Anıtqəbirin tarixi

Anıtqəbir məqbərəsinin öndən görünüşü

Ankara ilinin Çankaya ilçəsində yerləşən və Mustafa Kamal Atatürkün məqbərəsinin yer aldığı bina kompleksi olan Anıtqəbirin tikilməsi ideyası Atatürkün 10 noyabr 1938-ci ildə ölümündən sonra ortaya çıxdı. Atatürkün nəəşinin Ankarada bir məqbərə tikilənə qədər Ankara Etnoqrafiya Muzeyində qalmasına qərar verildi.

Məqbərənin tikiləcəyi yeri müəyyən etmək üçün hökumət tərəfindən komissiya yaradıldı. Hazırlanan hesabata uyğun olaraq Cümhuriyyət Xalq Partiyası parlamenti qrupunun 1939-cu il yanvarın 17-də keçirilən iclasında binanın Rasattəpədə tikilməsi qərara alındı. Bu qərardan sonra, binanın dizaynını müəyyən etmək üçün 1 mart 1941-ci ildə beynəlxalq layihə müsabiqəsi elan edildi. 2 mart 1942-ci ildə başa çatan müsabiqənin qiymətləndirilməsi nəticəsində bəzi dəyişikliklərlə Emin Onat və Orhan Ardanın layihəsinin həyata keçirilməsinə qərar verildi. Təqdim olunan ikinci layihədə bir daha edilən dəyişikliklərdən sonra memarların yaratdığı üçüncü layihə 4 iyul 1944-cü ildə İctimai İşlər Nazirliyi ilə memarlar arasında imzalanmış müqavilə ilə icra mərhələsinə keçdi. Tikintiyə 9 oktyabr 1944-cü ildə təməlqoyma mərasimi ilə başlanıldı.

Dörd hissədə aparılan tikintinin birinci hissəsinə torpaq sahəsində qruntların hamarlanması və xiyabanın divarlarının tikintisi daxil idi. 4 sentyabr 1944-cü ildə açılan tender nəticəsində məsuliyyəti Hayri Kayadelənə məxsus Nurhayr şirkəti öz üzərinə götürdü. 1945-ci ilin sonunda tamamlanacaq birinci hissədə tikinti işləri davam edərkən, 1945-ci il avqustun 18-də tikintinin ikinci hissəsi üçün tender elan edildi. Rar Türk bu hissənin tikintisini öhdəsinə götürərkən qrunt tədqiqatının hazırlanması, məqbərənin bünövrə sisteminin dəyişdirilməsi, dəmir-beton və statik hesablamaların aparılması və bu hesablamaların haqqının ödənilməsi səbəbindən tikinti prosesi ləngidi. 1947-ci ildə inşaasına başlanılan ikinci hissəsə 1950-ci ilin 11 sentyabrında tamamlandı. Anıtqəbirə gedən yolların, Aslanlar yolu və mərasim sahəsinin daş üzlük işləri, məqbərə binasının yuxarı mərtəbəsinin daş üzlənməsi, pilləkənlərin tikintisi, dəyişdirilməsini əhatə edən üçüncü hissə üzrə tender layihəsini Hədəf Ticarət qazandı.

1950-ci il ümumi seçkiləri ilə hakimiyyətə gələn Demokrat Partiyası hökuməti dövründə tikinti prosesinin tezləşdirilməsi və pula qənaət etmək üçün 1950-ci ilin noyabrında layihədə bəzi dəyişikliklər edildi. Müzəffər Budakın şirkəti 6 iyun 1951-ci ildə tikintinin dördüncü və sonuncu hissəsi üçün elan edilən tenderin qalibi oldu. Bu hissəyə; Fəxri zalın aşağı döşəməsi və Fəxri zalın ətrafındakı sərdabələr, daş döşəmələr və mərmər işləri daxil idi. Mozaika və freska dekorasiyaları üçün heç bir komissiya yaradılmadı və müsabiqə də təşkil olunmadı. Bəzi problemlər səbəbindən Anıtqəbir 1953-cü ilin oktyabrında nəzərdə tutulduğu vaxtdan gec tamamlandı. Layihənin ümumi dəyəri təxminən 20 milyon lirə ilə tamamlandı ki, bu da büdcədən ayrılan 24 milyon lirəyə təxminən 4 milyon lirə qənaət demək idi. 1953-cü il noyabrın 10-da Atatürkün cənazəsi buraya köçürüldü. 1973-cü ildən İsmət İnönünün məzarının da olduğu Anıtqəbirdə 1966-cı ildə dəfn edilən Camal Gürsəlin, 1960–1963-cü illərdə dəfn edilən 11 nəfərin cənazəsi 1988-ci ildə Anıtqəbirdən köçürüldü.

Tikintidən öncə

Məqbərənin yerinin müəyyən edilməsi

Atatürkün ölümündən sonra çəkilmiş fotoşəkili (10 noyabr 1938)

Mustafa Kamal Atatürk 1938-ci il noyabrın 10-da İstanbulda Dolmabağça sarayında vəfat etdikdən sonra onun dəfn olunduğu yerlə bağlı mətbuatda müxtəlif müzakirələr başladı. 10 noyabr 1938-ci il tarixli "Vaxt" və 11 noyabr 1938-ci il tarixli "Tan" qəzetlərində Atatürkün harada dəfn ediləcəyinin dəqiq məlum olmadığı və bu qərarın Türkiyə Böyük Millət Məclisi tərəfindən veriləcəyi yazılmışdı. Məzarın Çankaya köşkü ilə yanaşı, Ankara qalasının mərkəzində, birinci parlament binasının bağçasında, Atatürk parkı və ya Atatürk Meşə Fermasında tikilməsi ilə bağlı mümkün mülahizlər yazılmışdı. Noyabrın 13-də Hökumət Atatürkün cənazəsinin onun üçün məqbərə tikilənə qədər Ankara Etnoqrafiya Muzeyində qalması ilə bağlı qərar verdiyini açıqladı. 15 noyabr tarixli "Axşam" qəzetində isə məqbərənin Ankara Etnoqrafiya Muzeyinin yerləşdiyi ərazidə tikilmə ehtimalının yüksək olduğu yazılmışdı. Dəfnin Ankaradan başqa yerdə keçirilməsi ilə bağlı yeganə təklifi İstanbul valisi Muhittin Üstündağ Rəyasət Heyətinin Baş katibi Həsən Rıza Soyaka etsə də, onun təklif qəbul edilmədi. Noyabrın 19-da İstanbuldan Ankaraya gətirilən cənazə noyabrın 21-də təşkil edilən mərasimlə muzeyə qoyuldu.

Noyabrın 28-də açılan Atatürkün vəsiyyətnaməsində dəfn olunduğu yerlə bağlı heç bir açıqlama olmasa da, sağlığında bu məsələ ilə bağlı bəzi sözlü ifadələri olmuşdu. Afət İnan 26 iyun 1950-ci il tarixli "Ulus" qəzetindəki reportajında bununla bağlı bəzi xatirələrini paylaşdı. Xəbərə əsasən Atatürk, Rəcəb Pekerin məzar yeri üçün Ulus meydanından Ankara Dəmiryolu Stansiyasına gedən yolda kəsişməni etdiyi təklifə cavabında: "Yaxşı və izdihamlı yerdir. Amma mən belə bir yeri millətimə vəsiyyət edə bilmərəm."-deyə bildirib. İnan həmçinin 1932-ci ilin yayında söhbət zamanı Atatürkün Çankayada dəfn edilməsini istədiyini də bildirib. Lakin Atatürk, həmin günün gecəsi avtomobillə Çankayaya qayıdarkən öz-özünə "Millətim məni harada istəsə dəfn etsin, amma xatirələrimin yaşayacağı yer Çankaya olacaqdır" dediyini də bildirib. Münir Xeyri Egeli 1959-cu ildə yazdığı xatirələrində Atatürkün Meşə Fermasında bir təpədə, dörd tərəfi və üstü örtülməmiş, qapısında "Gəncliyə xitab" sözləri yazısı olan məzarının olmasını istədiyini qeyd etmişdi.

Atatürkün dəfn mərasimindən görüntü (19 noyabr 1938)

Baş nazir Cəlal Bayar, Cümhuriyyət Xalq Partiyası Parlament Qrupunun noyabrın 29-da keçirilən iclasında məqbərənin yerini müəyyənləşdirmək üçün ekspertlər tərəfindən yaradılan komissiyanın hazırladığı hesabatın qrupa təqdim edildikdən sonra icraya başlanılacağını bildirdi. Baş nazir müşaviri Kamal Gedeləçin sədrliyində; Milli Müdafiə Nazirliyindən generallar Sabit və Hakkı, Bayındırlıq Nazirliyinin Tikinti işləri üzrə baş direktoru Kazım, Daxili İşlər Nazirliyinin müşaviri Vehbi Dəmirəl və Milli Təhsil Nazirliyinin Ali Təhsil müdiri Cavad Dursunoğlu tərəfindən yaradılmış komissiyanın ilk iclası 6 dekabr 1938-ci ildə keçirildi. Bu iclasın sonunda komissiya, 1938-ci il dekabrın 16-da keçirməyi planlaşdırdıqları ikinci iclasa Bruno Taut, Rudolf Bellinq, Leopold Levi, Henri Prost, Klemens Holzmeyster və Herman Yansenin dəvət edilməsi və bu nümayəndə heyətinin fikirlərinin öyrənilməsi qərarına gəldi. Nazirlər Şurası dekabrın 24-də, nümayəndə heyətinin rəyindən sonra hesabata baxılması üçün məlumatları Cümhuriyyət Xalq Partiyası Parlament Qrupuna göndərdi. 3 yanvar 1939-cu ildə keçirilən məclis qrup toplantısında, Falih Rıfkı Atay, Rasih Kaplan, Mazhar Germen, Sürəyya Örgəevrən, Refet Canıtez, İsmət Əkər, Münir Çağıl, Mazhar Müfit Qansu, Nəcip Əli Küçüka, Nafi Atuf Qansu, Salah Cimcoz, Saim Uzəl, Fərid Cəlal Güvən, Tevfik Tarman və Mithat Aydından ibarət 15 nəfərdən ibarət CHP Anıtkabir Partiya Qrup Komissiyası quruldu. Komissiyanın yanvarın 5-də keçirilən ilk iclasında komissiyanın sədri Çağıl, katibliyə Güvən, məruzəçilər isə Atay, Örgəevrən və Qansu seçildilər. Komissiya yeri müəyyən etmək üçün yaradılmış komitənin təklif etdiyi doqquz bəndi gözdən keçirdi. Çankaya köşkü ətrafında, Etnoqrafiya Muzeyi, Yaşıl təpə, Timur (və ya Hıdırlık) təpəsi, Gənclik Parkı, Ankara Kənd Təsərrüfatı Məktəbi, Meşə ferması, Məhbuslar Evi və Türkiyə Böyük Millət Məclisi binasının arxasındakı təpə üzərində araşdırmalar aparıldı. Yanvarın 5-də keçirilən iclasda sadalananlardan əlavə yeni yerlərin araşdırılması da qərara alındı.

Anıtqəbirin tikintisindən öncə Rasattəpədən Ankaranın görünüşü

Yanvarın 17-də keçirilən komissiya iclasında Mithat Aydının irəli sürdüyü təklifə uyğun olaraq, həmin gün Rasattəpədə də araşdırmalar aparıldı. Komissiya üzvlərindən Sürəyya Örgəevrən Rasattəpə haqqında: "Zirvəyə çıxıb Ankaraya baxdığınız zaman bir ucunda Dikmən, digər ucunda Etlik Bağları ilə bitən sevimli ayparanın ortasındakı ulduzun üzərində olduğunuzu hiss edəcək və müşahidə edəcəksiniz". Atay, Cimcoz və Güvən isə məqbərənin Çankaya təpəsində tikilməsində qərarlı olduqlarını bildirdilər. Həmin gün keçirilən səsvermədə 11 üzvün dəstəyi ilə məqbərənin Rasattəpədə tikilməsi qərarı verildi.

İnşaat ərazisində ilk ekspropriasiyalar

Məqbərənin tikiləcəyi ərazinin bir hissəsi fiziki şəxslərə məxsus olduğundan bu sahənin ekspropriasiyası zərurəti yarandı. Bununla bağlı ilk açıqlamanı 23 may 1939-cu ildə Türkiyə Böyük Millət Məclisində keçirilən büdcə danışıqları zamanı baş nazir Rəfiq Saydam verdi. Saydam, Rasattəpədə kadastr işlərinin və ərazinin sərhədlərinin müəyyən edildiyini bildirdi. O, Anıtqəbir üçün büdcədən ümumilikdə 250 min türk lirəsi, ekspropriasiya haqqı üçün 205 min türk lirəsi və beynəlxalq layihə müsabiqəsi üçün 45 min türk lirəsi ayrıldığını, ekspropriasiya olunacaq torpaq sahəsi 287000 m² olduğunu və bu əraziyə 205 min türk lirəsi xərclənməsinin nəzərdə tutduğunu bildirdi.

Daxili İşlər Nazirliyi tərəfindən hazırlanan və Anıtqəbirin tikiləcəyi ərazinin sərhədlərini tənzimləyən plan 23 iyun 1939-cu ildə tamamlandı, 7 iyul 1939-cu ildə Nazirlər Şurası tərəfindən təsdiq edildi. Ekspropriasiya işləri ilə məşğul olmaq üçün Baş nazirlik Vehbi Dəmirəlin başçılığı ilə komissiya təşkil etdi. O, Ankara Bələdiyyəsinə bildiriş göndərərək plan çərçivəsində müsadirə prosedurlarına başlanılmasını istədi.

1940-cı il martın 26-da partiya məclis qrupunun iclasındakı çıxışında Saydam həmin tarixə qədər 280000 m² ərazinin ekspropriasiyasına baxmayaraq, torpağın Anıtqəbir üçün kifayət etmədiyini və daha 230000 m² ərazinin ekspropriasiyasına ehtiyac olduğunu bildirdi. İkinci Anıtqəbir planı Daxili İşlər Nazirliyi tərəfindən 5 aprel 1940-cı ildə tamamlandı. Bu plana görə, ərazinin ümumi sahəsi 542 8572 m² idi. Ekspropriasiya üçün 886 min 150 lirə və 32 kuruş ödənilməsi nəzərdə tutulurdu. İkinci plan aprelin 20-də Nazirlər Şurası tərəfindən təsdiq edilmişdi. 1940-cı il büdcəsindən ekspropriasiya üçün ayrılan pul 1.000.000 lirəyə qədər artırıldı.

1944-cü ilin noyabrında parlamentdə keçirilən müzakirələr zamanı İctimai İşlər naziri Sırrı Day, Anıtqəbirin tikintisi üçün o vaxta qədər 542.000 m² ərazinin ekspropriasiya edildiyini, bunun 502.000 m²-nin fərdi şəxslərdən alınaraq müsadirə edildiyini, 28.000 m²-nin isə xəzinədarlığa aid olduğunu bildirdi.

Layihə prosesi

Layihə müsabiqəsi

Ulus qəzetinin Anıtqəbir layihəsinə həsr olunmuş səhifəsi (10 noyabr 1944)

1939-cu il oktyabrın 6-da Cümhuriyyət Xalq Partiyasından olan deputatlardan ibarət komissiya Anıtqəbirin layihəsi üçün beynəlxalq layihə müsabiqəsi təşkil etmək qərarına gəldi. Rəfiq Saydam 21 noyabr 1939-cu ildə Anıtqəbirin tikintisi üçün beynəlxalq layihə müsabiqəsi keçiriləcəyini elan etdi. Saydam 1940-cı il 26 mart tarixli çıxışında müsabiqənin spesifikasiyası və texniki proqramının beynəlxalq memarlar nizamnaməsinə uyğun hazırlandığını bildirdi. Anıtqəbir Komissiyasının 18 fevral 1941-ci ildə dərc etdiyi yazıda "belə mühüm tikintiləri yaradan" türk və qeyri-türk mühəndis, memar və heykəltəraşların iştirakı ilə açıq layihə müsabiqəsi təşkil edilməsinə qərar verildiyi və bu müsabiqəyə müraciətlərin 31 oktyabr 1941-ci ildə başa çatacağı vurğulanmışdır. Sonrakı dövrdə müsabiqəyə daha çox türk memarlarının müraciət etməsinə şərait yaradıldı. Daha sonra TBMM-in 25 dekabr 1946-cı ildə keçirilən Baş Assambleyasında Cövdət Kərim İncədayının verdiyi açıqlamalara görə, ilk növbədə, beynəlxalq müsabiqəyə elan edilsə də, İkinci Dünya müharibəsi səbəbindən "az iştirak" və "qeyri-qənaətbəxş təkliflər" səbəbindən ikinci müsabiqə yarışı elan edilıdi.

Müsabiqə 1941-ci il martın 1-də başladı. Şərtlərə görə, ən azı üç nəfərdən ibarət münsiflər heyəti birinci yer üçün hökumətə üç layihə təklif edəcək və hökumət onlardan birini seçəcəkdi. Birinci layihənin sahibinə tikintiyə nəzarət hüququnun və tikinti dəyərinin 3%-i, münsiflər heyətinin tövsiyə etdiyi digər iki layihənin sahiblərinə 3000 lirə və digər layihələrdən birinə və ya bir neçəsinə fəxri ad olaraq 1000 lirə ödəniləcəkdi. Şərtlərə əsasən, tikintinin təxmini dəyəri 3.000.000 lirədən çox olmamalı idi. Sarkofaqın yerləşəcəyi Şərəf salonunun quruluşunu Anıtkabirin mərkəzi olaraq göstərən şərtnamədə, Altı oxun bu hissədə simvollaşdırılması da yer aldı. Bu binadan başqa “qızıl kitab” adlanan xüsusi dəftərin yerləşdiyi zalda Atatürk muzeyi də planlaşdırılırdı. Həmçinin ziyarətçilərin daxil ola biləcəyi əsas fəxri giriş və abidənin qarşısında meydan da olacaqdı. Əsas binalardan başqa, dayanacaq, idarə və baxıcı otaqları kimi köməkçi tikililər də şərtnaməyə daxil edilmişdi.

Müsabiqənin münsiflər heyəti, 1941-ci ilin oktyabrı nəzərdə tutulan bitmə tarixinə qədər müəyyən edilmədi. Həmin ay İvar Tenqbom ilk münsiflər heyətinin üzvü seçildi. Nazirlər Şurasının 25 oktyabrda qəbul etdiyi qərarla müsabiqə müddəti 2 mart 1942-ci ilə qədər uzadıldı. Sonrakı dövrdə daha iki münsif üzvü Karol Vayxinger və Paul Bonatz müəyyənləşdi. Müsabiqə başa çatdıqdan sonra 11 mart 1942-ci ildə Arif Hikmət Holtay, Muammər Çavuşoğlu və Mühlis Sərtəl türk münsiflər heyətinin üzvləri təyin edildi və münsiflər heyətinin ümumi sayı altıya çatdı.

Layihənin müəyyənləşdirilməsi

Müsabiqədə ikinci yerin qalibləri olmuş Yohannes Krüqer və Arnaldo Foşininin layihələri

Müsabiqəyə Türkiyədən 25, Almaniyadan 11, İtaliyadan 9, Avstriya, Çexoslovakiya, Fransa və İsveçrədən bir layihə olmaqla ümumilikdə 49 layihə göndərildi. Qiymətləndiriləcək 47 layihə 1942-ci il martın 11-də münsiflər heyətinə təqdim edildi. Ertəsi gün ilk iclasını keçirən münsiflər heyətinin sədri Paul Bonatz, məruzəçisi isə Muammər Çavuşoğlu seçildi. Nümayəndə heyəti ilk iclasını Baş nazirlik binasında, sonrakı görüşlərini isə Sərgi Evində keçirdi. Qiymətləndirmə zamanı münsiflər heyətinin üzvləri hansı layihənin kimə aid olduğunu bilmirdilər. İlkin mərhələdə təqdim edilmiş 17 layihə təqdir almadı, növbəti mərhələyə keçmədi. Komitə qalan 30 layihə haqqında da hesabat hazırladı. 19 layihə də bu hesabatdan keçmədi, 11 layihə isə üçüncü baxışa buraxıldı. Münsiflər heyəti martın 21-də işini yekunlaşdıraraq, öz hesabatlarını Baş Nazirliyə təqdim etdilər. Hökumətə təqdim edilən hesabatda Yohannes Krüqer, Emin Onat, Orhan Arda və Arnaldo Foşinə məxsus layihələr seçildi. Amma hər üç layihənin də əlavələrə ehtiyacı olduğu vurğulandı. Hesabatda, həmçinin Həmid Kəmali Söyləməzoğlu, Kamal Əhməd Aru və Rəcayi Ağçay, Mehmed Əli Xəndan və Firudin Ağozan, Covanni Muzio, Roland Ron və Cüzeppe Vakkaro və Gino Franzinin layihələrində fəxri adların verilməsi təklif də yer almışdı. Hesabatda yer alan bütün qərarlar yekdilliklə qəbul edildi. TBMM sədri Əbdülxaliq Renda və Baş nazir Rəfiq Saydam martın 22-də Sərgi Evinə gedərək layihələri araşdırdılar. Hazırlanan hesabatın xülasəsi Baş Nazirlik tərəfindən 23 martda ictimaiyyətlə paylaşıldı.

Mayın 7-də prezident İsmət İnönü başçılığı ilə keçirilən Nazirlər Kabinetinin iclasında Emin Onat və Orhan Ardanın layihəsi müsabiqənin qalibi müəyyən edildi. Münsiflər heyətinin təklif etdiyi digər iki layihə ikinci, beş layihə isə fəxri adlara layiq görüldü. Lakin hökumət ilk seçdiyi layihə də daxil olmaqla heç bir layihənin həyata keçirilməyəcəyinə qərar vermişdi. Müsabiqə şərtnaməsinin 20-ci maddəsinin ikinci bəndinə görə, layihə sahiblərinə 4000 lirə təzminat ödənildi. İyunun 9-da hökumət, bəzi tənzimləmələrdən sonra Onat və Ardanın layihəsinin həyata keçirilməsinə qərar verildiyi açıqladı. 5 aprel 1943-cü ildə Baş Nazirlik Onat və Ardaya münsiflər heyətinin təklifinə əsasən altı ay ərzində yeni layihə hazırlamalarını tapşırdı.

Müəyyən edilmiş layihəyə edilən dəyişikliklər

Müsabiqə nəticəsində seçilən Anıtqəbir layihəsinin məqbərə hissəsinin ilkin variantı

Onat və Arda münsiflər heyətinin hesabatına uyğun olaraq layihədə bəzi dəyişikliklər etdilər. Məqbərə, təpənin şimal-şərq sərhəddinə doğru çəkilməklə abidənin istiqaməti dəyişdirildi. Hesabatda abidəyə gedən yolun pilləkənsiz olması təklif olunmuşdu. Bu təklifə uyğun olaraq layihədəki pilləkənlər sökülərək abidə ərazisinə girişi təmin edən hissə üçün, bir qədər əyilmə ilə təpənin ətrafında sərbəst dönən əyri şose yolu tətbiq edildi. Beləliklə giriş, Qazi Mustafa Kamal Bulvarına uzanan pilləkənli yoldan Tandoğan Meydanı istiqamətinə doğru aparıldı. Bu yol məqbərə ərazisinin şimalına çatırdı. Fəxri zal üçün təpənin şimal-qərb istiqamətindən 350 m məsafədə uzanan ərazidən istifadə edilməklə, 180 m uzunluğunda xiyaban nəzərdə tutulmuşdu. Memarlar, sərv ağaclarından istifadə etməklə ziyarətçiləri şəhərin panoramasından ayırmağı hədəfləyirdilər. 4 m hündürlüyündəki pilləkənlərlə xiyabanın əvvəlindəki iki gözətçi qülləsinə qalxmaq planlaşdırılırdı. Layihədə edilən bu dəyişikliklərlə Anıtqəbir: mərasim meydanı və xiyaban olmaqla iki yerə bölündü.

Layihənin ilk variantında məqbərəni əhatə edən təqribən 3000 m uzunluğunda divarlar var idi. Münsiflər heyətinin hesabatında "bu divarların sadələşdirilsəməsi" tələbi irəli sürüldü. Giriş yolu təpənin başında yerləşdirilib məqbərə ilə birləşdirildiyi üçün memarlar, bu divarları götürüb məqbərənin ətrafındakı parkı ictimai bağa çevirməyi məsləhət bidilər.

Layihədə edilən dəyişikliklərdən biri də, xiyabandan keçən mərasim meydanı, 90×150 m və 47×70 m ölçülərində olan iki kvadrata bölündü. Böyük meydanın hər dörd küncündə qüllələr olduğu halda, bu meydandan yüksəkdə yerləşən və bir tərəfdən muzeylərlə, digər tərəfdən isə inzibati binalarla əhatə olunmuş kiçik meydandan məqbərəyə pilləkənlərlə çıxılırdı.

Layihənin ilkin variantında Fəxri zalın görünüşü

Birinci layihəyə əsasən məqbərə üzərində və xaricində Türkiyə İstiqlaliyyət müharibəsi və Atatürk islahatlarını əks etdirən relyeflər var idi. Edilən dəyişikliklərlə məqbərənin içindəki muzey və inzibati bölmələr buradan çıxarılaraq məqbərənin xaricinə daşınıldı. Birinci layihədə Fəxri zalın mərkəzində yerləşən sarkofaq, pillələrlə qaldırılaraq binanın şimal-şərq istiqamətinə açılan və Ankara qalasına baxan pəncərənin qarşısına çəkildi. Fəxri zala "daha mənəvi abu-hava qatmaq" və bu yerin işıqlandırılması üçün tavanda açılan deşiklər də edilən dəyişikliklərlə birlikdə götürüldü.

Onat və Ardanın hazırladıqları yeni layihəni araşdırmaq və bununla bağlı hesabat hazırlamaq üçün Baş Nazirlik 27 oktyabr 1943-cü ildə Təhsil Nazirliyi və İctimai İşlər Nazirliyinə göndərdiyi məktubda, Pol Bonatzla birgə işləmək üçün ekspert nümayəndə tələb edirdi. İctimai İşlər Nazirliyi, noyabrın 2-də Tikinti və Yenidənqurma İşləri başçısı Sırrı Sayarı, Təhsil Nazirliyi isə 5 noyabr tarixli məktubunda Rəssamlıq Akademiyası Memarlıq şöbəsinin müdiri Sədat Haqqı Əldəmi tövsiyə etdilər. Memarların hazırladığı ikinci layihə və bu layihənin maketi 8 noyabr 1943-cü ildə Anıtqəbir Komissiyasına təqdim edildi. Prezident İsmət İnönü layihəni noyabrın 17-də, Nazirlər Şurası isə noyabrın 18-də layihəni və komissiyanın hesabatını nəzərdən keçirdi. İdarə heyəti, layihənin həyata keçirilməsinə qərar verdi. Anıtqəbirin tikintisini həyata keçirmək tapşırığı noyabrın 20-də İctimai İşlər Nazirliyinə həvalə edildi. Baş nazir Şükrü Saracoğlu açıqlamasında memarların layihədəki dəyişiklikləri iki aya tamamlayacaqlarını və tikintiyə 1944-cü ilin yazında başlanacağını bildirdi.

Nazirlər Şurasının qərarından sonra Onat və Arda layihələrində bəzi dəyişikliklər edərək üçüncü layihəni hazırladılar. 180 m uzunluğunda olan xiyaban 220 m-ə qədər uzadıldı. Bu yeni layihənin maketi 1944-cü il aprelin 9-da yaradılan Respublika İctimai İşlər Sərgisində nümayiş etdirildi. 4 iyul 1944-cü ildə Onat və Arda ilə imzalanan müqavilə ilə layihənin icra mərhələsinə başlanıldı.

İnşaat prosesi

İnşaatın birinci hissəsi

Şükrü Saracoğlu təməlqoyma mərasimində (9 oktyabr 1944)

1944-cü ilin avqustunda tikinti işləri proqramını hazırlayan İctimai İşlər Nazirliyi 1947-ci ildə Cümhuriyyət Xalq Partiyasının 7-ci növbədənkənar qurultayına qədər tikintini başa çatdırmağı planlaşdırırdı. Birinci mərhələdə tikinti üçün İctimai İşlər Nazirliyinə 1.000.000 lirə müavinət ayrıldı. Nazirlik tərəfindən 4 sentyabr 1944-cü ildə tikintinin birinci hissəsi üçün elan edilmiş tenderdə Hayri Qayadələnə məxsus Nurhayr şirkəti qalib gəldi. 9 oktyabr 1944-cü ildə Anıtqəbirin təməlqoyma mərasimində baş nazir, nazirlər, mülki və hərbi bürokratlar iştirak etdilər.

Oktyabrın 12-də hökumət tikintiyə vəsaitin ayrılması üçün icazə tələb edən qanun layihəsini hazırladı. Noyabrın 1-də Baş Nazirlik tərəfindən parlamentə təqdim edilən layihəyə əsasən, 1945-1949-cu illər üçün İctimai İşlər Nazirliyinə hər il 2.500.000 lirədən çox olmamaq şərti ilə 10.000.000 lirəyə qədər müvəqqəti öhdəliklər götürmək səlahiyyəti verildi. Qanun layihəsi noyabrın 22-də Parlamentin Baş Assambleyasında qəbul edildi. 4677 saylı Atatürk türbəsinin inşası haqqında qanun 4 dekabr 1944-cü il tarixli Türkiyə Respublikasının Rəsmi Qəzetində dərc olunduqdan sonra qüvvəyə mindi.

Tikintiyə nəzarət Bayındırlıq Nazirliyi (Ekologiya, Şəhərsalma və İqlim Dəyişiklikləri Nazirliyi) nəzdindəki İnşaat və İnkişaf İşləri Müdirliyi tərəfindən həyata keçirildiyi halda, Orxan Ardaya 1945-ci il may ayının sonunda tikintiyə nəzarət etmək üçün vəzifə verildi və onun daimi olaraq tikintiyə rəhbərlik etməsi qərara alındı. Əkrəm Dəmirdaş tikintiyə nəzarət şefi təyin edilsə də, 29 dekabr 1945-ci ildə Dəmirdaş vəzifəsindən çıxdı və onun yerinə Səbihə Rüfət Gürayman gəldi. Tikintinin birinci hissəsi 1945-ci ilin sonunda tamamlandı və bura 900 min lirə vəsait xərclənildi. Rasattəpədə yerləşən rəsədxanadan tikinti zamanı inşaat sahəsi kimi istifadə olundu.

İnşaat zamanı arxeoloji tapıntılar

Rasattəpə Beştəpələr adı ilə tanınan tumulus ərazisi idi. Anıtqəbirin inşaası sırasında torpaq tənzimləmələri edilərkən təmizlənməsi lazım olan tümüslərlə Milli Təhsil Nazirliyinin Qədim Əsərlər və Muzeylər Baş İdarəsi və Arxeologiya Muzeyi Müdirliyi maraqlanarkən, qazıntıları Türk Tarix Qurumu apardı. 1 iyul 1945-ci ildə Ankara Universiteti Dil, Tarix və Coğrafiya fakültəsinin professoru Tahsin Özgüç, Türk Tarix Qurumu Mahmud Akok rəhbərliyi ilə arxeoloqlardan ibarət nümayəndə heyəti və İstanbul Arxeologiya Muzeyinin müdiri Nəzih Fıratlı tərəfindən başladılan arxeoloji qazıntılar iyulun 20-də tamamlandı.

İnşaat ərazisindəki iki tumulusun e.ə.VIII əsr Frigiyalılar dövrünə aid olduğu müəyyən edilib. Onlardan biri hündürlüyü 8,5 m, radiusu 50 m olan hörgü təpə idi. Burada ardıc sarkofaqlı 2,5×3,5 m ölçülü monumental qəbir var idi. Digərinin hündürlüyü 2 m, diametri 20-25 m idi. Bu tumulusun içərisində ölçüsü 4,8×3,8 m olan daş qəbir çuxuru var idi. Qazıntılar zamanı qəbir kameralarının içərisindən bəzi əşyalar da tapılıb. Qazıntılar, bölgənin Frigiya dövründə nekropol ərazisində olduğunu göstərir.

Tender və inşaatın ikinci hissəsinin başlanması

Mərasim meydanını əhatə edən binaların tikintisinin aid olduğu inşaatın ikinci hissəsinin tenderi üçün Emin Onatın nəzarəti altında hazırlanan 10.000.000 lirəlik tender sənədi, 12 may 1945-ci ildə Ankaraya gətirildi və Əkrəm Dəmirdaşın nəzarətindən sonra İnşaat və Yenidənqurma İşləri Başçılığına təsdiq üçün təqdim edildi. Tenderdən əvvəl, 1945-ci ilin 16 iyulunda Bayındırlıq Nazirliyi hökumətdən dəyişən qiymətlər əsasında müqavilə imzalamaq üçün icazə tələb etdi. Bu səlahiyyət 23 avqust 1945-ci ildə Nazirlər Şurası tərəfindən təsdiq edildi. 18 avqust 1945-ci ildə Rar Türk şirkəti 21,66 faiz endirimlə tenderi qazandı. Nazirlik ilə şirkət arasında 20 sentyabr 1945-ci ildə müqavilə bağlandı. Anıtqəbirin tikintisi, qrunt tədqiqatının hazırlanması, bünövrə sisteminin dəyişdirilməsi, dəmir-beton və statik hesablamaların aparılması və bu hesablamaların haqqının ödənilməsi səbəbindən ləngidiyi halda, 1947-ci ildə bünövrə tikintisinə başlanıldı. Bayındırlıq Nazirliyinin tələbi ilə Ankara Valiliyi Esənkənt, Sincanköy və Çubuq çayı yataqlarında 1949-cu ilin sonuna qədər tikintidə istifadə üçün dörd qum-çınqıl çuxurunu Rar Türk şirkətinə təsis etdi. 4 noyabr 1945-ci ildə Karabük Dəmir-Polad zavodundan tikinti üçün 35 ton 14 və 18 mm-lik armatur göndərildi. Tikinti və Yenidənqurma İşləri Müdirliyi, 11 noyabr 1947-ci il tarixli məktubu ilə tikintidə istifadə olunacaq sementin Sivas Sement zavodu tərəfindən Rar Türkə göndərilməsinə icazə verdi.

Münsiflər heyətinin “torpaq rəngindən daha açıq rəngli kəsilmiş daşlardan istifadə edilməlidir” təklifinə uyğun olaraq, Əskibazarda daş karxanalarından daşların çıxarılması və hazırlanmasına 1944-cü ildə başlanıldı, həmçinin buradan çıxarılan traverten daşından da istifadə ediləcəkdi. Çanqırı Valiliyi 31 oktyabr 1945-ci ildə Rar Türk şirkətinə bu karxanalardan sarı travertin daşını çıxarmaq üçün lisenziya verdi. Buradan çıxarılan travertinlər İstanbul Texniki Universitetində tədqiq edilmiş və 25 aprel 1947-ci il tarixli hesabata görə daşlarda heç bir problem aşkar edilməmişdi. Mülki Müqavilə Qurumunun Tikinti və Bölgə İşləri Müdirliyinə göndərdiyi 3 noyabr 1948-ci il tarixli məktubda travertin daşlarında dəliklərin olduğu, travertinlərin səthində isə emal olunmağa başlandıqdan sonra dəliklərinrin meydana gəldiyi bildirilmişdir ki, bu da Rar Türklə imzalanan müqaviləyə görə “dəlikli daşlardan heç vaxt istifadə edilməyəcək” şərtinə zidd idi. Ervin Lahın araşdırmalarından sonra hazırlanan hesabatda, bu daşların təbiətən dəlikli olduğu və bu halda heç bir anormal durumun olmadığını bildirildi. Bundan sonra Tikinti və Yenidənqurma İşləri Müdirliyi, şərtnamədə vurğulandığı kimi zədəli materiallardan istifadə maddəsində dəyişiklik elədi. Anıtqəbirin tikintisində istifadə olunan daş və mərmərlər ölkənin müxtəlif yerlərindən gətirilirdi. Ölkədə tikinti üçün daş sənayesi kifayət qədər inkişaf etmədiyindən ölkə daxilində yeni karxanalar açılmaqla yanaşı, karxanaların yerləşdiyi yerlərə yollar çəkilmiş, bura yeni işçi heyətləri cəlb edilmişdir.

Yerüstü tədqiqat işləri

Dekabrın 18-də Bayındırlıq Nazirliyi tərəfindən Anıtqəbirin inşa olunacağı ərazinin zəlzələyə davamlılığı baxımından araşdırılmasına qərar verildi. Həmdi Peynircioğlu, 23 yanvar 1945-ci ildə Bayındırlıq Nazirliyi Tikinti İşləri Müdirliyi tərəfindən ərazinin araşdırılması üçün 26 min lirə qarşılığında açılan tenderi qazandı. Yanvarın 24-də başlayan tədqiqat işlərinə uyğun olaraq, Mineral Tədqiqat və Kəşfiyyat Baş İdarəsi tərəfindən bir yoxlama və iki qazma quyusu açıldı. Malik Sayar torpağın geoloji formalaşmasını tədqiq etdi. Peynircioğlu hazırladığı hesabatı 20 may 1945-ci ildə təqdim etdi. Torpağın və qrunt sularının kimyəvi xüsusiyyətlərinin analizi verilmiş hesabat 1945-ci il dekabrın 1-də təhvil verildi. Hesabata əsasən, yerin altında 1 sm²-lik 3,7 kq ağırlığında gil təbəqəsinin olduğu müəyyən edildi. 155 m dərinliyində qaya qatına və eni 1-1,5 m, hündürlüyü 1-2 m, dərinliyi 6-10 m olan qalereya şəkilli boşluqlara da rast gəlindi. Hesabatda qeyd edildiyi kimi, 2,5 m qalınlığında, 4200 m² dəmir-beton təməl üzərində qurulması planlaşdırılan Anıtqəbirin ölçüləri 56 × 70,9 m olan sərt dəmir-beton şüa plitəsi üzərində qurulması qərara alındı.

Hesabatdan sonra layihədə ediləcək dəyişikliklər hüquqi müstəviyə daşındı. Müsabiqənin spesifikasiyasına uyğun olaraq, layihə sahiblərinə ümumi tikinti dəyərinin 3%-nin ödənilməsi qərara alındı. Tikinti dəyəri 3.000.000 lirə təyin olunsa da, 1944-cü ildə bu rəqəm 10.000.000 lirəyə qədər artırıldı. Onat və Arda, Nazirlik ilə aparılan danışıqlardan sonra imzalanan müqaviləyə əsasən 3.000.000 lirəyə qədər tikinti dəyərindən 3%, qalan 7.000.000 lirədən isə 2% qonorar alacaqdılar. Bundan əlavə, memarlar həmçinin hər kubmetr dəmir-beton üçün 1,75% haqq alacaqdılar. Lakin Sayıştay (Türkiyə Respublikasının Konstitusiyası ilə tənzimlənən maliyyə məhkəmə orqanı) müsabiqə şərtnaməsinin 18-ci maddəsini əsas götürərək, binanın dəmir-beton işlərinin də memarlarının vəzifələrinə aid olduğunu bildirib, müqaviləni dövlət qeydiyyatına almadı. Danışıqlardan sonra memarlar heç bir ödəniş almadan bu öhdəlikləri də üzərlərinə götürdülər və bu işlərin aparılması üçün İstanbulda bir mühəndislik şirkəti ilə 7500 lirə qarşlığında razılaşdılar.

Nazirlik, hazırlıq işlərinin ardından dəmir-beton hesablamalarının yenidən aparılmasını tələb etdi. 17 dekabr 1945-ci il tarixli ərizələrində memarlar təməl sisteminə görə aparılacaq hesablamaların daha baha başa gələcəyini və maliyyə imkanlarının bunu qarşılaya bilməyəciyini bildirdilər. Bundan sonra Nazirlik vəziyyəti Dövlət Şurasına bildirdi. 1946-cı il yanvarın 17-də Dövlət Şurası dəyişikliklə əlaqədar olaraq memarlara əlavə ödənişlərin verilməsi ilə bağlı yeni müqavilənin imzalanmasını qəbul etdi. 12 fevral 1946-cı ildə keçirilən iclasda Anıtqəbirin Rasattəpədə tikilməsinə qərar verildi.

Qərarlara uyğun olaraq memarlar layihədə bəzi dəyişikliklər etdilər. Məqbərə torpaq üzərində zəmin əvəzinə, tağlı arakəsmələrlə ayrılmış dəmir-beton hissədə tikiləcəkdi. Nazirlik, Anıtqəbirin tikintisinin ikinci hissəsi üçün müqavilə imzalanan "Rar Türk" şirkətinə ayrılan vəsaitdən ödəniş etmək istəsə də, Sayıştay şirkətlə bağlanmış müqavilənin 10-cu maddəsinə uyğun olaraq bundan imtina etdi. Bunun üzərinə Rar Türk ilə imzalanmış müqaviləyə maddə əlavə edən Nazirlik bu müqavilənin təsdiqi üçün 27 may 1946-cı ildə Dövlət Şurasına müraciət etdi. Şura 8 iyul 1946-cı ildə əlavə müqaviləni təsdiqlədi. Əlavə edilən müddəaya baxılması və lazımi tədbirin görülməsi üçün müqavilə 24 oktyabr 1946-cı ildə Maliyyə Nazirliyinə göndərildi. Maliyyə Nazirliyi nəzərdən keçirdikdən sonra hər iki əlavə müqavilə 19 dekabr 1946-cı ildə Prezident İsmət İnönü tərəfindən təsdiq edildi.

Üçüncü ekspropriasiyalar

1946-cı ilin yanvar ayına qədər tikinti sahəsinə müxtəlif tikinti materialları daşıyan "Rar Türk" şirkəti təməl sistemdəki dəyişikliklərdən sonra tələb olunandan daha çox beton və dəmir aldıqları üçün zərər etdiklərini Tikinti Nazirliyinə bildirdi. Nazirlik bu tələbi məqsədəuyğun hesab edib, yaranan 240 min lirə qiymət fərqinin ödənilməsi üçün əlavə müqavilə hazırladı və baxılması üçün müqaviləni Dövlət Şurasına təqdim etdi. Dövlət Şurası əlavə müqaviləni təsdiq etmədikdən sonra, 17 iyun 1947-ci ildə TBMM Baş Məclisində Bayındırlıq naziri Cövdət Kərim İncədayı Dövlət Şurasının qərarının şirkətə zərər verdiyini, işin ləngiməsi nəticəsində hökumətin təxminən 1,5 milyon lirə zərər görəcəyini bildirsə də, Dövlət Şurası, 7 iyul 1947-ci il tarixli qərarı ilə şirkətin tələb etdiyi qiymət fərqinin ödənilməsindən imtina etdi. Bu qərardan sonra Bayındırlıq Nazirliyi, şərtlər nə olursa olsun Rar Türkdən iş proqramının 16 iyul 1947-ci ildə verilməsini tələb etsə də, 28 iyul 1947-ci il tarixli məktubunda görüləcək işlərin tender qiymətinin 20%-dən çox olması və buna görə də işlərin iş proqramında göstərildiyi müddətdə başa çatmasının mümkün olmadığını bildirdi. Nazirlik, şərtnamənin üçüncü maddəsinə əsaslanaraq, 21 iyun 1946-cı ildə, görüləcək işlərin tender qiymətinə uyğun olduğunu bildirdi. Rar Türkün iddialarını əsassız hesab edən Nazirlik, on gün ərzində iş qrafikinin verilməsi və iyirmi gün ərzində işin istənilən səviyyəyə çatdırılmasını tələb etdi. Tələbnamənin yerinə yetirilməməsi qarşılığında Nazirlik 16 iyul 1947-ci il tarixli bildirişə uyğun olaraq hüquqi yollara baş vuracağını bildirdi.

27 iyun 1947-ci ildə Nazirlər Şurası inşaat sahəsi üçün daha 29848 m² torpaq sahəsinin ekspropriasiyasına qərar verdi. Sonradan 23422 m² torpaq sahəsi dəəlavə edildi. Lakin 1947-ci ildə ekspropriasiya qərarı çıxarılan 65120 m²-lik torpaq sahəsi 1950-ci ilə qədər ekspropriasiya edilmədiyi üçün 21 sentyabr 1950-ci ildə hökumət pula qənaət edərək bu torpaqları ekspropriasiya planından çıxardı.

Emin Onat 27 noyabr 1947-ci ildə verdiyi müsahibəsində torpağın qazılması, məqbərə hissəsinin alt-beton və izolyasiyası, birinci mərtəbə və giriş hissə pilləkənlərinin dəmir-betonunun tökülməsi prosesinin başa çatdığını bildirib. Bayındırlıq Nazirliyi 1946-cı ildə Anıtqəbirin tikintisinə 1 milyon 791 min 872 lirə xərclədiyi halda, 1947-ci ildə bu məbləğ 452 min 801 lirə olmuşdur. 1947-ci il Büdcə Qanununda edilən dəyişikliklərə əsasən Anıtqəbirin inşaasına xərclənən müavinətdən 2 milyon lirə Milli Müdafiə Nazirliyinə keçirildi.

İnşaatın təkrar başlanması və mübahisələrin həlli

15 may 1948-ci il tarixli qəzetlər "Rar Türk" şirkəti ilə Bayındırlıq Nazirliyi arasında mübahisələrin həll olunduğu və tikintinin yenidən başladığı haqqında yazırdılar. Lakin gələcək 1949-cu ildə ildə Rar Türk Bayındırlıq Nazirliyinə qarşı 2 milyon lirəlik təzminat davası açacaqdı. İnşaatın yenidən başlanması ilə Ankara Universiteti Ali Tələbə Birliyi tələbələri səlahiyyətlilərdən icazə alaraq 1948-ci il mayın 17-dən başlayaraq müəyyən müddətliyinə inşaatda çalışdılar. 1948-ci il iyulun 30-da inşaat ərazisini ziyarət edən Bayındırlıq naziri Nihad Erim məqbərənin dəmir-beton bünövrəsinin, xiyabanının, mühafizə qüllələrinin 1948-ci ilin sonuna kimi tamamlanacağını, köməkçi binaların inşaasına başlanılacağını, bağ və meşəsalma işlərinin davam etdiriləcəyini bildirdi. 1949-cu ildə məqbərə və köməkçi binaların tamamlanmasına 10 milyon lirə, qalan tikinti işləri üçün isə 14 milyon lirə ödəniləcəyini açıqladı. 26 fevral 1949-cu ildə Bayındırlıq naziri Şövkət Adalan tikintinin üç il ərzində tamamlanacağını bildirdi.

Ulus qəzetinin 1949-cu il 10 noyabr tarixli buraxılışındakı məlumata əsasən, xiyaban və xiyabanın girişindəki iki giriş qülləsinin tikintisi tamamlanarkən yolun hər iki tərəfinə mərmərdən 24 şir heykəlinin qoyulması nəzərdə tutulmuşdu. Məqbərə ilə üzbəüz 84 m-lik kolonadanın dəmir-beton təməl və döşəmə işləri, çöl hissəsinin daş üzlənməsi tamamlanarkən, yuxarı hissədə daş sütunların və tağların tikintisi işi davam edirdi. İdarə və muzey binalarının da özülünün dəmir-beton plitələri tamamlanmışdı. Məqbərənin 11 m hündürlüyündəki dəmir-beton özülü, onun üzərindəki 3500 m²-lik dəmir-beton plitə də tamamlandı. Özülün yuxarı hissəsindən başlayaraq fəxri zalın aşağı hissəsinə qədər müxtəlif daşlardan, tağlardan ibarət ara divarlar 2 m-ə qədər qaldırılmış, məqbərənin yanındakı 11 m-lik divarlar tikilmiş və sarı daş divarların 1000 m hissəsi tamamlanarkən ara sütunların yığılmasına başlanılmışdır. 1948-ci ildə tikintiyə 2 milyon 413 min 88 lirə, 1949-cu ildə isə 2 milyon 721 min 905 lirə xərclənmişdi. 1946-1949-cu illər arasında tamamlanan Anıtqəbirin ikinci hissəsinin tikintisinə cəmi 6 milyon 370 min 668 lirə xərclənmişdi.

4677 saylı Atatürk Anıtqəbirinin İnşası Qanununa əsasən inşaat üçün nəzərdə tutulan 10.000.000 lirə vəsait 1950-ci ilə qədər tükəndiyi üçün Baş Nazirlik inşaat üçün 14.000.000 lirəlik əlavə vəsaiti tənzimləyən qanunu 1950-ci il fevralın 1-də Məclisə təqdim etdi. Qanun layihəsinin mətnində inşaatın vəziyyəti və 1950-ci ilin sonuna qədər hansı işlərin görüləcəyi də qeyd olunmuşdu. Təqdim edilən mətnə görə, məqbərənin özülünün tikintisi tamamilə başa çatdırılmış, məqbərənin yardımçı tikililərinin və inzibati binaların, muzeyin qəbul bölmələrinin çətin işləri görülmüşdü. Xiyaban və giriş qüllələrinin tikintisi ilin sonunadək başa çatdırılacaqdı. Həmçinin 65 000 m² ərazinin ekspropriasiyası, məqbərədə asma mərtəbənin yuxarı hissəsinin tikintisi, yardımçı tikililərin tikintisinin başa çatdırılması, hər cür üzlük, quraşdırma və bəzək işlərinin və döşəmənin döşənməsi, istinad divarları, yol kənarlarında ağacların əkilməsi və hər cür təsisat işlərinin tamamlanacağı mətndə verilmişdi. 1950-ci il fevralın 4-də Parlamentin İctimai İşlər Komissiyasında müzakirə edilərək qəbul edilən və Büdcə Komissiyasına göndərilən qanun layihəsi fevralın 16-da qəbul edilərək Parlamentin Baş Məclisinə göndərildi. Qanun layihəsi martın 1-də TBMM-in Baş Assambleyasında müzakirə edilərək qəbul edildi və martın 4-də Türkiyə Cümhuriyyəti Rəsmi Qəzetində dərc olunaraq, qanuniləşdirildi.

1950-ci il aprelin 3-də Bayındırlıq naziri Adalan, Baş Nazirliyə göndərdiyi məktubda məqbərə təməli, ara mərtəbəsi və digər tikililərin dam örtüyünün çətin işlərinin tamamlanmaq üzrə olduğu, artıq inşaatın üçüncü hissəsi üçün növbəti günlərdə tenderin keçiriləcəyi və bu səbəbdən Anıtqəbirə yazılacaq yazılar, heykəl, relyef və muzeyində olacaq əşyaların müəyyən edilməlisinin zəruri olduğunu bildirdi. Adalan həmçinin məktubundanövbəti mərhələdə işlərin həyata keçirilməsi üçün Milli Təhsil Nazirliyi, Ankara Universiteti və Türk Tarix Qurumundan seçiləcək üzvlərdən, Bayındırlıq Nazirliyinin nümayəndələri və layihə memarlarından ibarət komissiyanın yaradılmasını təklif etdi. Bu təklifə uyğun olaraq 3 may 1950-ci ildə, Ankara Universitetindən Əkrəm Akurqal, Türk Tarix Qurumundan Xəlil Dəmircioğlu, Bayındırlıq Nazirliyi nəzdində İnşaat və İnkişaf İşləri başqanı Səlahəddin Onat, İnşaata nəzarət şefi Səbihə Gürayman və layihə memarlarından Orhan Ardadan ibarət komissiya ilk iclasını keçirdi. Bu görüşdə tikinti sahəsi incələndikdən sonra mövzuya Milli Təhsil Nazirliyinin təyinatı ilə, Ankara Universiteti Türk İnqilab Tarixi İnstitutu, İstanbul Universiteti Ədəbiyyat Fakültəsi və İstanbul Texniki Universitetindən bir nümayəndə, İstanbul Dövlət Gözəl Sənətlər Akademiyasından iki nümayəndə, habelə "Atatürk İnqilabları ilə yaxından əlaqəsi olan üç mütəfəkkir"in iştirakı ilə daha üzvlərinin sayı daha çox olan yeni bir komissiya tərəfindən baxılmasına qərar verildi. Komissiyanın növbəti iclası 1950-ci il mayın 14-də keçirilən ümumi seçkilərdən sonrakı vaxta təyin edildi.

Demokrat Partiyası dövründə layihədə dəyişikliklər

1944-cü il tarixli Anıtqəbir maketi.

Seçkilərdən sonra hakimiyyətə gələn Demokrat Partiyası 1923-cü ildə respublikanın elan edilməsindən sonra Cümhuriyyət Xalq Partiyasından başqa hökumət quran ilk partiya oldu. Prezident Cəlal Bayar, Baş nazir Adnan Menderes və Bayındırlıq naziri Fəxri Bələn yeni qurulan hökumətin parlamentdə etimad səsverməsi almasından 6 gün sonra, 6 iyun 1950-ci ildə Anıtqəbir inşaat ərazisini ziyarət etdilər. Bu ziyarət zamanı memar və mühəndislər tikintinin ən tez 1952-ci ildə başa çatdırılacağını bildirdilər. Ziyarətdən sonra, inşaatın tez başa çatdırmasını hədəfləyən Bələnin rəhbərliyi ilə Bayındırlıq Nazirliyinin müşaviri Muammər Çavuşoğlu, Pol Bonatz, Sədat Haqqı Əldəm, Emin Onat və Orhan Ardanın da olduğu komissiya yaradıldı. Menderes açıqlamasında daha əvvəl ekspropriasiyasına qərar verilən torpaqların ekspropriasiya olunmayacağını bildirdi və bu yolla 6-7 milyon lirəyə qənaət ediləcəyini, nəticədə tikintinin daha sürətlə davam edərək "bir neçə aya" tamamlanacağını iddia etdi. Tikintinin daha tez başa çatdırılması və xərclərə qənaət edilməsi məqsədilə layihədə bəzi dəyişikliklər edildi. 1950-ci ilin avqustunda Bayındırlıq Nazirliyinin məsul şəxsləri məqbərə binasının sarkofaq yerləşən hissəsinin tam açıq və sütunsuz qurulmasını planlaşdırdılar.

Komissiyanın hazırladığı hesabat 20 noyabr 1950-ci ildə səlahiyyətli orqanlara göndərildi. Hesabatda xərcləri azaltmaq üçün üç variant qiymətləndirildi. Hesabatda tövsiyə olunan variant məqbərənin kolonnadan yuxarı qalxan hissəsinin götürülməsi idi. Xarici memarlıqda təklif olunan bu dəyişikliklər daxili memarlıqda da bəzi dəyişikliklərə yol açdı. Örtülü Fəxri zal əvəzinə, sarkofaqın açıq yerdə yerləşdirilməsi, əsl məzarın isə sarkofaqın yerləşdiyi platformadan bir mərtəbə aşağıda, torpaqda yerləşməsi təklif edildi. 27 noyabr 1950-ci ildə Bayındırlıq Nazirliyi tərəfindən Nazirlər Şurasının təsdiqinə verilən hesabat Nazirlər Şurasının 1950-ci il 29 noyabr tarixli iclasında qəbul edildi. 30 dekabr 1950-ci ildə Bayındırlıq naziri Kamal Zeytinoğlunun keçirdiyi mətbuat konfransın da, edilən dəyişikliklərlə layihənin 1952-ci ilin noyabrında tamamlanacağı, tikinti və ekspropriasiya xərclərinə təxminən 7 milyon lirə qənaət ediləcəyi bildirildi.

Rar Türklə mübahisəni həll etmək üçün Bayındırlıq Nazirliyi Maliyyə Nazirliyinə 1950-ci il 21 iyulda məktub göndərərək şirkətlə əlavə müqavilə bağlamaq barədə Nazirliyin rəyini soruşdu. Maliyyə Nazirliyinin müsbət cavabından sonra Bayındırlıq Nazirliyinin təklifi ilə Nazirlər Şurasının 1950-ci il 21 sentyabr tarixli iclasında şirkətlə əlavə müqavilə bağlamaq haqqında qərar qəbul edildi. Bu qərardan sonra şirkətə 3 milyon 420 min 584 lirə əlavə ödəniş edildi.

Sarkofaqın yerləşdiyi məqbərə binasının ara mərtəbəsi tikintisi 1950-ci ilin sonunda başa çatdırıldı. 1951-ci ilin martında məqbərə binasının əsas beton konstruksiyası başa çatdırıldı və onu yardımçı tikililərlə birləşdirən vestibüllərin tikintisinə başlandı. 1951-ci il 18 aprel tarixli mətbuat konfransında Kamal Zeytinoğlu tikintinin 1952-ci ilin sonunda tamamlanacağını bildirsə də, Emin Onat bu tarixin 1953-cü il olacağını vurğuladı. Onat həmçinin məqbərə tavanının qapalı tikiləcəyini və tavanının qızıl zərlə bəzədiləcəyini, tavan hissəsinin yenidən dəyişdiriləcəyini bildirdi. 35 m olan məqbərənin hündürlüyünün 28 m-ə qədər azaldılması müəyyən edildi. Fəxri zalın daş tonozlu günbəzi dəmir-beton günbəzlə əvəz edildi. Anıtqəbirin tikintisi ilə bağlı Tender Qanununun 135-ci maddəsində, layihədə dəyişiklik edildikdən sonra tikintinin 1951-ci il noyabrın 10-da başa çatdırılacağı bildirilirdi. 1951-ci il 16 may tarixli Büdcə Komissiyasının hesabatında bu dəyişikliklə tikintidə 6 milyon lirə qənaət edildiyi və tikintinin 1952-ci ilin noyabrında başa çatdırılacağı bildirilirdi. 1 noyabr 1951-ci ildə Cəlal Bayar, 15 yanvar 1952-ci ildə Kamal Zeytinoğlu çıxışlarında, tikintinin 1952-ci ilin noyabrında başa çatacağını söylədilər. Tikinti üçün 1944-cü ildə 10 milyon lirə, 1950-ci ildə 14 milyon lirə olmaqla cəmi 24 milyon lirə vəsait ayrılmışdı.