On doqquzuncu sülalə (Misir)

Vikipediya, azad ensiklopediya
Naviqasiyaya keçin Axtarışa keçin
Qədim Misir tarixi
Sülalə öncəsi dövr
Tasi mədəniyyəti
Badar mədəniyyəti
Nakadi mədəniyyəti
Amrat mədəniyyəti (I Nakad)
Gerzey mədəniyyəti (II Nakad)
Aşağı Misir
Yuxarı Misir
Sülalələr dövrü
Erkən padşahlıq
I sülaləII sülalə
Qədim padşahlıq
III sülaləIV sülalə
V sülaləVI sülalə
Birinci aralıq dövr
VII sülaləVIII sülalə
IX sülaləX sülalə
XI sülalə
Orta padşahlıq
XI sülaləXII sülalə
İkinci aralıq dövr
XIII sülaləXIV sülalə
XV sülaləXVI sülalə
XVII sülalə
Yeni padşahlıq
XVIII sülalə
XIX sülaləXX sülalə
Üçüncü aralıq dövr
XXI sülalə
XXII sülaləXXIII sülalə
XXIV sülaləXXV sülalə
XXVI sülalə
Sonrakı dövr
XXVIII sülalə
XXIX sülaləXXX sülalə
Fars dövrü
XXVII sülalə • XXXI sülalə
Yunan-Roma dövrü
Argeadlar • Ptolemeylər

XIX sülalə - Qədim Misirdə yeni padşahlıq dövründə hakimiyyətdə olmuş sülalə.

Ümumi məlumat[redaktə | mənbəni redaktə et]

Sülalənin əsasının qoyulması və I Setinin işğalçı yürüşləri[redaktə | mənbəni redaktə et]

XIX sülalənin banisi XVIII sülaləndən olan son hökmdar Horemhebin dövründə ordu komandiri olmuş Parames idi. Horemheb övladı olmadığına görə Paramesi öz vəliəhdi elan edir. Onun ölümündən sonra Parames I Ramzes adı ilə taxta çıxır[1]. Beləliklə yeni xanədanlığın əsası qoyulur. I Ramzes hakimiyyətinin ikinci ilində Nubiya hücum edir. Nil sahilində tapılmış artefaktlar bunun sübutudur.

I Setinin Abidosda məbēdində təsviri

I Ramzesin ölümündən sonra taxta onun oğlu I Seti çıxır[2]. I Seti sülalənin ən görkəmli nümayəndələrindən idi. Fironun qarşısında duran ilkin məqsəd Misirin Asiya torpaqlarındakı hegemonluğunu geri qaytarmaq idi. Beləki əvvəlki sülalənin hökmdarlığının sonuna yaxın Ərəbistan yarımadasında yaşayan xalqlar Misir əsarətinin zəifləməsindən istifadə edərək Nil deltasına doğru irəliləmişdilər. Bu tayfalardan ən güclüsü şasilər idi. I Seti Sinay yarımadasının şimal sahilləri boyunca yolları ələ keçirdikdən sonra Levanta doğru hərəkətə keçir. Fələstin ərazisində I Setinin qoşunu ilə şasilər arasında böyük döyüş baş verdi. Misir ordusu qələbə qazanaraq şasilərin torpaqlarını ələ keçirdilər.

I Seti sonrakı illərdə də yürüşlərini davam etdirdi. Tədqiqatlar fironun öz hakimiyyəyini İsreel vadisi, Finikiya, İordan çayının şərq sahilində, Nubiyada,Liviyada yaydığını göstərir. I Seti ən mühim qələbələrindən biri Asi çayı (Oront) sahilindəki Kadeş şəhərinin tabe edilməsi idi. Bununla yanaşı Het çarlığı ilə müharibə də uğurlu bitmişdi.

Bütün bu yürüşlərlə bağlı məlumatların əksəriyyətinin mənbəyi Karnakda Amon məbədindəki Hipostil zalının şimal divarlarını bəzəyən relyefdən əldə edilmişdir. I Setinin ölümündən sonra hakimiyyətə oğlu II Ramzes gəldi.

II Ramzesin hakimiyyəti[redaktə | mənbəni redaktə et]

Altmış ildən çox hökmdarlıq etmiş II Ramzes Qədim Misirin ən qüdrətli və məşhur fironlarından biridir[3]. Dövrümüzə qədər II Ramzesin ucaltdığı çox sayda abidələr qorunub saxlandığından onun hakimiyyət illərini xarakterizə etmək üçün məlumat yetərincədir.

II Ramzes hakimiyyətinin ilk aylarında Nubiya və Liviyada mərkəzi hakimiyyətə qarşı üsyan baş qaldırır[4][5]. Əsasəndə nubiyalıların qiyamı daha böyük olur və yatırılması daha çox güc tələb edir. Daha sonra "dəniz xalqları" adlanan və adalarda yaşayan şerdanlar məğlub edilir[6].Həmçinin II Ramzes atası kimi Fələstin, Finikiya, Suriya və Kiçik Asiya torpaqlarına yürüşlər təşkil etmişdir. Müxtəlif məbədlərin divarlarındakı təsvirlərdə fironun bu hücumlarda böyük uğur əldə etdiyi göstərilir.

Əbu-Simbel məbədi

Hetlərə qarşı müharibə daha böyük miqyasa malik idi. Bu dövrdə Het çarlığı Kiçik Asiyada güclü bir dövlətə çevrilmişdi. Misir və Het qoşunu arasında həll edici görüş Kadeş şəhəri yaxınlığında oldu[7]. Bu savaşda heç bir tərəf üstünlük əldə edə bilmədi və iki ölkə arasında sülh bağlandı. Bu döyüş Abidos, Karnak və Luksor məbədlərindəki illüstrasiyalarda təsvir edilmişdir.

II Ramzesin hakimiyyəti dövründə Asiya ölkələri ilə əlaqələr genişlənir. Bu isə Misirin iqtisadi yüksəlişinə səbəb olur. Çiçəklənmə dövrü özü ilə birlikdə geniş inşaat prosesini başlatdı. II Ramzes Qədim Misir tarixinin ən çox tikən fironu hesab olunur[8]. Əvvəlcə firon paytaxtı yeni tikilmiş Per-Ramzes (Ramzesin evi) şəhərinə köçürtdü[9]. II Ramzes Larnak, Abidos, Tebes, Herakleopol və Memfisdə əzəmətli məbədlər tikdirir, özünün nəhəng heykəllərini ucaldırdı. Bütün tikililər arasında Nubiyadakı Əbu-Simbel məbədi seçilir. Dağda oyulmuş bu görkəmli abidə qədim dövr memarlığının ən möhtəşəm nümunələrindəndir. Ancaq məlumdur ki, II Ramzes öz məbəd və heykəlləri üçün çatışmayan materialı özündən əvvəlki fironlardan qalan məbədlərdən, sərdabələrdən alırdı.

Bu cür geniş inşaat prosesi böyük maliyə hesabına gerçəkləşirdi. Nəticədə siravi əhali kasıblaşır, din xadimləri, böyük torpaq sahibləri isə varlanırdį. İşçi çatışmazlığına görə muzdlular tikinti işlərinə cəlb olunurdu. Bu isə dövlətin hərbi gücünü zəiflədirdi.

II Ramzes 67 il hökmdarlıq etdi. Ondan sonra hakimiyyətə 60 yaşlı oğlu Merneptax çıxdı[10]. II Ramzesin kultu və təsiri uzun müddət Misir torpaqlarında hiss edildi.

II Ramzesdən sonrakı dövr və sülalənin süqutu[redaktə | mənbəni redaktə et]

Atasının uzunmüddətli hakimiyyətindən sonra taxta çıxan Merneptax artıq yaşlı idi[11]. Məlumdur ki, o Fələstində başlayan üsyanı yatırmış və "dəniz xalqları" ilə müharibə aparmışdır. Merneptaxdan sonra firon titulunu oğlu II Seti götürdü. Ancaq misirşünaslar II Setinin hakimiyyətini bütün Misirdə yaya bilmədiyini qeyd edirlər. Beləki bu illərdə Amenmes Yuxarı Misiri ələ keçirərək II Setiyə qarşı təkbaşına hökmdarlıq etməyə başlamışdır[12]. Amenmesin şəxsiyyəti haqqında fikir ayrılığı mövcuddur. Onun ya özündən əvvəlki fironlarla qohumluq əlaqəsinin olduğu və ya ümumiyyətlə çar nəslində olmadığı qeyd olunur. İki hökmdar arasında 3 il davam edən mübatizə II Setinin qələbəsi ilə bitdi.

II Setinin ölümündən sonra ölkənin yeni fironu Siptah oldu. Onun atası II Seti və ya Amenmes olduğu qeyd edilir[13]. Siptah taxta çıxarkən uşaq idi. Buna görə II Setinin həyat yoldaşı Tausert onun regenti təyin edildi[14]. Siptah təxminən 5-8 il hökmdarlıq etmiş və 16 yaşında ölmüşdür.

Siptahı əvəzləyən Tausert sülalənin axrıncı firon oldu. Tausert həm də Amenmesin qardaşı idi. Manefona görə o 7 il hakimiyyətdə olmuşdur. Tausertin ölümü ilə XIX xanədanlığın sonu yetişdi. Yeni firon Setnaxt XX sülalənin (Ramzeslər sülaləsi) əsasını qoydu.

Fironlar[redaktə | mənbəni redaktə et]

Ad Şəkil Taxt adı Hakimiyyət illəri Sərdabə Həyat yoldaş(lar)ı
I Ramzes
Men-pexti-Ra
1292—1290
(1298-1296)
KV16
Satra
I Seti
Men-maat-Ra
1290—1279
(1296—1279)
KV17
Tuya
II Ramzes
User-maat-Ra Setep-en-Ra
1279—1212
KV7
Nefertari
I İsitnofret
Maatxornefrura
Meritamon
Bent-Anat
Nebettaui
Henutmira
Merneptax
Ba-en-Ra
1212—1201
KV8
II İsitnofret
II Seti
User-xaperu-Ra Meri-Amon
1201—1195
KV15
Tausert
Tahat
Amenmes
(qəsbkar)
Men-mi-Ra Setepen-Ra
1200—1196
KV10
-
Siptah
Exen-Ra Setep-en-Ra
1194—1188
KV47
Tausert
Satra Merenmur
1188—1186
KV14

On doqquzuncu sülalə fironlarının zaman xətti[redaktə | mənbəni redaktə et]

SiptahII SetiMerneptaxII RamzesI SetiI Ramzes

XIX sülalənin nəsl ağacı[redaktə | mənbəni redaktə et]

 
 
 
 
Seti
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
I Ramzes
 
Satra
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
I Seti
 
Tuya
 
 
 
III Hattuşili
 
Puduxipa
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
I İsitnofret
 
II Ramzes
 
 
 
Nefertari
 
 
 
Maathopenfrura
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Amunherxpeşef
 
Meritamon
 
Nebettaui
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Ramzes
 
Bent-Anat
 
Хaemuast
 
II İsitnofret
 
Merenptah
 
Taxat
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Тиа
 
II Seti
 
Tausert
 
Amenmes
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
Siptah
 


İstinadlar[redaktə | mənbəni redaktə et]

  1. Beckerath, Jürgen von; Zabern, Verlag Philipp von. Chronologie des pharaonischen Ägypten : die Zeitbestimmung der ägyptischen Geschichte von der Vorzeit bis 332 v. Chr. Mainz am Rhein. 1997. səh. 190. ISBN 3805323107. OCLC 932193922.
  2. "Seti I". 2022-09-07 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2020-11-06.
  3. Or 1276–1210 BC, according to http://www.9news.com.au/world/2017/10/31/12/35/bible-eclipse-egypt-study-cambridge Arxivləşdirilib 31 oktyabr 2017 at the Wayback Machine
  4. "Beit el-Wali". University of Chicago. 6 September 2008 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 21 April 2008.
  5. Geoff Edwards. "Zawiyet Umm el-Rakham". 13 September 2005 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 7 April 2008.
  6. "The Naue Type II Sword". 2008-07-20 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2008-05-30. (#redundant_parameters); (#redundant_parameters)
  7. Near the modern village of Al-Houz in Syria's Al-Qusayr District. see Kitchen, K. A., "Ramesside Inscriptions", volume 2, Blackwell Publishing Limited, 1996, pp. 16–17.
  8. Wolfhart Westendorf, Das alte Ägypten, 1969
  9. Dearman, John Andrew; Graham, Matt Patrick; Miller, James Maxwell, redaktorlar The Land that I Will Show You: Essays on the History and Archaeology of the Ancient Near East in Honour of J. Maxwell Miller. Sheffield Academic Press. 2001. "The Geography of the Exodus", by John Van Seters, p. 265. ISBN 978-1-84127-257-3. 31 March 2014 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 27 February 2015.
  10. Gae Callender, The Eye Of Horus: A History of Ancient Egypt, Longman Cheshire (1993), p.263
  11. Merrill, J. Marc. 1: Building Bridges of Time, Places and People: Volume I: Tombs, Temples & Cities of Egypt, Israel, Greece & Italy. AuthorHouse. 2012-05-02. səh. 213. ISBN 978-1468573695. 2021-12-20 tarixində arxivləşdirilib. İstifadə tarixi: 2020-11-06.
  12. K. A. Kitchen, "The Titularies of the Ramesside Kings as Expression of Their Ideal Kingship," ASAE 71 (1987): 134-35.
  13. Cyril Aldred, The parentage of King Siptah, JEA 49 (1963), pp.41-48
  14. Erik Hornung, Rolf Krauss & David Warburton (editors), Handbook of Ancient Egyptian Chronology, Brill: 2006, p.214