Qarğa ilə tülkü

Qarğa ilə tülkü bir adlım nağildır ki Mirzə Ələkbər Sabir ilk dəfə şeirə çevirib.

Şeir

Pendir agzında bir qara qarğa
Uçaraq qondu bir uca budağa.

Tülkü görcək yavaş-yavaş gəldi,
Endirib baş ədəblə, çömbəldi.

Bir zaman həsrət ilə qarğa sarı
Altdan-altdan marıtdı baş yuxarı;

Dedi: ”Əhsən sənə, a qarğa ağa!
Nə nəzakətlə qonmusan budağa!

Bəzədin sən bu gün bizim çəməni,
Şad qıldın bu gəlməyinlə məni.

Nə gözləsən, nə xoşliqasən sən,
Yeri var söyləsəm - hümasən sən.

Tüklərindir ipək kimi parlaq,
Bədnəzərdən vücudun olsun iraq!

Bu yəqindir ki, var sevimli səsin,
Oxu, versin mənə şəfa nəfəsin!”

Böylə sözdən fərəhlənib qarğa
Ağzını açdı ta ki, etsin - ğa.

“Ğa” edərkən hənüz bircə kərə
Pendiri dimdiyindən endi yerə.

Tülkü fövrən havada qapdı, yedi,
Qarğaya tənə ilə böylə dedi:

“Olmasaydı cəhanda sarsaqlar,
Ac qalardı, yəqin ki, yaltaqlar”.

Qaleriya

• 
• 
• 
• 
• 
• 
• 
•