ilin fevral ayının ortalarında adalar buranı mayda tərk edən Isveç hərbi ekspedisiyası tərəfindən tutulmuşdu). 1918-ci ilin aprel ayının 3-də general Rüdiqer von der Qoltzun rəhbərliyi altındakı 10 000 nəfərlik Baltik Dənizi Bölüyü Helsinkini qərbi Hankoya əsas hücumi başlatdı. Bunu 7 apreldə polkovnik Otto von Brandenşteynin 3000 nəfərlik bölüyünün Helsinkinin şərqində Loviiza qəsəbəsini alması izlədi. Daha böyük alman qoşunları Hankodan şərqə doğru irəliləməyə başladı və 12-13 apreldə Helsinki tutuldu. Brandenşteynin bölüyü də 19 apreldə Lahti qəsəbəsini işğal etmişdi. Əsas alman dəstələri Helsinkidən şimala doğru irəlilədilər və 21-22 apreldə Hivinkyaa və Riihimyakini, 26 apreldə Hyameenlinnanı ələ keçirdilər. Fin Qırmızıların məsələsinə son zərbə bolşeviklərin Brest Litovskda sülh danışıqlarını dayandırması iləThe final blow to the cause of the Finnish Reds was dealt when the Bolsheviks broke off the peace negotiations at Brest-Litovsk, leading to the German eastern offensive in February 1918

Həll edici döyüşlər

Tampere döyüşü

1918-in fevralında general Mannerheym Ağların ümumi hücumlarının haraya olacağı barədə düşünməyə başladı. Düşmənin stratejik önəmə sahib olan 2 qərargahı var idi: Finlandiyanın cənub-qərbdəki əsas sənaye şəhəri Tampere və Karelin əsas şəhəri Vıborq. Vıborqun tutulması Ağlara çox böyük üstünlük gətirə bilərdi, ancaq ordusunun döyüş bacarıqlarının çatışmazlığı və cənub-qərbdə və ya ərazidəki Qırmızılar tərəfindən əks-hücuma məruz qalma potensialı bu hücumu çox riskli edirdi.

Mannerheym ilk olaraq Tampereyə hücum etməyə qərar verdi. O, əsas hücumu 16 mart 1918-ci ildə şəhərin 65 km şimal-şərqindəki Lyangelmyakidə Qırmızıların müdafiəsinin sağ yanı üzərindən başlatdı. Eyni zamanda Ağlar şimal-qərb cəbhə xətti Vilppula-Kuru-Kyröskoski-Suodennie üzərindən hücuma keçdilər. Baxmayaraq ki, Ağlar hücum döyüşünə adət etməmişdilər, bəzi Qırmızı Qaravul birlikləri bu genişlikdə bir hücum qarşısında təşvişə düşərək, geri çəkilməli oldu. Ancaq bəzi Qırmızı birlikləri sona qədər öz postlarını müdafiə etdi və Ağ qoşunların irəliləməsini yavaşlatmağı bacardı. Bir müddət sonra Ağlar Tampereyə basqına keçdilər.Onlar 24 martda Qırmızıların Lempyaaladakı şimal bağlantısını, 25 martda Siuro, Nokia və Ylyoyarvinin qərb bölgələrlə olan əlaqəsini kəsdi.

Tampere uğrunda gedən döyüşlərdə 16 000 Ağ və 14 000 Qırmızı əskər vuruşmuşdu. Bu, Finlandiyanın ilk geniş miqyaslı şəhər döyüşü və müharibənin talehini həll edən 4 əsas döyüşdən bir idi. Tampere bölgəsi üçün döyüş 28 martda, 1918-ci il Pasxa bayramı ərəfəsində başladı. Sonralar bu gün Kaıevankanqas məzarlığında "Qanlı Pasxa Cümə axşamı" olaraq adlandırılacaqdı. Ağ ordu ilk qanlı döyüşlərdə konkret qələbə qazana bilməmiş, bəzi birliklərinin 50%-ə qədərini itirərək döyüş meydanından çəkilmişdi. Ağlar ordularını və döyüş planlarını yenidən gözdən keçirməli oldular. Nəhayət, 3 aprel erkən saatlar da onlar şəhərin mərkəzinə daxil ola bildilər.

Ağır və mərkəzləşmiş artilleriya yayılım atəşindən sonra, Ağlar Qırmızılar çəkildikçə evbəev, küçəbəküçə şəhərin içərlərinə doğru irəlilədilər. 3 aprel axşam saatlarında Ağlar Tammerkoski qıjovunun şərq sahilinə çatdılar. Qırmızıların Tampere mühasirəsini kənardan Helsinki-Tampere dəmiryolu boyunca yarmaq cəhdləri də uğursuz oldu. Qırmızı Qaravullar 4 və 5 aprel arasında şəhərin qərb hissələrini itirdilər. Tampere Şəhər Zalı Qırmızıların son qalaları arasında idi. Müharibə Tamperenin Pinikki və Pispala hissələrindəki Qırmızı qüvvələrin təslim olmasıyla 6 aprel 1918-də sona çatdı.

İndi müdafiədə olan Qırmızılar müharibə ərzində döyüşmək üçün artan əhval-ruhiyyə nümayiş etdirdilər. İlk olaraq Vıborq ərazisində istifadəsi nəzərdə tutulsa da, general Mannerheym ən güclü Yaqer birliklərindən bəzilərini müharibə ərazisinə yerləşdirilməli oldu. Tampere döyüşü vətəndaş müharibəsinin ən qanlı hadisəsi olaraq tarixə keçdi. Ağ Ordu 50 Yaqer daxil olmaqla, 700-900 əsgərini itirdi. İtirilən Yaqer sayısı 1918-ci ildəki müharibədə tək döyüşdə itirilən ən yüksək rəqəm idi. Qırmızı Qaravulların 1000-1500 əskəri döyüşdə həlak oldu, 11 000-12 000 nəfər əsir alındı. 71 sivil artilleriya atəşindən öldü. Əsasən taxta tikililərdən ibarət olan şəhərin şərq tərəflərin tamamilə dağıdıldı.

Helsinki döyüşü

Almanlarla fin Qırmızılar arasındakı sülh danışıqları 11 aprel 1918-də dayandırıldıqdan sonra Finlandiyanın paytaxtı uğrunda döyüş başladı. 12 aprel səhər saat 5 radələrində polkovnik Hans von Tschirsky und von Bögendorff rəhbərliyindəki təxmini 2000-3000 Alman Baltik Dəniz Bölüyü əskəri şəhərə şimal-qərbdən hücum etdi və onu Helsinki-Turku dəmiryolu vasitəsiylə qorudu. Almanlar Munkkiniemi və Pasila arasındakı ərazini yarıb keçdilər və şəhərin mərkəz-qərb hissələrində irəlilədilər. Vice Admiral Hüqo Moyerin rəhbərliyindəki Alman dəniz eskadrası şəhər limanını bağladı, şəhərin cənubunu bombaladı və Seebatayon sualtı gəmilərini Latajanokkada yerləşdirdi.

Təqribən 7000 fin Qırmızı Helsinlini müdafiə edirdi, ancaq onların ən yaxşı qoşunları müharibənin digər cəbhələrində vuruşurdu. Qırmızıların müdafiə etdiyi əsas mərkəzlər Işçi Zalı, Helsinki dəmiryol stansiyası, Smolnadakı Qırmızı Qərargahlar, Senat Sarayı-Helsinki Universiteti ərazisi və keçmiş rus qarizonları var idi. 12 aprel axşam gec saatlara qədər şəhərin cənub hissələrinin əksəriyyəti və qərb bögələrin hamısı almanlar tərəfindən tutulmuşdu. Müharibə ərzində şəhərdə gizlənən yerli Helsinki Ağ Qaravulları almanlar şəhər boyunca irəlilədikcə döyüşə qatıldılar.

13 apreldə alman qoşunları Bazar Meydanını, Smolnanı, Prezident Sarayı və Senat-Ritarihuone ərazisini ələ keçirdi. Sona doğru polkovnik Konrad Volfun rəhbərliyindəki 2000-3000 nəfərlik alman briqadası da döyüşə qoşuldu. Birlik Hermanni, Kallio və Syornyaynenin qonşuluğundakı işçi sinifini basdıraraq şimaldan Helsinkinin şərq hissələrinə doğru daxil oldu. Alman artilleriyası İşçilərin Zalını bombalayaraq dağıtdı və Finlandiya inqilabının qırmızı fənərini çıxarıb atdı. Şəhərin şərq hissələri 13 aprel 14:00 radələrində Kallio kilisəsinin binasında ağ bayrağın qaldırılmasıyla təslim oldu. Tək tük döyüşlər axşama qədər davam etdi. Ümumilikdə 60 alman, 300-400 Qırmızı və 23 Ağ Qaravul döyüşdə öldürüldü. Təxminən 7000 Qırmızı əskər əsir olaraq ələ keçirildi. Alman ordusu 14 aprel 1918-ci ildə Helsinkinin mərkəzində hərbi parad keçirərək qələbəni qeyd etdi.

Lahti döyüşü

1918-ci il 19 apreldə Brandenstein dəstəsi Lahti şəhərini ələ keçirdi. Alman qoşunları Nastola üzərindən şərq-cənub-şərqdən, Salpausselkadakı Mustankallio qəbiristanlığı və Hennaladakı rus qarnizonları üzərindən irəlilədilər. Döyüş az, lakin strateji əhəmiyyətli idi, çünki bu, şərq və qərbdə yerləşən Qırmızı Qaravullar arasındakı əlaqəni kəsirdi. 22 aprel - 1 may 1918-ci il tarixləri arasında şəhərdə və ətraf ərazilərdə bir neçə min qərb Qırmızı Mühafizəçi və Qırmızı mülki qaçqın Rusiyaya getməyə çalışdıqları üçün yerli toqquşmalar başlandı. Alman qoşunları şəhərin əsas hissələrini tuta bildilər və Qırmızıların irəliləməsini dayandırdılar. Ümumilikdə 600 Qırmızı və 80 alman əsgəri öldü, Lahti və ətrafında 30.000 Qırmızı əsir götürüldü.

Vıborq döyüşü

Tamperedəki məğlubiyyətdən sonra Qırmızı Qaravullar yavaş-yavaş şərqə doğru çəkilməyə başladılar. Alman ordusu Helsinkini tutduqda Ağ Ordu öz hərbi diqqətini 18500 Ağın 15000 müdafiə Qırmızısına qarşı irəlilədiyi Vıborq ərazisinə yönəltdi.

General Mannerheymin döyüş planına Tampere döyüşünün nəticəsi kimi yenidən baxıldı. O, Vıborqda, qədim hərbi qalada yeni, mürəkkəb şəhər döyüşündən istifadə etməməyi hədəflədi. Yaqer birlikləri şəhəri bağlamağa və Qırmızıların qüvvəsini şəhərdən qıraqda məğlub etməyə çalışdı. Ağlar Qırmızıların Petroqradla olan əlaqəsini kəsə və 20-26 apreldə Karel bərxəzindəki qoşunlarl zəiflədə bilərdilər, ancaq həlledici hücum Vıborqda olacaqdı. Son hücum ağır Yaqer artilleriya silahları ilə 27 apreldə başladı. Qırmızıların müdafiəsi zamanla çökməyə başladı və Ağlar 1918 29 aprelin erkən saatlarında Qırmızıların 1918 üsyanındakı son simvolik istinadgahı olan Patterinmyakini işğal etdilər. Ümumilikdə, 400 Ağ və 500-600 Qırmızı öldü və 12 000-15 000-i əsir olaraq ələ keçirildi.

Qırmızı və Ağ terror

Həm Ağlar, həm də Qırmızılar siyasi zorakılığı edam üsulu ilə həyata keçirdilər. Bu siyasi zorakılıqlar müvafiq olaraq Ağ Terror(Fin dilində: valkoinen terrori; İsveç dilində: vit terror) və Qırmızı Terror (Finnish: punainen terrori; Swedish: röd terror) adlandırılırdı. Siyasi zorakılığın həddi ruslaşmanın birinci dövründə fin fəallar tərəfindən keçilmişdi. Birinci Ümumdünya Müharibəsi dövründə Avropada genişmiqyaslı terror əməliyyatları özünü göstərməyə başlamışdı. Fevral və Oktyabr inqilabları Finlandiyada oxşar zorakılığı başlatdı: əvvəlcə rus ordusu qoşunları öz zabitlərini edam etdirdi, daha sonra Fin qırmızıları və ağları arasında eyni edamlar həyata keçirildi. Terror ümumi müharibənin hesablanmış bir aspektindən, digər tərəfdən yerli, şəxsi cinayətlərdən və qisas aktlarından ibarət idi. Əvvəllər komandir heyəti işləri planlaşdırmış və təşkil etmiş, daha sonra aşağı rütbəlilərə müvafiq əmrləri vermişdi. Qırmızı terrorun ən azı üçdə biri və Ağ terrorun əksəriyyəti mərkəzləşdirilmiş şəkildə aparılırdı. 1918-ci ilin fevral ayında ən yüksək rütbəli Ağ heyət tərəfindən İşğal Edilmiş Ərazilərin Mühafizə Masası yaradıldı və Ağ qoşunlara daha sonra Ləkə Bəyənnaməsinə Atəş olaraq adlandırılan Müharibə Dövrü Məhkəmə Sistemi üçün Təlimatlar verildi. Bu əmr sahə komandirlərinə uyğun gördükləri hər kəsi edam etmək üçün səlahiyyət verdi. Ən az təşkilatlanmış, Qırmızı Terroru təsdiqləyən ən yüksək Qırmızı Qvardiya rəhbərliyi tərəfindən sifariş tapılmadı. Kağız "yandırıldı" və ya əmr şifahi idi Daha az təşkilatlanmış olan Qırmız terrorun idarəçiləri olan Qırmızı Qaravullar tərəfindən verilən hər hansısa bir əmr tapılmayıb. Kağızlar ya yandırılıb ya da əmrlər şifahi olaraq verilmişdi.

Terrorun əsas hədəfləri düşmənin komandanlıq quruluşunu məhv etmək; ordular tərəfindən işğal edilən və idarə olunan əraziləri təmizləmək və təhlükəsizliyi təmin etmək; mülki əhali və düşmən əsgərləri arasında şok və qorxu yaratmaq idi. Bundan əlavə, ortaq qoşunların hərbi qüvvəsi və döyüş bacarıqlarının olmaması onları siyasi zorakılıqdan hərbi silah kimi istifadə etməyə məcbur etdi. Edamların çoxu 15 ilə 20 yaş arasında 10-80 əsgərdən ibarət və mütləq səlahiyyətləri olan təcrübəli, yetkin bir lider tərəfindən idarə olunan Uçan Patrullar adlı süvari dəstələr tərəfindən həyata keçirildi. Axtarış və məhvetmə əməliyyatları və ölüm qrupu taktikaları ilə məşğul olan patrullar Almaniyanın Sturmbattalionlarına və Birinci Dünya Müharibəsi zamanı təşkil olunan Rusya Hücum Birliklərinə bənzəyirdi. Terror bəzi məqsədlərinə çatdı, ancaq eyni zamanda qeyri-insani və qəddar olaraq qəbul edilən bir düşmənə qarşı mübarizə aparmaq üçün əlavə motivasiya verdi. Həm Qırmızı, həm də Ağ propaqanda qisas spiralını artıraraq rəqiblərinin hərəkətlərindən effektiv şəkildə istifadə etdi.

Qırmızı Qaravullar Ağ Qaravullardan başqa, siyasətçi, böyük torpaq sahibi, sənayeçi, polis zabiti, məmur və müəllimlər daxil olmaqla Ağları edam etdi. Evangelik Lüteran Kilsəsinin 10 keşişi v 90 mülayim sosialist də Qırmızılar tərəfindən öldülürdü. Edam rəqəmləri müharibə ayları üzrə fərqlilik göstərirdi. Qırmızıların gücü əldə etməyə başladığı fevral ayında pik səviyyəyə çatan edamlar Qırmızıların əsas cəbhə xətlərindən kənarda yeni ərazilər tuta bilmədiyi mart ayında azalmışdı. Edamlar Qırmızıların Finlandiyanı tərk etməyi hədəflədiyi Aprel ayında yenidən artmağa başlamışdı. Qırmızı terrorun əsas iki mərkəzi 1918-in fevral və aprel ayları arasında 300-350 Ağın edam edildiyi Toyyala və Kouvola idi.

Ağ Qaravullar Qırmızı Qaravulu, partiya rəhbəri, Qırmızı qoşunu, Finlandiya parlamentinin sosialist üzvlərini, yerli Qırmızı idarəçiləri və Qırmızı terroru tətbiq etməkdə aktivlik göstərənləri edam etdi. Ağlar cənubi Finlandiyanı tutduqca rəqəmlər aylar üzrə dəyişkənlik göstərirdi. Ağ terror geniş şəkildə onların 1918-ci ilin martında ümumi hücuma keçməsiylə başladı və davamlı olaraq artdı. Edamlar müharibənin sonunda pik həddinə çatdı və düşmən qoşunların həbs düşərgələrinə köçürülməsindən sonra azaldı və dayandı. Aprelin sonu, mayın əvvəli arasında hər gün 200 Qırmızı güllələnirdi. Ağ terror Fin Qırmızılara kömək edən rus əskərlərinə qarşı da eynisini tətbiq edirdi. Viborq döyüşünün nəticəsi olan Viborq qətliamında sosialist olmayan bir neçə rus mülki şəxs də öldürülmüşdü.

Ümumilikdə, Qırmızı terrorun nəticəsi kimi 1650 Ağ, Ağ terrorun nəticəsi kimi təxminən 10 000 Qırmızı qətl edilmişdi. Qırmızılara qarşı olan bu hərəkət siyasi təmizləməydi. Ağ qurbanlarla bağlı rəqəmlər dəqiq olaraq qeyd edilsə də, döyüşlərdən sonra dərhal edam edilən Qırmızıların sayı hələ də dəqiq deyil. 1918-ci il ərzində Qırmızılara həbs düşərgələrində olan ağır rəftarla birlikdə, edamlar siyasi bağlılıqlarından asılı olmayaraq finlər üzərində dərin psixoloji yaralar açdı. Öldürmə əmrlərini yerinə yetirənlərdən bəziləri ağır travmalar aldılar. Bu fenomen daha sonra sənədləşdirilmişdi.

Son

8 aprel 1918-ci ildə Tampere məğlubiyyətindən və Alman ordusunun müdaxiləsindən sonra Xalq Heyəti Helsinkidən Vıborqa geri çəkildi. Helsinki itkisi onları aprelin 25-də Petroqrada geri çəkilməyə məcbur etdi. Rəhbərliyin qaçması bir çox Qırmızını qəzəbləndirdi və minlərlə insan Rusiyaya qaçmağa çalışdı, lakin qaçqınların əksəriyyəti Ağ və Alman qoşunları tərəfindən mühasirəyə alındı. Onlar Lahti bölgəsində 1-2 may tarixlərində təslim oldular. Uzun Qırmızı karvanların içərisində Ağ hücumlar səbəbiylə çıxılmaz, xaotik bir qaçış yaşayan qadınlar və uşaqlar da var idi. Səhnə Qırmızılar üçün "göz yaşları yolu" kimi təsvir edilsə də, Ağlar üçün şərqə doğru gedən uzun, düşmən karvanlarının mənzərəsi qalibiyyət anı idi. Qırmızı Qaravulların Kouvola və Kotka ərazisi arasındakı son qalaları 5 may, Ahvenkoski döyüşündən sonra düşdü. 1918-ci il müharibəsi 15 may 1918-ci ildə, Ağlar Karel bərxəz bölgəsindəki Rusiya sahil artilleriya bazası Fort Inonu rus qoşunlarının əlindən aldıqda sona çatdı. Ağ Finlandiya və general Mannerheym qələbəni 16 may 1918-ci ildə Helsinkidə böyük bir hərbi paradla qeyd etdi.

Qırmızı Qaravullar məğlub olmuşdular. Əvvəlcə pasifist Fin işçi hərəkatı Vətəndaş müharibəsini itirdi, bir neçə hərbi lider intihar etdi və qırmızıların əksəriyyəti həbs düşərgələrinə göndərildi. Vaasa Senatı 4 may 1918-ci ildə Helsinkiyə qayıtdı, lakin paytaxt Alman ordusunun nəzarəti altında idi. Ağ Finlandiya Alman İmperiyasının protektoratına çevrilmişdi və general Rüdiger von der Goltz "Finlandiyanın əsl Regenti" adlanırdı. Ağlar və qırmızılar arasında heç bir barışıq və barışıq danışıqları aparılmadı və Finlandiya vətəndaş müharibəsinə son qoymaq üçün heç vaxt rəsmi sülh müqaviləsi imzalanmadı.

Ədəbiyyat

İngilis

• Ahlbäck, Anders, Tepora, T.; Roselius, A. (redaktorlar ), "Masculinities and the Ideal Warrior: Images of the Jäger Movement", The Finnish Civil War 1918: History, Memory, Legacy, Leiden: Brill, 2014, 254–293, ISBN 978-90-04-24366-8
• Alapuro, Risto, State and Revolution in Finland, Berkeley: University of California Press, 1988, ISBN 0-520-05813-5
• Haapala, Pertti; Tikka, Marko, Gerwarth Robert; Horne John (redaktorlar ), "Revolution, Civil War and Terror in Finland in 1918", War in Peace: Paramilitary Violence in Europe after the Great War, Oxford: Oxford University Press, 2013, 72–84, ISBN 978-0-19-968605-6
• Haapala, Pertti, Tepora, T.; Roselius, A. (redaktorlar ), "The Expected and Non-Expected Roots of Chaos: Preconditions of the Finnish Civil War", The Finnish Civil War 1918: History, Memory, Legacy, Leiden: Brill, 2014, 21–50, ISBN 978-90-04-24366-8
• Jussila, Osmo; Hentilä, Seppo; Nevakivi, Jukka, From Grand Duchy to a Modern State: A Political History of Finland since 1809, C. Hurst & Co, 1999, ISBN 1-85065-528-6
• Jutikkala, Eino; Pirinen, Kauko, A History of Finland, Werner Söderström Osakeyhtiö (WSOY), 2003, ISBN 951-0-27911-0
• Kuusinen, Otto Wille, The Finnish Revolution: A Self-Criticism (PDF), THE WORKERS' SOCIALlST FEDERATION, 1919
• Kirby, David, A Concise History of Finland, Cambridge University Press, 2006, ISBN 0-521-83225-X.
• Lintunen, Tiina, Tepora, T.; Roselius, A. (redaktorlar ), "Women at War", The Finnish Civil War 1918: History, Memory, Legacy, Leiden: Brill, 2014, 201–229, ISBN 978-90-04-24366-8
• McMeekin, Sean, The Russian Revolution – a new history, London: Profile Books, 2017, ISBN 978-1-78125-902-3
• Payne, Stanley G., Civil War in Europe, 1905–1949, New York: Cambridge University Press, 2011, ISBN 978-1-107-64815-9
• Pipes, Richard, A Concise History of the Russian Revolution, New York: Vintage, 1996, ISBN 0-679-74544-0
• Roselius, Aapo, Tepora, T.; Roselius, A. (redaktorlar ), "Holy War: Finnish Irredentist Campaigns in the aftermath of the Civil War", The Finnish Civil War 1918: History, Memory, Legacy, Leiden: Brill, 2014, 119–155, ISBN 978-90-04-24366-8
• Saarela, Tauno, Tepora, T.; Roselius, A. (redaktorlar ), "To Commemorate or Not: The Finnish Labor Movement and the Memory of the Civil War in the Interwar Period", The Finnish Civil War 1918: History, Memory, Legacy, Leiden: Brill, 2014, 331–363, ISBN 978-90-04-24366-8
• Siltala, Juha, Tepora, T.; Roselius, A. (redaktorlar ), "Being absorded into an Unintended War", The Finnish Civil War 1918: History, Memory, Legacy, Leiden: Brill, 2014, 51–89, ISBN 978-90-04-24366-8
• Tepora, Tuomas, Tepora, T.; Roselius, A. (redaktorlar ), "Changing Perceptions of 1918: World War II and the Post-War Rise of the Left", The Finnish Civil War 1918: History, Memory, Legacy, Leiden: Brill, 2014, 364–400, ISBN 978-90-04-24366-8
• Tepora, Tuomas; Roselius, Aapo, The Finnish Civil War 1918: History, Memory, Legacy, Leiden: Brill, 2014a, ISBN 978-90-04-24366-8
• Tepora, Tuomas; Roselius, Aapo, Tepora, T.; Roselius, A. (redaktorlar ), "The Finnish Civil War, Revolution and Scholarship", The Finnish Civil War 1918: History, Memory, Legacy, Leiden: Brill, 2014b, 1–16, ISBN 978-90-04-24366-8
• Tikka, Marko, Tepora, T.; Roselius, A. (redaktorlar ), "Warfare & Terror in 1918", The Finnish Civil War 1918: History, Memory, Legacy, Leiden: Brill, 2014, 90–118, ISBN 978-90-04-24366-8
• Upton, Anthony F., The Communist Parties of Scandinavia and Finland, London: Weidenfeld & Nicolson, 1973, ISBN 0-297-99542-1
• Upton, Anthony F., The Finnish Revolution 1917–1918, Minneapolis: University of Minnesota Press, 1980b, ISBN 0-8166-0905-5

Fin

• Aamulehti, Suomalaisten valinnat vuoden 1918 sodan nimestä, Su Asiat (fin), 30 March 2008
• Ahto, Sampo, Sotaretkillä. In: Manninen, O. (ed.) Itsenäistymisen vuodet 1917–1920, II Taistelu vallasta, Helsinki: Valtion painatuskeskus, 1993, 180–445, ISBN 951-37-0728-8
• Alapuro, Risto, Valta ja valtio – miksi vallasta tuli ongelma 1900-luvun vaihteessa. In: Haapala, P. (ed.): Talous, valta ja valtio. Tutkimuksia 1800-luvun Suomesta, Tampere: Vastapaino, 1992, 251–267, ISBN 951-9066-53-5
• Apunen, Osmo, Rajamaasta tasavallaksi. In: Avikainen, P., Hetemäki, I. & Pärssinen, E. (eds.) Suomen historia 6, Sortokaudet ja itsenäistyminen, Espoo: Weilin & Göös, 1987, 47–404, ISBN 951-35-2495-7
• Arimo, Reino, Saksalaisten sotilaallinen toiminta Suomessa 1918, Jyväskylä: Gummerus, 1991, ISBN 978-951-96-1744-2
• Aunesluoma, Juhana; Häikiö, Martti, Suomen vapaussota 1918. Kartasto ja tutkimusopas, Porvoo: WSOY, 1995, ISBN 951-0-20174-X
• Eerola, Jari; Eerola, Jouni, Henkilötappiot Suomen sisällissodassa 1918, Turenki: Jaarli, 1998, ISBN 978-952-91-0001-9
• Eerola, Jouni, Punaisen Suomen panssarijunat. In: Perko, T. (ed.) Sotahistoriallinen Aikakauskirja 29, Helsinki: Suomen Sotahistoriallinen seura, 2010, 123–165, ISSN 0357-816X
• Engman, Max, Pitkät jäähyväiset. Suomi Ruotsin ja Venäjän välissä vuoden 1809 jälkeen, Helsinki: WSOY, 2009, ISBN 978-951-0-34880-2
• Haapala, Pertti, Työväenluokan synty. In: Haapala, P. (ed.): Talous, valta ja valtio. Tutkimuksia 1800-luvun Suomesta, Tampere: Vastapaino, 1992, 227–249, ISBN 951-9066-53-5
• Haapala, Pertti, Luokkasota, Historiallinen Aikakauskirja 2/1993, 1993
• Haapala, Pertti, Kun yhteiskunta hajosi, Suomi 1914–1920, Helsinki: Edita, 1995, ISBN 951-37-1532-9
• Haapala, Pertti, Monta totuutta. In: Hoppu, T., Haapala, P., Antila, K., Honkasalo, M., Lind, M., Liuttunen, A., Saloniemi, M-R. (eds.): Tampere 1918, Tampere: Tampereen museot, 2008, 255–261, ISBN 978-951-609-369-0
• Haapala, Pertti, Yhteiskunnallinen kompromissi. In: Haapala, P. & Hoppu, T. (eds.) Sisällissodan pikkujättiläinen, Helsinki: WSOY, 2009a, 395–404, ISBN 978-951-0-35452-0
• Haapala, Pertti, Kun kansankirkko hajosi. In: Huhta, I. (ed.) Sisällissota 1918 ja kirkko, Helsinki: Suomen Kirkkohistoriallinen seura, 2009b, 17–23, ISBN 978-952-5031-55-3
• Helsingin Sanomat, Kirja-arvostelu: Heidi Köngäs, Sandra, Kulttuuri (fin), 19 October 2017
• Hentilä, Marjaliisa; Hentilä, Seppo, Saksalainen Suomi 1918, Helsinki: Siltala, 2016, ISBN 978-952-234-384-0
• Hokkanen, Kari, Kyösti Kallio I (1873–1929), Porvoo: WSOY, 1986, ISBN 951-0-13876-2
• Hoppu, Tuomas, Venäläisten upseerien kohtalo. In: Hoppu, T. et al. (eds.) Tampere 1918, Tampere: Tampereen museot, 2008a, 188–199, ISBN 978-951-609-369-0
• Hoppu, Tuomas, Tampere – sodan katkerin taistelu. In: Hoppu, T. et al. (eds.) Tampere 1918, Tampere: Tampereen museot, 2008b, 96–161, ISBN 978-951-609-369-0
• Hoppu, Tuomas, Sisällissodan puhkeaminen. In: Haapala, P. & Hoppu, T. (eds.) Sisällissodan pikkujättiläinen, Helsinki: WSOY, 2009a, 92–111, ISBN 978-951-0-35452-0
• Hoppu, Tuomas, Taistelevat osapuolet ja johtajat. In: Haapala, P. & Hoppu, T. (eds.) Sisällissodan pikkujättiläinen, Helsinki: WSOY, 2009b, 112–143, ISBN 978-951-0-35452-0
• Hoppu, Tuomas, Valkoisten voitto. In: Haapala, P. & Hoppu, T. (eds.) Sisällissodan pikkujättiläinen, Helsinki: WSOY, 2009c, 199–223, ISBN 978-951-0-35452-0
• Hoppu, Tuomas, Vallatkaa Helsinki. Saksan hyökkäys punaiseen pääkaupunkiin 1918, Juva: Gummerus, 2013, ISBN 978-951-20-9130-0
• Hoppu, Tuomas, Sisällissodan naiskaartit. Suomalaiset naiset aseissa 1918, Juva: Gummerus, 2017, ISBN 978-951-24-0559-6
• Huhta, Ilkka, Sisällissota 1918 ja kirkko, Helsinki: Suomen Kirkkohistoriallinen seura, 2009, ISBN 978-952-5031-55-3
• Häggman, Kai, Kynällä ja kiväärillä. In: Häggman, K., Keskisarja, T., Kuisma, M. & Kukkonen, J. 1917. Suomen ihmisten vuosi, Helsinki: WSOY, 2017, 157–217, ISBN 978-951-0-42701-9
• Jussila, Osmo, Suomen historian suuret myytit, Helsinki: WSOY, 2007, ISBN 978-951-0-33103-3
• Jutikkala, Eino, Maaliskuun vallankumouksesta toukokuun paraatiin 1918. In: Aunesluoma, J. & Häikiö, M. (eds.) Suomen vapaussota 1918. Kartasto ja tutkimusopas, Porvoo: WSOY, 1995, 11–20, ISBN 951-0-20174-X
• Jyränki, Antero, Kansa kahtia, henki halpaa. Oikeus sisällissodan Suomessa?, Helsinki: Art House, 2014, ISBN 978-951-884-520-4
• Kalela, Jorma, Miten Suomi syntyi?. In: Pernaa, V. & Niemi, K. Mari (eds.) Suomalaisen yhteiskunnan poliittinen historia, Helsinki: Edita, 2008a, 15–30, ISBN 978-951-37-5321-4
• Kalela, Jorma, Yhteiskunnallinen kysymys ja porvarillinen reformismi. In: Pernaa, V. & Niemi, K. Mari (eds.) Suomalaisen yhteiskunnan poliittinen historia, Helsinki: Edita, 2008b, 31–44, ISBN 978-951-37-5321-4
• Kalela, Jorma, Suomi ja eurooppalainen vallankumousvaihe. In: Pernaa, V. & Niemi, K. Mari (eds.) Suomalaisen yhteiskunnan poliittinen historia, Helsinki: Edita, 2008c, 95–109, ISBN 978-951-37-5321-4
• Kallioinen, Sami, Kestämättömät sopimukset. Muuramen, Savonlinnan ja Teuvan rauhallisuuteen vaikuttaneiden tekijöiden vertailua kesästä 1917 sisällissotaan 1918, Jyväskylä: Jyväskylän yliopisto, Historian ja etnologian laitos, Pro gradu-tutkielma., 2009
• Kekkonen, Jukka, Kun aseet puhuvat. Poliittinen väkivalta Espanjan ja Suomen sisällissodissa, Helsinki: Art House, 2016, ISBN 978-951-884-586-0
• Keränen, Jorma; Tiainen, Jorma; Ahola, Matti; Ahola, Veikko; Frey, Stina; Lempinen, Jorma; Ojanen, Eero; Paakkonen, Jari; Talja, Virpi; Väänänen, Juha, Suomen itsenäistymisen kronikka, Jyväskylä: Gummerus, 1992, ISBN 951-20-3800-5
• Keskisarja, Teemu, Viipuri 1918, Helsinki: Siltala, 2013, ISBN 978-952-234-187-7
• Keskisarja, Teemu, Vapauden ja vihan vuosi. In: Häggman, K., Keskisarja, T., Kuisma, M. & Kukkonen, J. 1917. Suomen ihmisten vuosi, Helsinki: WSOY, 2017, 13–74, ISBN 978-951-0-42701-9
• Ketola, Eino, Kansalliseen kansanvaltaan. Suomen itsenäisyys, sosiaalidemokraatit ja Venäjän vallankumous 1917, Helsinki: Tammi, 1987, ISBN 978-951-30-6728-1
• Kettunen, Pauli, Poliittinen liike ja sosiaalinen kollektiivisuus: tutkimus sosialidemokratiasta ja ammattiyhdistysliikkeestä Suomessa 1918–1930. Historiallisia tutkimuksia 138, Jyväskylä: Gummerus, 1986, ISBN 951-9254-86-2
• Klemettilä, Aimo, Lenin ja Suomen kansalaissota. In: Numminen J., Apunen O., von Gerich-Porkkala C., Jungar S., Paloposki T., Kallio V., Kuusi H., Jokela P. & Veilahti V. (eds.) Lenin ja Suomi II, Helsinki: Valtion painatuskeskus, 1989, 163–203, ISBN 951-860-402-9
• Klinge, Matti, Keisarin Suomi, Helsinki: Schildts, 1997, ISBN 951-50-0682-1
• Kolbe, Laura; Nyström, Samu, Helsinki 1918. Pääkaupunki ja sota, Helsinki: Minerva, 2008, ISBN 978-952-492-138-1
• Korppi-Tommola, Aura, Miina Sillanpää - edelläkävijä, Helsinki: Suomen kirjallisuuden seura, 2016, ISBN 978-952-222-724-9
• Kuisma, Markku, Sodasta syntynyt. Itsenäisen Suomen synty Sarajevon laukauksista Tarton rauhaan 1914–1920, Helsinki: WSOY, 2010, ISBN 978-951-0-36340-9
• Kuusela, Kari, Jüri Vilmsin mysteeri. In: Nieminen, J. (ed.) Helsinki ensimmäisessä maailmansodassa, Helsinki: Gummerus Kustannus Oy, 2015, 42–43, ISBN 978-951-24-0086-7
• Lackman, Matti, Suomen vai Saksan puolesta? Jääkäreiden tuntematon historia, Helsinki: Otava, 2000, ISBN 951-1-16158-X
• Lackman, Matti, Jääkäriliike. In: Haapala, P. & Hoppu, T. (eds.) Sisällissodan pikkujättiläinen, Helsinki: WSOY, 2009, 48–57, ISBN 978-951-0-35452-0
• Lackman, Matti, Suur-Ruotsi vai itsenäinen Suomi? Puntarointia ja kevään 1918 lopputulos. In: Blomgren, R., Karjalainen, M., Manninen, O., Saloranta, P. & Tuunainen, P. (eds.) Sotahistoriallinen Aikakauskirja 34, Helsinki: Suomen Sotahistoriallinen seura, 2014, 216–250, ISSN 0357-816X
• Lappalainen, Jussi T., Punakaartin sota I, Helsinki: Valtion painatuskeskus, 1981a, ISBN 951-859-071-0
• Lappalainen, Jussi T., Punakaartin sota II, Helsinki: Valtion painatuskeskus, 1981b, ISBN 951-859-072-9
• Lindqvist, Herman, Ruotsin historia, jääkaudesta tulevaisuuteen, Helsinki: WSOY, 2003, ISBN 951-0-28329-0
• Manninen, Ohto, Sodanjohto ja strategia. In: Manninen, O. (ed.) Itsenäistymisen vuodet 1917–1920, II Taistelu vallasta, Helsinki: Valtion painatuskeskus, 1993a, 24–93, ISBN 951-37-0728-8
• Manninen, Ohto, Taistelevat osapuolet. In: Manninen, O. (ed.) Itsenäistymisen vuodet 1917–1920, II Taistelu vallasta, Helsinki: Valtion painatuskeskus, 1993b, 96–177, ISBN 951-37-0728-8
• Manninen, Ohto, Vapaussota, Historiallinen Aikakauskirja 2/1993, 1993c
• Manninen, Ohto, Vapaussota – osana suursotaa ja Venäjän imperiumin hajoamista. In: Aunesluoma, J. & Häikiö, M. (eds.) Suomen vapaussota 1918. Kartasto ja tutkimusopas, Porvoo: WSOY, 1995, 21–32, ISBN 951-0-20174-X
• Manninen*, Turo, Työväenkaartien kehitys maaliskuusta marraskuuhun 1917. In: Manninen, O. (ed.) Itsenäistymisen vuodet 1917–1920, I Irti Venäjästä, Helsinki: Valtion painatuskeskus, 1993a, 324–343, ISBN 951-37-0727-X
• Manninen*, Turo, Kaartit vastakkain. In: Manninen, O. (ed.) Itsenäistymisen vuodet 1917–1920, I Irti Venäjästä, Helsinki: Valtion painatuskeskus, 1993b, 346–395, ISBN 951-37-0727-X
• Manninen*, Turo, Tie sotaan. In: Manninen, O. (ed.) Itsenäistymisen vuodet 1917–1920, I Irti Venäjästä, Helsinki: Valtion painatuskeskus, 1993c, 398–432, ISBN 951-37-0727-X
• Meinander, Henrik, Suomen historia. Linjat, rakenteet, käännekohdat, Helsinki: WSOY, 2010, ISBN 978-951-0-37863-2
• Meinander, Henrik, Tasavallan tiellä, Suomi kansalaissodasta 2010-luvulle, Helsinki: Schildts & Söderströms, 2012, ISBN 978-951-52-2957-1
• Muilu, Heikki, Venäjän sotilaat valkoisessa Suomessa, Jyväskylä: Atena, 2010, ISBN 978-951-796-624-5
• Nygård, Toivo, Uhkan väliaikainen väistyminen. In: Zetterberg, S. (ed.) Suomen historian pikkujättiläinen, Porvoo: WSOY, 2003, 553–65, ISBN 951-0-27365-1
• Olkkonen, Tuomo, Modernisoituva suuriruhtinaskunta. In: Zetterberg, S. (ed.) Suomen historian pikkujättiläinen, Porvoo: WSOY, 2003, 465–533, ISBN 951-0-27365-1
• Paavolainen, Jaakko, Poliittiset väkivaltaisuudet Suomessa 1918, I Punainen terrori, Helsinki: Tammi, 1966
• Paavolainen, Jaakko, Poliittiset väkivaltaisuudet Suomessa 1918, II Valkoinen terrori, Helsinki: Tammi, 1967
• Paavolainen, Jaakko, Vankileirit Suomessa 1918, Helsinki: Tammi, 1971, ISBN 951-30-1015-5
• Pekkalainen, Tuulikki, Lapset sodasssa 1918, Helsinki: Tammi, 2014, ISBN 978-951-31-6939-8
• Peltonen, Ulla-Maija, Muistin paikat. Vuoden 1918 sisällissodan muistamisesta ja unohtamisesta, Helsinki: Suomen Kirjallisuuden seura, 2003, ISBN 978-951-74-6468-0
• Pietiäinen, Jukka-Pekka, Suomen ulkopolitiikan alku. In: Manninen, O. (ed.) Itsenäistymisen vuodet 1917–1920, III Katse tulevaisuuteen, Helsinki: Valtion painatuskeskus, 1992, 252–403, ISBN 951-37-0729-6
• Piilonen, Juhani, Kansallisen eheytyksen ensi askeleet. In: Manninen, O. (ed.) Itsenäistymisen vuodet 1917–1920, III Katse tulevaisuuteen, Helsinki: Valtion painatuskeskus, 1992, 228–249, ISBN 951-37-0729-6
• Piilonen, Juhani, Rintamien selustassa. In: Manninen, O. (ed.) Itsenäistymisen vuodet 1917–1920, II Taistelu vallasta, Helsinki: Valtion painatuskeskus, 1993, 486–627, ISBN 951-37-0728-8
• Rautkallio, Hannu, Kaupantekoa Suomen itsenäisyydellä. Saksan sodan päämäärät Suomessa 1917–1918, Helsinki: WSOY, 1977, ISBN 978-951-0-08492-2
• Rinta-Tassi, Osmo, Kansanvaltuuskunta Punaisen Suomen hallituksena, Helsinki: Valtion painatuskeskus, 1986, ISBN 951-860-079-1
• Rinta-Tassi, Osmo, Lokakuun vallankumous ja Suomen itsenäistyminen. In: Numminen J. et al. (eds.) Lenin ja Suomi II, Helsinki: Valtion painatuskeskus, 1989, 83–161, ISBN 951-860-402-9
• Roselius, Aapo, Saksalaisten henkilötappiot Suomessa vuonna 1918. In: Westerlund, L. (ed.) Sotaoloissa vuosina 1914–1922 surmansa saaneet, Helsinki: VNKJ 10/2004, Edita, 2004, 165–176, ISBN 952-5354-52-0
• Roselius, Aapo, Amatöörien sota. Rintamataisteluiden henkilötappiot Suomen sisällissodassa 1918, Helsinki: VNKJ 1/2006, Edita, 2006, ISBN 952-5354-92-X
• Saarikoski, Vesa, Yhteiskunnan modernisoituminen. In: Pernaa, V. & Niemi, K. Mari (eds.) Suomalaisen yhteiskunnan poliittinen historia, Helsinki: Edita, 2008, 113–131, ISBN 978-951-37-5321-4
• Soikkanen, Timo, Taistelu autonomiasta. In: Pernaa, V. & Niemi, K. Mari (eds.) Suomalaisen yhteiskunnan poliittinen historia, Helsinki: Edita, 2008, 45–94, ISBN 978-951-37-5321-4
• Suodenjoki, Sami, Siviilihallinto. In: Haapala, P. & Hoppu, T. (eds.) Sisällissodan pikkujättiläinen, Helsinki: WSOY, 2009a, 246–269, ISBN 978-951-0-35452-0
• Suodenjoki, Sami, Vankileirit. In: Haapala, P. & Hoppu, T. (eds.) Sisällissodan pikkujättiläinen, Helsinki: WSOY, 2009b, 335–355, ISBN 978-951-0-35452-0
• Tikka, Marko, Terrorin aika. Suomen levottomat vuodet 1917–1921, Jyväskylä: Gummerus, 2006, ISBN 951-20-7051-0
• Tikka, Marko, Kun kansa leikki kuningasta. Suomen suuri lakko 1905, Helsinki: Suomen kirjallisuuden seura, 2009, ISBN 978-952-222-141-4
• Uola, Mikko, Seinää vasten vain; poliittisen väkivallan motiivit Suomessa 1917–1918, Helsinki: Otava, 1998, ISBN 978-951-11-5440-2
• Upton, Anthony F., Vallankumous Suomessa 1917–1918, I, Jyväskylä: Gummerus, 1980, ISBN 951-26-1828-1
• Upton, Anthony F., Vallankumous Suomessa 1917–1918, II, Jyväskylä: Gummerus, 1981, ISBN 951-26-2022-7
• Vares, Vesa, Kuninkaantekijät. Suomalainen monarkia 1917–1919, myytti ja todellisuus, Juva: WSOY, 1998, ISBN 951-0-23228-9
• Vares, Vesa, Kuningashankkeesta tasavallan syntyyn. In: Haapala, P. & Hoppu, T. (eds.) Sisällissodan pikkujättiläinen, Helsinki: WSOY, 2009, 376–394, ISBN 978-951-0-35452-0
• Varpio, Yrjö, Vuosi 1918 kaunokirjallisuudessa. In: Haapala, P. & Hoppu, T. (eds.) Sisällissodan pikkujättiläinen, Helsinki: WSOY, 2009, 441–463, ISBN 978-951-0-35452-0
• von Bagh, Peter, Sininen laulu. Itsenäisen Suomen taiteen tarina, Helsinki: WSOY, 2007, ISBN 978-951-0-32895-8
• Voutilainen, Miikka, Nälän vuodet. Nälänhädän historia, Jyväskylä: Atena, 2017, ISBN 978-952-30035-14
• Westerlund, Lars, Sotaoloissa vuosina 1914–1922 surmansa saaneet, Helsinki: VNKJ 10/2004, Edita, 2004a, ISBN 952-5354-52-0
• Westerlund, Lars, Venäläissurmat Suomessa 1914–1922, 2.1. Sotatapahtumat 1918–1922, Helsinki: VNKJ 2/2004, Edita, 2004b, ISBN 952-5354-44-X
• Westerlund, Lars; Kalleinen, Kristiina, Loppuarvio surmansa saaneista venäläisistä. In: Westerlund, L. (ed.) Venäläissurmat Suomessa 1914–1922, 2.2. Sotatapahtumat 1918–1922, Helsinki: VNKJ 3/2004c, Edita, 2004, 267–271, ISBN 952-5354-45-8
• Ylikangas, Heikki, Käännekohdat Suomen historiassa, Juva: WSOY, 1986, ISBN 951-0-13745-6
• Ylikangas, Heikki, Tie Tampereelle, Porvoo: WSOY, 1993a, ISBN 951-0-18897-2
• Ylikangas, Heikki, Sisällissota, Historiallinen Aikakauskirja 2/1993, 1993b

Xarici keçidlər

• Tepora, Tuomas: Finnish Civil War 1918, in: 1914-1918-online. International Encyclopedia of the First World War.
• Jalonen, Jussi: Tampere, Battle of, in: 1914-1918-online. International Encyclopedia of the First World War.
• 1918 (pictures of the Civil War on Flickr uploaded by the Vapriikki Museum Centre under CC-BY 2.0)
• Finna.fi (search service for information from Finnish archives, libraries and museums)
• Finnish Civil War 1918 (part of the 1914–1918 online International Encyclopedia of the First World War)
• The Representation of Violence in the Finnish (press-) Photography of the Civil War (requires an Adobe Flash player)
• War Victims in Finland, 1914–1922 (hosted by the National Archives of Finland)