Məzmuna keç

Eftalitlər

Vikipediya, azad ensiklopediya
Eftalitlərin imperiyası

Eftalitlər — erkən orta əsrlərdə (IV–VI əsrlər) yaşamış tayfalarıdır, onlara SoqdianaBaktriya, Əfqanıstan və Qandharaya daxil olmaqla nəhəng dövlət yaratmışlar. VI əsrin 60-cı illərində eftalitlər Aşina türkləri tərəfindən fəth edilib.[1] Onlara bəzən Ağ Hunlar (İran dillərində "Spet Xyon" və sanskritdə "Sveta-huna" kimi) deyilir.[2][3]

İran[4][5][6][7][8] və ya Altay[9][10][11][12][13][14] mənşəli olmaları ilə bağlı mənbələr vardır. Ən çox qəbul edilən variant eftalitlərin türk olduqları, daha sonra Baktriya dilini qəbul etdikləridir.[15]

"Eftalitlər" adının özü mənbələrdə V əsrin ikinci yarısına aid edilir və erməni tarixçisi Lazar Parpetsi tərəfindən "heptal" şəklində; bu ad onu yeddi tayfadan (haft, hapt – İran dillərində "yeddi" deməkdir) ibarət olan massaget tayfalarından birinin adı kimi izah etməyin mümkünlüyünü göstərir. Bizanslı Feofan eftalitlər padşahının (Eftalitlərin tarixi onun hakimiyyəti dövründən başlayır) Vəxşunvar (Ahşunvar) adını daşıdığını, eftalan adlandığını və bu adla onun tayfasının "Eftalit" adını aldığını bildirir. ". Çin salnaməsi olan "Tanq-şu" (X əsr) bu məlumatı təsdiq edir: "E-da padşahın soyadı idi; sonralar onun xələfləri dövləti bu ümumi adla adlandırmağa başladılar".[16] Sergey Tolstov[rus.] eftalitlərin adının massagetlərin adının türkləşmiş formasının təhrifi olduğunu irəli sürdü ("Qweta-ali" — burada "qweta" massagetlərin öz adıdır, "el" isə türkcədən gəlir " xalq", "tayfa", yəni "Qweta xalqı"), yəni onların simasında qədim Aral sahillərində qalan massagetlərin varisini göstərir.[17]

457-ci ildə Eftalit padşahı Vəxşunvar[türk.] ToxaristanBədəxşanı özünə tabe etdi, Mərvi işğal etdi və İrana ağır xərac qoydu. Sonra eftalitlər KabilPəncab vadisini tutdular, Qaraşəhr, Kaşqar və Xotanı fəth etdilər. Beləliklə, onlar Türkmənistan, Özbəkistan, Tacikistan, QırğızıstanƏfqanıstan ərazilərini qüdrətli vahid dövlətdə birləşdirdilər. Bundan əlavə, şərqə doğru genişlənmələri zamanı Hindistan və Pakistanın şimal hissələrini (Kəşmir və Pəncab) ələ keçirdilər, daha sonra 460-cı ildən bəri Qupta imperiyasına qarşı bir neçə kampaniya apardılar və onların dövlətçiliyini məhv etdilər.

I Firuzun oğlu I Qubad "maqlar" və zadəganlar tərəfindən öz ölkəsindən qovularaq onu girov saxlayan padşahın yanına qaçaraq onun qızına orada evləndirir. Qayınatası Qubadın xahişi ilə ona bir ordu verdi, onun köməyi ilə Qubad yenidən taxta çıxdı və Bizansa tabe olan Asiya ərazilərinə qarşı yürüş etdi. Bu kampaniyalar nəticəsində Konstantinopol təzminat ödəməyə məcbur oldu.[18]

Qeyd etmək lazımdır ki, Josef Markwart[türk.] ağ hunlarla dəfələrlə adı çəkilən kadisenlər – erməni mənbələrinin "Katiški"[19][20][21] ilə əlaqələndirir. Josef Markwart əvvələr onları xionitlər, yoxsa eftalitlər kimi hesab etməkdə tərəddüd edirdi, lakin sonrakı yazılarında onları eftalitlər kimi qeyd etdi.[22]

  1. Kurt Behrendt, Pia Brancaccio. Gandharan Buddhism: Archaeology, Art, and Texts. — UBC Press, 2011-11-01. — С. 132. — 328 с. — ISBN 978-0-7748-4128-3.
  2. Dignas, Beate. Rome and Persia in Late Antiquity: Neighbours and Rivals / Beate Dignas, Engelbert Winter. — Cambridge University Press, 2007. — P. 97. — ISBN 978-0-521-84925-8.
  3. Goldsworthy, Adrian. The Fall of the West: The Death Of The Roman Superpower. — Orion, 2009. — ISBN 978-0-297-85760-0.
  4. Г. А. Брыкина. Средняя Азия и Дальний Восток в эпоху средневековья: Средняя Азия в раннем средневековье. — Наука, 1999. — С. 12. — 376 с. — ISBN 978-5-02-008617-3.
  5. Пономарёв, Борис Николаевич. История СССР с древнейших времен до наших дней. Том 1. — Наука, 1966. — С. 294.
  6. Массон В. М., Ромодин В. А. История Афганистана: С древнейших времен до начала XVI в. / Р. Т. Ахрамович, О. В. Ганковский, В. А. Лившиц.. — Москва: Наука, 1964. — С. 206. — 461 с.
  7. Дьяконов Игорь Михайлович, Кауфман К. В., Лившиц Владимир Аронович — О древней согдийской письменности Бухары // Вестник древней истории № 1(47). — Москва: Академия наук СССР, 1954. — С. 157. — 260 с.
  8. Советская этнография № 2 / Петрова-Аверкиева Ю. П.. — Москва: Акаде́мия нау́к СССР, 1975. — С. 133. — 188 с.
  9. M.A. Shaban. Khurasan at the Time of the Arab Conquest // C.E. Bosworth (redaktor). Iran and Islam in memory of the late Vlademir Minorsky. Edinburgh University Press. 1971. səh. 481. ISBN 0-85224-200-X.
  10. Christian, David. A History of Russia, Inner Asia and Mongolia. Oxford: Basil Blackwell. 1998. səh. 248.
  11. Kurbanov, 2010. səh. 14
  12. Adas, Michael. Agricultural and Pastoral Societies in Ancient and Classical History. Temple University Press. 2001. səh. 90. ISBN 978-1-56639-832-9.
  13. Baumer, 2018. səh. 97–99
  14. Talbot, Tamara Abelson Rice (Mrs David. Ancient arts of Central Asia. Thames and Hudson. 1965. səh. 93. ISBN 978-0-19-520001-0.
  15. Rezakhani, 2017. səh. 135. "The suggestion that the Hephthalites were originally of Turkic origin and only later adopted Bactrian as their administrative, and possibly native, language (de la Vaissière 2007: 122) seems to be most prominent at present."
  16. История народов Узбекистана. — Изд-во АН-УзССР, 1950. — С. 126. — 472 с.
  17. Толстов С. П. По следам древнехорезмийской цивилизации. — М.Л.: изд-во Академии наук СССР, 1948. — С. 211. — 328 с.
  18. Н. Пигулевская. Сирийские источники по истории народов СССР. — М. — Л., 1941. — С. 62–65.
  19. Дьяконов, Игорь Михайлович. История Мидии: От древнейших времен до конца IV в до н.э. / Тревер К. В.. — М-Л: АН СССР, 1956. — С. 417. — 488 с.
  20. Габриелян Р. А. Армения и Атропатена / ред. Варданян В. М. — Ереван: Российско-армянский университет, 2002. — С. 71. — 318 с.
  21. Айказ Геворгян. Этномин kadish в армянской историографии // Caucaso-caspica № 1: Труды института автохтонных народов Кавказско-Каспийского региона. / Под ред. Г. Асатряна. — Ереван: Российско-армянский университет, 2016. — С. 301–302. — 340 с. — ISBN 978-9939-67-157-4.
  22. Нина Викторовна Пигулевская. Сирийские источники по истории народов СССР. — Изд-во Академии наук СССР, 1941. — С. 48. — 188 с.