Konfusiçilik

Konfutsiçilik (Çincə: 儒學, köhnə 儒学) -Çində dini-etik təlim

Konfutsiçilik

Konfutsiçilik Çində e.ə. V-VI əsrlərdə yaranıb. O, ən qədim fəlsəfi sistemlərdən və daosizm və buddizmlə birlikdə üç əsas dini-etik təlimdən biri hesab edilir. Çin imperiyasının müəyyən tarixi məqamlarında isə konfutsiçilik əsas din, rəsmi dövlət ideologiyası funksiyasını oynayıb. Onların ön plana çəkdiyi və ciddi-cəhdlə tətbiq etdiyi sosial etika cəmiyyət hüdudlarında fərdin mənəvi kamillyinə yönələrək qədimiliyin nüfuzu ilə təqdis edilən ciddi müəyyənləşdirilmiş normalar çərçivəsində, mahiyyət etibarilə, digər dinlərin də əsasında duran mistikaya, bəzən isə hətta ekstaza bürünmüş kortəbii etiqadın ekvivalenti idi. Din olmasa da, konfutsiçilik sözün əsl mənasında az qala dindən də güclüdür. Konfutsiçilik həm siyasi, həm inzibati sistem, həm də iqtisadi və sosial proseslərin əsas tənzimləyicisi, bir sözlə, Çin həyat tərzinin özülü idi. 2000 ildən çox bir müddətdə konfutsiçilik çinlilərin ağıl və duyğularının formalaşmasına, onların inanclarına, psixologiyalarına, düşüncələrinə, davranışlarına və məişətlərinə ciddi təsir etdi. Bu mənada konfutsiçilik dünyanın geniş yayılmış dinlərinin heç birindən geri qalmır. Bu təlim Çin milli mədəniyyətinin bütün çalarlarına, əhalinin milli xarakterinə nəzərə çarpacaq dərəcədə rəng qatdı.

Konfutsiçiliyin əsl adında (ju – ([tzya tzyao]) – “intellektual şagirdlər məktəbi”) onun yaradıcısının adının olmaması da təsadüfi deyildi. Çünki Konfutsinin məqsədi yeni təlim yaratmaq yox, çox uzaq keçmişi sevmək və ona inanmaq idi. Konfutsiçilərin sələfləri əsasən məmur ailələrindən olan və rəsmi mövqelərini itirdikdən sonra müəllimlik edənlər idi. Onlar sonralar Onüçkitabçılığın bir hissəsini təşkil etmiş qədim kitabları təlim etməklə dolanırdılar. Onüçkitabçılıq təlimləri (Şi-san tzin) – konfutsiçiliyin qanun-qaydalarını təşkil edən 13 qədim Çin klassik əsərləridir. Onüçkitabçılığın tarixi isə Xan dövrünə gedib çıxır. O zaman (e.ə. 140-87-ci illər) aşağıda adı çəkilən əsərlərin daxil olduğu Beşkitabçılıq mövcud idi.

• 1. Şitzin (mahnı və himnlər kitabı);
• 2. Şutzin (tarix kitabı);
• 3. İtzin (dəyişikliklər kitabı);
• 4. Li tzı (mərasimlər haqqında qeydlər);
• 5. Çuntzyu (payız və yaz salnaməsi).

Tan sülaləsi dövründə (e.ə. 907-618-ci illər) Beşkitabçılığa aşağıdakılar əlavə eildi:

• 6. Çjou li (Çjou sülaləsinin ritualları);
• 7. İli (etiket və mərasimlər haqqında kitab);
• 8. Tzou-Çjuan (cənab Tsyuminin xronikası);
• 9. Qunyan-Çjuan (cənab Qunyan Qaonun xronikası);
• 10. Qulyan-Çjuan (cənab Qulyan Çinin xronikası).

İmperator Ven-tszuenin dövründə (e.ə. 840-827-ci illər) bu mətnlər daş plitələrə yazıldı. Bu zaman onlara daha üç kitab əlavə edildi:

• 11. Syao Yzsin (ehtiramlı oğullar kitabı);
• 12. Lun yuy (mülahizə və söhbətlər);
• 13. Er ya (nəfis sinonimlər lüğəti və kanon kitablarına şərhlər).

Onüçkitabçılığın formalaşması Şimali Sun dönəmində (e.ə. 1127-960-cı illər) Men-tzsı traktatı əlavə edilməklə sona çatdı. Bu kitablar Çinin tarixində mühüm rol oynayaraq iki min il ərzində ölkənin və təlim-tərbiyənin idarə olunmasının əsasını təşkil edirdilər. Konfutsi (Kun-tszı, e.ə. 551-479-cu illər) Çjou sülaləsi dönəmində Lu səltənətində (indiki Şandun əyalətinin Tsyuyfu şəhəri) O, 22 yaşında Çinin ən məşhur pedaqoqu kimi ad aldı. Kun-tszı məktəbində 4 kitab: əxlaq (Şitszin), dil (Şutszin), siyasət (Litszi) və ədəbiyyat (Yuetszin) öyrədilirdi.

Konfutsinin siyasi karyerası

50 yaşında Konfutsi siyasi karyeraya başlayaraq Luda yüksək vəzifəyə təyin edildi. Amma tezliklə intriqalara dözməyərək istefa verdi və 13 il boyunca Çinin ərazisini səyahətə çıxdı. E.ə. 484-cü ilə Luya qayıtdı və Şutszin, Şitszin, Litszi, Yuetszin, Çuntsyu kitablarının redaktəsi, yayılması və müəllimliklə məşğul oldu. Konfutsi Çinin daxili krizislərlə müşayət olunan sosial və siyasi dəyişikliklər dönəmində yaşamışdır. Patriarxal-qohumluq normaları dağılmışdı, daxili ədavət soylu nəsilləri parçalayırdı. Tarixi ənənələrin dağılması, məmurların acgözlüyü və satqınlığı, sadə xalqın kasıblığı və iztirabları ölkənin taleyini düşünənlərin ciddi narazılığına səbəb olurdu.

Geniş yayılmış fikirlərin əksinə olaraq, Konfutsini sözün mütləq mənasında dinin banisi hesab etmək olmaz. Doğrudur, onun adı çox vaxt Budda və Zərdüştlə yanaşı çəkilir, amma əslində Konfutsinin dünyagörüşündə etiqad məsələlərinə çox az yer verilib. Etik-siyasi təlim olan konfutsiçiliyin mərkəzində insan əxlaqı, ailə və dövlətin idarə olunması məsələləri durur. Konfutsi üçün çıxış nöqtəsi kimi “səma” və “səmavi təsir” konsepsiyası əsas götürülür. Öz əsrinə tənqidi yanaşaraq ötən əsrləri üstün tutan Konfutsi bu müqayisənin əsasında özünün tzyun-tszı insanının mükəmməl idealını yaratdı. Müəyyən keyfiyyətlərə malik insan bu keyfiyyətləri Dao mənəvi qanunları ilə uzlaşdırmalıdır. Bu mükəmməlləşmənin məqsədi xeyirxah xadim (tzyun-tszı) səviyyəsinə çatmaq idi. Tzyun-tszı 2 vacib üstünlüyə –humanizm və borcluluq duyğusuna maik olmalı idi. Konfutsi təlimində əsas yerijen (insanilik, humanizm) – ailə, cəmiyyət və dövlətdə insanlar arasında münasibətlər tutur. Bu konsepsiyanın “nəyi ki, özünə arzulamırsan, onu başqasına etmə” prinsipi idi. Konfutsi ailəni əsas nümunə götürən cəmiyyətin bütün üzvləri arasında vəzifələrin dəqiq bölünməsi ilə çıxış edən siyasi konsepsiya da hazırlamışdı.

Konfutsinin konsepsiyası

Humanizm (jen) özündə təvazökarlıq, təmənnasızlıq, ləyaqət, insanlara sevgi və s. keyfiyyətləri birləşdirir. Jen – yalnız qədim insanların malik olduğu, demək olar ki, əlçatmaz bir idealdır. Konfutsi müasirlərindən humanist olaraq yalnız özünü və sevimli şagirdi Yan Xueyi hesab edirdi. Lakin əsl tzyun-tszı üçün təkcə humanizm kifayət etmirdi. O, həmçinin daha vacib bir keyfiyyət – borcluluq duyğusuna malik olmalı idi. Borc – humanist insanın öz məziyyətləri çərçivəsində üzərinə götürdüyü mənəvi öhdəlikdir.

Borcluluq duyğusu, bir qayda olaraq, öz xeyrini bilməklə yox, bilik və yüksək prinsiplərlə şərtlənir. “Xeyirxah adam borc haqqında düşünür, rəzil adam isə mənfəət haqqında düşünür” deyə Konfutsi öyrədirdi. O, həmçinin düzlük və səmimilik (çjen), ədəb, əxlaq, mərasim və ənənələrə sadiqlik (li) kimi anlayışları da təhlil edir. Konfutsi ilə təmasda olan şagirdlərin yazılarında filosof ədalətli, soyuqqanlı, təmkinli, işgüzar təsvir edilir. Həyatda praktik olan Konfutsi öz təlimində də bu cürdür. Onun bütün söhbətləri və təlimatları, həyatı müdriklik xarakteri daşıyır və adi, təbii tələbatları aşmır. Onun bütün təlimi üç əsas: dövlətin təbəələri ilə, ataların uşaqları ilə və ərlərin arvadları ilə düzgün davranmalarında tamamlanır. Bundan başqa, 5 ali məziyyət və ya öhdəliklərin tam yerinə yetirilməsi tələb olunur:

• - insansevərlik, yəni özün kimi hamıya şəfqətlə yanaşmaq;
• - ədalət və ya üzgörənlik etmədən hər bir kəsin layiq olduğu mükafat və cəzanın verilməsi;
• - qanunlara tabeolma və hakim dinin təyin etdiyi adət-ənənələrə riayət olunması;
• - həqiqətə uyğunluq, daha doğrusu hər cür yalana daim ikrah bəslənilməsi;
• - hər zaman və hər yerdə düzlük və təmizlik.

Konfutsi bu qaydalara əməl olunmasının xoşbəxtlik gətirəcəyinə inanırdı və onlara əsaslanaraq öz təlimini yaratmışdı. Bu təlimin əsas prinsipi fəaliyyətdə tarazlığın qorunması və bütün anlarda sakitliyin saxlanması, heç bir vəchlə ehtirasa qapılmamadır. Konfutsiyə görə, hər bir müdrikin can atmalı olduğu mənəvi kamillik elə budur. İnsan hər zaman ortanı gözləməlidir: nə qatı nifrət, nə məhəbbət; çox kədərlənməməli, çox sevinməməli – bir sözlə, heç zaman ifrata qapılmamalıdır. Bundan başqa, digərlərinə olan münasibətlərdə də əxlaq qaydalarına əməl etməlidir, yəni özünə arzulamadığını başqlarına da arzulamamalıdır. Ədalət və düzgünlük, özünə və sözünə inam, səmimilik anlaşılmazlıqların aradan qaldırılmasına və ictimai münasibətlərə xeyirxah yanaşmanın əsasıdır. Özündən böyüklərə hörmət və ehtiram, həlimlik, dözüm və nəhayət istisnasız hər kəsə nəzakətlə yanaşmaqla ortanı və harmoniyanı gözləmək olar.

Bu prinsiplərə riayət edilməsi alicənab tzyun-tszının borcudur. Beləliklə, Konfutsinin “alicənab insanı” ibrətamiz məziyyətlərə malik mücərrəd sosial idealdır. Bu ideal bənzətmə üçün mütləq sayılırdı, ona yaxın olmaq isə sosial nüfuz və şərəf hesab olunurdu. Bu, xüsusilə, Xan dövründə (e.ə. III əsr) Çin imperiyasını idarə edən məmurlara aid idi. Bu təlim dövlət quruluşunu, xalqın mənəvi və əxlaqi durumunu, məişətini əhatə edən bütün səviyyələr üçün stimul sayılırdı. Xalqa bu təlimi daha yaxşı aşılamaq üçün Konfutsi mərasimlər adlanan bütöv bir kodeks yaratmışdır. Mərasimlər insanlara müəyyən vəziyyət və zamanda özlərini necə aparmalarını, mübahisə və toqquşmalardan qaçaraq ədəb-ərkan qaydalarına riayət etməyi öyrədir. Konfutsi deyirdi ki, mərasimlər səma ilə yerin əlaqəsini, insanlar arasında qayda-qanunu təsdiq edir və süni deyildir. O, öyrədirdi ki, mərasimlər əşyaların müxtəlifliyinə, onların aşağı və ya yüksək məziyyətlərinə, təbiətin hər yerində mövcud olan müxtəlifliyə əsaslanır. Buna görə də, nigah, dəfn, qurbankəsmə zamanı həyata keçiriləcək müxtəlif təlimatlar nəzərdə tutulmuş, eləcə də hakim və məmur, ata və övlad, ər və arvad, böyüklər və kiçiklər arasında əlaqələrin forması müəyyən edilmişdi. Beləcə, bu təlim Çinin siyasi və ailə quruluşuna tətbiq edilirdi. Hakimin demokratik təməli və qeyri-məhdud hakimiyyətinin tərəfdarı olan bu təlim eyni zamanda “qızıl orta” prinsipini də unutmurdu: – “hökmdarın yalnız həddini keçən tələblərinə riayət etməmək olar”. “Qızıl orta” cəmiyyət və onun üzvlərinin ideal vəziyyəti sayılırdı. Ona nail olmaq üçün isə bütün hərəkətləri düşünərək etmək, tələsməmək və qaydalara pedantcasına əməl etmək zəruri idi. Bunlardan başqa nifrət və sevgiyə də ölçülü yanaşılmalı idi. Konfutsi pisliyə, bədxahlığa qarşı yaxşılıqla, xeyirxahlıqla cavab verilməsinin cəfəng və mənasız olması qənaətindəydi: “Bəs onda xeyirxahlığı nə ilə cavablandıraq?”, - deyə soruşurdu. O, həmçinin, mənasız qəhrəmanlığı da qəbul etmirdi. Əgər görürsən ki, insanı xilas etmək mümkün deyil, onda niyə hədər yerə risk edəsən ki? Münasibətlərin əsasında hörmət, dostluq, qayğıkeşlik dayanmalıdır. Heç vaxt Li çərçivəsindən kənara çıxmaq olmaz. Konfutsi hər zaman etiketin yalnız davranış üçün praktik orientir olduğunu xatırladırdı: “Əgər Li nə olduğu bilinmirsə, heş nəyə ümid etmək mümkün deyil”. Lao-tszı hərəkətsizlik və ibtidai sadəliyi öyrətdiyi halda, Konfutsi hadisələrin gedişinə aktiv müdaxilə olunmasını təkid edirdi. Onun fikrincə, xalqı tale yazısına buraxmaq olmaz. Cəmiyyətin həyatında təbiilik və qanunlar arasındakı harmoniya hökm sürməlidir. “Təbiət sünilikdən irəlidə olanda barbarlıq, sünilik təbiəti ötəndə isə ikiüzlülük alınır. Yalnız təbii və süninin tarazlığı xeyirxah insanı yaradır”.

Konfutsinin dövlət haqqında olan baxışları

Konfutsiçilik yarandığı ilk gündən sosial-etik və dövlət aparatına qovuşma cəhdinə görə seçilib. Bu cəhdə ailə-qohumluq kateqoriyalarına dövlət və səmavi hakimliyinin nəzəri izahları da uyğun gəlirdi: “dövlət – bir ailədir”, Səma oğlu həm də “xalqın atası və anasıdır”. Dövlət cəmiyyət ilə, sosial münasibətlər isə ailə strukturunun əsasında olan ata və oğul arasındakı şəxsiyyətlərarası əlaqələrlə eyniləşdirilirdi. Konfutsinin dövlət haqqında olan baxışlarında əsas diqqət “adların bərpasına” ayrılır. Hər bir insan özünü tutduğu mövqeyə tam uyğun şəkildə aparmalıdır. Əgər hökmdar əməldə yox, yalnız sözdə hakimdirsə, bu çox pisdir. Konfutsi bir knyaza -“Dövlət, hakimin hakim, təbəənin təbəə, atanın ata, oğulun oğul olduğu halda çiçəkləyir”, - demişdi. Əgər dövlət dövlət olmaq istəyirsə, “onun kifayət qədər ərzağı, qoşunu olmalı və xalq hökmdarına inanmalıdır”. İmperator ölkənin atasıdır və təbəələr onun sadiq övladları olmalıdır. Ölkənin əhalisi 4 kateqoriyaya bölünürdü (bir növ hind kastalarını xatırladır):

• 1. Anadangəlmə müdrik olanlar;
• 2. Müdriklik qazana biləcək insanlar;
• 3. Çətinliklə təlim görə biləcək insanlar;
• 4. Müdrilklik qazana və bilik əldə edə bilməyəcək camaat.

Belə sıralanmış cəmiyyət, ali (düşünən və idarəedənlər) və aşağı (işləyən və tabe olanlar) təbəqədən ibarət olmalı idi. Hansı təbəqəyə mənsub olma kriteriyası kimi varislik və var-dövlət prinsipi deyil, insanın tzyun-tszı idealına yaxınlıq dairəsi götürülməliydi. Əslində bu kriteriya istənilən şəxsin yuxarıya yolunu çətinləşdirirdi: sadə camaatın məmurlardan “heroqliflər divarı” olan bilik ayırırdı. Li-tszıda (mərasimlər haqqında qeydlər) mərasim və qaydaların sadə camaata aid olmaması və ağır fiziki cəzaların savadlılara verilməməsi haqqında xüsusi qeydlər vardı.

Konfutsi idarəolunmada son və ali məqsəd olaraq xalqın maraqlarını ifadə etməyə çalışırdı. Bunula belə, o, əmin idi ki, xalqın özünə öz maraqları anlaşılmazdırr və təlim görmüş konfutsiçilərin köməyi olmadan onun idarə olunması mümkün deyil. “Xalqı doğru yolla getməyə məcbur etmək lazımdır, amma səbəbini izah etmək lazım deyil”. Konfutsi həyatın mənası, Allah və ölümsüzlük haqqında suallara cavab axtarmırdı. Onu təbiətin sirrləri və insan mövcudluğunun faciəsi narahat etmirdi. Konfutsi üçün əsas məsələ cəmiyyətin sakit çiçəklənməsinin yolunu tapmaq idi. O, Dao haqqında danışarkən, bu sözün arxasında əlçatmaz və sirrli bir şey olduğunu düşünmürdü: “Dao insandan uzaqda deyil: ağıldan uzaq bir yol seçilməsi əsil Dao deyil”. Onun izah etdiyi Dao konkret sosial və etik ideal idi. Amma bu Konfutsinin Ali Başlanğıcı inkar etməsi anlamına gəlmir. Bu, sadəcə olaraq, Konfutsiyə uzaq və mücərrəd göründüyü üçün onu az maraqlandırırdı. Onun dini baxışları isə mərasimlərə riayət olunması, özünün və təliminin taleyinin Səmadan asılı olmasını dərk etməsində idi. Ölümsüzlüyün mövcudluğu haqqında suala Konfutsi belə cavab vermişdi: “Biz həyatın nə olduğunu bilmiriksə, ölümün nə olduğunu haradan bilərik?”. Mərasimlərə Konfutsi sehrli anlam vermirdi. O, bütün anlaşılmazlıqlardan kənar olmağa çalışırdı. “İnsanlara necə kömək edəcəyimizi bilmiriksə, ölənlərə necə xidmət edə bilərik?”. Bununla belə, kultun əhəmiyyəti də inkar edilmirdi. Konfutsi ümumi əxlaqi-siyasi intizamın bir hissəsinin kultlaşdırma olduğunu görürdü. Ali Qurbanvermə mərasiminin mənasını anlamadığını etiraf etməklə yanaşı, onun həyata keçirilməsini vacib sayırdı. “Əgər əcdadlarımız qarşısında olan borcumuzun ödənilməsinə cəhd etməsək, xalqın əxlaqı yaxşılaşmayacaq”. Konfutsi ətrafdakı ədalətsizliyə qarşı olan və yüksək əxlaq uğrunda mübarizə aparan cəngavər idealını yaratmağa çalışırdı. Amma onun təliminin rəsmiləşməsi ilə ön plana məna yox, qədimliyə sadiqliyin nümayiş etdirildiyi xarici forma keçdi. Çində orta əsrlərdə hər adamın sosial-məmur iyerarxiyasında tutduğu yerə uyğun müəyyən norma və stereotiplər formalaşmış və kanonlaşdırılmışdı. Təhsil almaq, iş tapmaq kimi doğumdan ölümədək həyatın istənilən anında istənilən hadisə üçün ciddi və məcburi davranış qaydaları müəyyən olunmuşdu. E.ə. III yüzilliyin ortalarında konfutsiçiliyin üstünü qatı təhlükə aldı. Taxta imperator Tsin Şi-xuandi çıxdı, o, qanunçuların təlimini rəhbər tuturdu ki, bu da sosial islahatları tələb edir və ciddi cinayət məcəlləsinə ümid bəsləyirdi. E.ə. 213-cü ildə imperatorun əmri ilə Çində ilk “mədəni inqilab” başladı. Dövlət ideologiyasına zidd olan bütün konfutsiçi kitab və ədəbiyyat yandırıldı. Yüzlərlə konfutsi təliminin bilicisi diri-diri torpağa basdırıldı, ya da Böyük səddin tikintisinə göndərildi. Lakin təqiblərin qızğın dövründə əlyazmaları qoruya bilən və ya onları əzbər öyrənən cəsarətli adamlar tapıldı.

Konfutsi və Xan sülaləsi

206-cı ildə yeni Xan sülaləsinin hakimiyyətə gəlməyi ilə Konfutsi təlimi yenidən dirçəldi. 174-cü ildə imperator özü müəllimin qəbrinə qurban gətirdi və bundan sonra Konfutsi rəsmi olaraq millətin ən böyük müdriyi, Səma elçisi, “tacsız hökmdar” və ya “həqiqi hökmdar” (su van) elan edildi, onun təlimi isə rəsmi ideologiya statusu aldı. Mao Tszedun dövrünədək onun təlimi Çin mədəniyyətinin ayrılmaz hissəsi olaraq qaldı. Konfutsiyə görə sosial nizamın mühüm əsaslarından biri yaşca böyük olanlara ciddi itaət idi. Onun iradəsinə, sözünə, istəyinə kor-koranə itaət – həm bütövlükdə dövlət çərçivəsində, həm də qəbilə, ailə daxilində kiçik, tabe olan, rəiyyət üçün elementar norma idi. Konfutsi xatırladırdı ki, dövlət – böyük ailə, ailə isə – kiçik dövlətdir. Konfutsi əcdadlara sitayişə dərin məna verirdi və onu hər bir çinlinin ilkin vəzifəsinə çevirmişdi. Konfutsi oğulluq ehtiramı haqqında Syao təlimini işləyib hazırlamışdır. Syaonun mənası – valideynlərə Li qaydalarına uyğun xidmət, onları Li qaydalarına uyğun dəfn etmək və onlara Li qaydalarına uyğun qurban gətirməkdir. Konfutsiçi əcdadlara sitayiş kultu və Syao normaları ailə və qəbiləyə pərəstişin inkişafına gətirib çıxardı. Ailə cəmiyyətin özəyi hesab olunurdu, ailənin maraqları ayrı-ayrı şəxslərin maraqlarını dəfələrlə üstələyirdi. Elə daimi ailə artımı tendensiyası da buradan çıxmışdır. Münasib iqtisadi imkanlarla yaxın qohumların birgə yaşayışa can atması parçalanma meyllərindən xeyli üstün idi. Bir-birinin ətəyindən tutan və bəzən bütöv bir kəndi əhatə edən şaxələnmiş güclü qohum qəbilələr yaranırdı.

Syao Jen və digər məziyyətlərin və ölkəni idarə etməyin ən effektiv metodu hesab edilirdi. Ailədə və cəmiyyətdə hər bir kəs, ailənin nüfuz sahibi olan üzvü, imperatorun hörmətli məmuru belə hər şeydən əvvəl ciddi konfutsian ənənələr çərçivəsinə daxil edilmiş sosial vahid idi, bu çərçivələrdən kənara çıxmaq mümkün deyildi: bu “üzünü itirmək” demək idi, çinli üçün isə üzünü itirmək vətəndaşın ölümünə bərabər idi. Normalardan kənara çıxmağa yol verilmirdi, Çin konfutsiçiliyi heç bir qeyri-adiliyi, zehni orijinallığı və ya yüksək mənəvi simanı dəstəkləmirdi: əcdadlara ciddi sitayiş normaları eqoist meylləri hələ uşaqlıqdan üstələyirdi. İnsana uşaqlıqdan adət etdirilirdi ki, şəxsi, emosional, yüksək öz dəyərlər ümumi, qəbul olunmuş, rasional şərtləndirlimiş və hamı üçün vacib olanlarla müqayisəyə gəlməzdir. İlk baxışdan ənənələrə belə sadiqlik qəribə görünə bilər. Konfutsi dünyagörüşündə isə o, dərin mənaya malik idi, zira o, Nizamın rəhni idi. Tipik utopist olaraq o, elə bir cəmiyyət arzulayırdı ki, burada hər şey cüzi xırdalıqlara qədər nəzərdə tutulsun. Konfutsi hesab edirdi ki, insan humanizm və etiket normalarına cəzasız riayət etməyi öyrənməlidir. Humanizm və etiket ailəni möhkəmləndirir: eyni zamanda o, dövlətdə əmin-amanlıq yaradır, hər şey firavan olan dövlət isə insana xoşbəxt həyat gətirir. Konfutsi mülahizələrinin əsas axını bu cür idi.

Humanizm və etiket, Jen və Li Konfutsi üçün universal həyat qanunları idi. Ancaq ona görə uzaq keçmişi öyrənmək zəruri idi, belə ki, keçmişdə onları kamil bilir və yerinə yetirirdilər. Jen və Li ilə müqayisədə idrak heç nədir.

Konfutsiyə görə, humanizm şərtilik demək deyil, insanın əsl təbiətini açır, heç bir insan sinfi ilə məhdudlaşmır. Arzulayan hər kəs qəlbində onun oyanışına müvəffəq ola bilər. Özünütəkmilləşdirmək bacarığı “başqalarına özün kimi baxmaq vəziyyətində olmaqdır”. Humanizmin mahiyyəti sadədir. Bu o deməkdir ki, özünə arzulamadığını başqalarına etməyəsən. Hələ buddizmdən və Əhdi-əqiqdən məlum olan və İncilin müqəddəs tutduğu bu ümumi əxlaq qanununu Konfutsi heç bir fövqəlbəşəri başlanğıcla bağlamırdı. Konfutsiyə görə, o, ilahi ehkamdan daha çox insanın təbii xüsusiyyətlərinin inikasıdır. “Bizim Müəllimin doktrinası, – konfutsiçilər deyirdilər, – öz mahiyyətimizin əsaslarına sadiq qalmaqdan ibarətdir”. Konfutsiçilık Çin cəmiyyətində aparıcı mövqe tutmağa, struktur möhkəmliyi əldə etməyə və öz qatı konservatizmini əsaslandırmağa müvəffəq oldu, bu da özünün ən yüksək təcəssümünü dəyişməz qayda kultunda tapırdı. Qaydaları gözləmək, nəyin bahasına olursa-olsun sifətini qorumaq, üzünü itirməmək – bütün bunlar artıq xüsusilə mühüm rol oynayırdı, çünki sabitliyin qarantı kimi baxılırdı. Nəhayət, konfutsiçilık ölkənin səma ilə, səmanın adından – dünyada məskunlaşan müxtəlif tayfa və xalqlarla qarşılıqlı əlaqəsinin nizamlayıcısı kimi də çıxış edirdi. Konfutsiçilık in-çjou dövründə yaranan hökmdara sitayişi, səmanın altını ulu səma tərəfindən idarə edən – “səma oğlu” imperator kultunu dəstəklədi və ucaltdı. Buradan da bütün dünyanın sivilizasiyalı Çin ilə işrətdə və cəhalətdə mənasız həyat sürən və bilik və mədəniyyəti bir mənbədən – dünyanın mərkəzi Çindən götürən mədəniyyətcə geridə qalmış barbarlara bölünməsinə cəmi bir addım qalmışdır. Konfutsi onun üçün, onun nəsli, yaxın tələbələri və davamçıları üçün xüsusi ayrılmış qəbirstanlıqda dəfn edilmişdir. Konfutsinin evi konfutsiçilık məbədinə çevrilmiş və ziyarət yeri olmuşdur.

Konfutsiçilık din yoxsa elm

Konfutsinin ölümündən sonra onun çoxsaylı tələbə və ardıcılları müxtəlif cərəyanlar yaratmışlar ki, bunların da sayı e.ə. 3-cü əsrdə, Xan Feyin məlumatına görə, artıq səkkizdən az deyildi. Daosizmdən fərqli olaraq, konfutsiçilık Çin dövlətinin iyerarxik sistemini dəstəkləyirdi. Konfutsiançılığın əsas müddəalarından biri – çjen min (adların düzəldilməsi) təlimi idi, o, hər bir kəsdən cəmiyyətdə öz yerini yaxşı xatırlamağı tələb edirdi. Konfutsiçilık təlimində öz-özlüyündə Allah anlayışı ümumiyyətlə yoxdur və mahiyyət etibarı ilə, onu din yox, fəlsəfə adlandırmaq daha düzgün olardı. Bununla belə, digər şərq təlimləri kimi o da ruhların, iblislərin və allahların varlığına inanırdı. Bu təlimdə əcdadlara pərəstiş böyük rol oynayır. Bu kulta görə ölmüş əcdadlar ruh və insan aləmləri arasında fəal əlaqəni həyata keçirir.

Sözün tam mənasında din olmasa da, konfutsiçilık dindən daha artıq idi. Konfutsiçilık – həm siyasət, həm inzibati sistem, həm iqtisadi və sosial proseslərin ali nizamlayıcısı – bir sözlə, tam çinli həyat tərzinin əsası, Çin sivilizasiyasının mahiyyəti idi. İki min ildən artıq zaman ərzində konfutsiçilık çinlilərin şüur və hisslərini formalaşdırmış, onların etiqadlarına, psixologiyasına, davranışına, təfəkkürünə, qavrayışına, məişətinə və həyat tərzinə təsir etmişdir.

Konfutsiçilıyin başlıca triumfu onda idi ki, o, çinlinin ana südündən canına hopan ideala daha uyğun oldu. İnsanları onun mistizimdən xali rasional etikası cəlb edir, o, öz humanizm, mötədillik və ortalıq ruhu ilə ürəkləri fəth edirdi. Onun əhdi konkret, dünyəvi və hamı tərəfindən başa düşülən idi. Nizam və rifah çinlilərin gözlərində həmişə xüsusi cazibəyə malik olmuşlar. Konfutsi bütünlüklə dünyaya yönəlmişdir, o, insan həyatı nədir deyə maraqlanmırdı, sadəcə əmin-amanlıq və bolluqda yetişmək üçün yaşamağı təlim edirdi. O, nə müqəddəs, nə də peyğəmbər deyildi, lakin məhz belə praktik, mühakiməli, adi olaraq çinlilər üçün dəyərli idi; o, hamının simpatiyasını qazanmışdı: sadə xalq ona öz maraqlarının müdafiəçisi, imkanlı təbəqə – hüquqlarının təminatçısı, bütün millət – ona tərəqqi bəxş etməyə qabil dahi rəhbər kimi baxırdı. Lakin konfutsiçilık ruhunu ancaq Çin çərçivəsi ilə məhdudlaşdırmaq olmazdı. Bunu rasionalizm və maarifçiliyin hökmranlığı dövründə onun Qərbdəki şöhrəti də sübut edir. Çində konfutsiançılıq 1912-ci ilə qədər rəsmi ideologiya olmuş, 1949-cu ilədək isə ruhani hakim mövqe tutmuşdur, hazırda uyğun vəziyyət Tayvan və Sinqapurda qorunmaqdadır. 1960-cı illərdəki ideoloji darmadağından sonra (“Lin Byao və Konfutsi tənqidçiləri” kampaniyası) hazırda o, ÇXR-də öz vaxtını gözləyən milli ideyaların daşıyıcısı kimi yenidən uğurla dirçəlir. Beləliklə, konfutsiçilık idealı – sadəcə ekzotik fəlsəfə deyil. O, elə bir təlim yaratmağa müvəffəq oldu ki, burada insanın son məramı – tamamilə dünyəvidir, əxlaq dindən asılı olmayaraq möhkəmlənə bilər, ruhun bütün ali ehtiyacları şüurdan uzaqlaşdırıla bilər, həyatın faciəviliyi isə harmonik cəmiyyət yaratmaqla aradan qaldırıla bilər. Tamamilə aydındır ki, bu nəzəriyyə sadəcə Çin ixtirası deyil, o, ümumbəşəri cazibəyə malikdir.

Mənbə

• Калкаева А., Калкаев Е. Новация и традиция в раннеимперском конфуцианстве (на материале трактата Ян Сюна «Великое Сокровенное») // Проблемы Дальнего Востока (журнал). М., 2003. № 1. С.132-142.
• Кобзев А. И. Философия китайского неоконфуцианства. М., 2002. — 606 с. ISBN — 5-02-018063-7
• Козловский Ю. Б. Конфуцианские школы: философская мысль и авторитарные традиции // Народы Азии и Африки. 1987. № 3. С.67-77.
• Конфуцианство в Китае, проблемы теории и практики. М., 1982.
• Кузнецов В. С. Конфуцианство в современном Китае // Вопросы истории.1997.№ 10. С. 155—159.
• Ломанов А. В. Современное конфуцианство:философия Фэн Юланя. М., 1996.-248 с.
• Радуль Затуловский Я Б. Книга: Кофуцианство и его распространение в Японии.
• Ломанов А. В. Хэ Линь и современное конфуцианство // Проблемы Дальнего Востока. М., 199. № 5. С. 123—136.
• Мартынов Д. Е. Николай Иванович Зоммер — первый исследователь неоконфуцианства в России // Четвёртые Торчиновские чтения: Философия, религия и культура стран Востока. / Сост. и отв. ред. С. В. Пахомов. СПб, 2007. С. 452—458
• Невилл Р. «Бостонское конфуцианство» — корни восточной культуры на западной почве // Проблемы Дальнего Востока. 1995. № 1.
• Переломов Л. С. Конфуцианство и легизм в политической истории Китая. М., 1981.-331 с.
• Чэн Чжун-ин. Теория конфуцианской личности (selfhood), самосовершенствование и свободная воля в конфуцианской философии. Пер. с англ. А.Ломанова // Проблемы Дальнего Востока.1995.№ 6.
• Роджер Т. Эймс. Диалог между конфуцианством и прагматизмом Дж. Дьюи // Сравнительная философия: Моральная философия в контексте многообразия культур. М., 2004. С.86-104.
• Chang Wing-tsit. Neo-Confucianism and Chinese Scientific Thought // Philosophy East and West. Honolulu, 1957.Vol.6 N 4.
• Joseph R. Levenson. Confucian China and its modern fate (1958-1965)

Xarici keçidlər

• Конфуцианство
• «Беседы и суждения» Конфуция
• Конфуцианство и Китай
• Кобзев А. И. Конфуцианство